لطفا منتظر باشید ...
مشخصات داوود و ويژگيهاي او
يكي از پيامبران بزرگي كه علاوه بر قدرت معنوي و نبوّت، داراي حكومت ظاهري وسيع نيز بود، حضرت داود ـ عليه السلام ـ است كه نام مباركش شانزده بار در قرآن آمده است.حضرت داود ـ عليه السلام ـ در سرزميني بين مصر و شام ديده به جهان گشود، او از نوادههاي حضرت يعقوب است و به نُه واسطه به يكي از فرزندان حضرت يعقوب ميرسد، پدرش «ايشا» نام داشت.او صد سال عمر كرد، كه چهل سال از آن را حكومت نمود.[1]ماجراي شهرت داود ـ عليه السلام ـ ـ همان طور كه پيش از اين شرح داده شد ـ آن هنگام شروع شد كه به عنوان يكي از سربازان طالوت، به جنگ جالوت و لشكرش رفت و با سنگي كه در فلاخن خود نهاده بود، جالوت جبّار را كشت (كه داستانش در صفحه قبل گذشت).«ايشا» ده پسر داشت، داود ـ عليه السلام ـ كوچكترين آنها بود.حضرت داود ـ عليه السلام ـ بسيار خوش صوت بود، به طوري كه وقتي صدايش به مناجات بلند ميشد، پرندگان به سوي او ميآمدند و حيوانات وحشي گردن ميكشيدند تا صداي دلنشين او را بشنوند، او كوتاه قد و كبود چشم و كم مود بود، در ميان بني اسرائيل و در پيشگاه طالوت فرمانده شجاع و با ايمان لشكر بني اسرائيل، داراي موقعيت عظيم بود، پس از آن كه طالوت از دنيا رفت، بني اسرائيل حكومت و فرماندهي طالوت را، در اختيار داود ـ عليه السلام ـ گذاشتند، و همه ثروتهاي طالوت را به او سپردند، وقتي كه به حاكميّت رسيد، خداوند او را به مقام پيامبري نيز رسانيد.[2]ده خصلت عظيم داود ـ عليه السلام ـ
در قرآن، در آيه 15 تا 20 سوره ص، خداوند داوود ـ عليه السلام ـ را با ده خصلت ارجمند ميستايد، حتي به پيامبر اسلام ـ صلّي الله عليه و آله ـ سفارش كرده كه در برابر گزند مخالفان و بدخواهان همانند داوود ـ عليه السلام ـ صبر و مقاومت داشته باشد.در آيه نخست (آيه 17 ص) چنين آمده:«اِصْبِرْ عَلى ما يَقُولُونَ وَ اذْكُرْ عَبْدَنا داوُدَ ذَا الْأَيْدِ إِنَّهُ أَوَّابٌ؛ اي پيامبر! در برابر آن چه مخالفان ميگويند شكيبا باش و به خاطر بياور بنده ما داوود ـ عليه السلام ـ را كه صاحب قدرت، و بسيار بازگشت كننده به خدا بود.»خصال دهگانه ارجمند داوود ـ عليه السلام ـ عبارتند از:1. صبر و مقاومت.2. مقام عبوديّت و بندگي.3. قوّت و قدرت معنوي و جسمي.4. بازگشت و رجوع مداوم به خدا، و رابطه تنگاتنگ با خدا.5. كوهها در تسخير او بودند و با او صبح و شام تسبيح خدا ميگفتند.6. پرندگان در تسبيح خدا با او هم آواز ميشدند.7. آنها نه تنها در آغاز كار بلكه در همه احوال، با تسبيح او هماهنگ ميشدند.8. داشتن حكومت استوار و مقتدرانه.9. علم و دانش سرشار كه مايه بركات است.10. منطقي گويا، و بياني لطيف و شيوا.[3]خداوند گاهي او را به عنوان «نِعمَ العَبدِ» «نيكوترين بنده» و زماني او را به عنوان خليفه خود[4]، و نيز به داشتن امتياز و فضايل[5] علم و حكمت[6] معرفي كرده، و نزول كتاب اخلاقي و مهم زبور را بر او، بر شمرده[7] او را با عاليترين خصلتها ستوده است.كتاب زبور مشتمل بر نصايح و مناجات و امور اخلاقي است، مزامير زبور در كتاب عهدين، مشتمل بر 150 فصل است كه هر كدام به نام مزمور ناميده شده و سراسر آن به شكل اندرز، دعا و مناجات است.[1]. كامل ابن اثير، ج 1، ص 76 تا 78؛ بحار، ج 14، ص 14 و 15.[2]. بحار،ج 14، ص 14 و 15.[3]. تفسير فخر رازي، ج 26، ص 183 (با استفاده از آيات 17 تا 19 صاد).[4]. سوره ص، آيه 30 و 26.[5]. سبأ، 26.[6]. نمل، 15.[7]. اسراء، 55؛ نساء، 163. اين كتاب در شب 28 رمضان به آن حضرت نازل شد (بحار، ج 4، ص 33).
