اِلهى قَصُرَتِ الْأَلْسُنُ عَنْ بُلُوغِ ثَنآئِكَ كَما يَليقُ بِجَلالِكَ، وَعَجَزَتِخدايا زبانها قاصر است از رسيدن به ثناى تو آنطور كه شايسته جلال تو است و عقلهاالْعُقُولُ عَنْ اِدْراكِ كُنْهِ جَمالِكَ، وَانْحَسَرَتِ الْأَبْصارُدُونَ النَّظَرِ اِلىعاجز است از ادراك كنه جمالت و ديدهها تار و بىفروغ ماند از نظر كردن به سوى انوارسُبُحاتِ وَجْهِكَ، وَلَمْ تَجْعَلْ لِلْخَلْقِ طَريقاً اِلى مَعْرِفَتِكَ اِلاَّ بِالْعَجْزِذاتت و قرار ندادى براى خلق خود راهى به سوى شناسائيت جز به اظهار عجزعَنْ مَعْرِفَتِكَ، اِلهى فَاجْعَلْنا مِنَ الَّذينَ تَرَسَّخَتْ اَشْجارُ الشَّوْقِاز شناسائيت خدايا پس ما را از كسانى قرار ده كه درختهاى شوقاِلَيْكَ فى حَدآئِقِ صُدُورِهِمْ، وَاَخَذَتْ لَوْعَهُ مَحَبَّتِكَ بِمَجامِعِ قُلُوبِهِمْ،بسوى تو در بوستانهاى سينهشان ريشه محكم كرده و سوز محبتت سراسر دلشان را فراگرفتهفَهُمْ اِلى اَوْكارِ الْأَفْكارِ يَاْوُونَ، وَفى رِياضِ الْقُرْبِ وَالْمُكاشَفَهِپس آنها به آشيانههاى انديشهها جاى گيرند و در چمنزارهاى قرب به تو و مكاشفهيَرْتَعُونَ، وَمِنْ حِياضِ الْمَحَبَّهِ بِكَاْسِ الْمُلاطَفَهِ يَكْرَعُونَ، وَشَرايِعَمىچرند و از حوضهاى محبت به جام ملاطفت (آب حيات) بنوشند و در كنار نهرهاىالْمُصافاتِ يَرِدُونَ، قَدْ كُشِفَ الْغِطآءُ عَنْ اَبْصارِهِمْ، وَانْجَلَتْ ظُلْمَهُصفا وارد گشتهاند در حالى كه پرده از پيش ديدگانشان برداشته شده و تاريكى شبهه والرَّيْبِ عَنْ عَقآئِدِهِمْ وَضَمآئِرِهِمْ، وَانْتَفَتْ مُخالَجَهُ الشَّكِّ عَنْترديد از صفحه عقايد و نهادشان زائل گشته و يكسره خلجان شك و ريب ازقُلُوبِهِمْ وَسَرآئِرِهِمْ، وَانْشَرَحَتْ بِتَحْقيقِ الْمَعْرِفَهِ صُدُورُهُمْ، وَعَلَتْدلها و درونشان بيرون رفته و دريچههاى سينهشان بواسطه استوار شدن معرفت بازگشته و همتهاشانلِسَبْقِ السَّعادَهِ فِى الزَّهادَهِ هِمَمُهُمْ، وَعَذُبَ فى مَعينِ الْمُعامَلَهِبراى پيشى گرفتن در خوشبختى در اثر پارسايى بلند گرديده و نوشيدنيهاشان در چشمه كردارشِرْبُهُمْ، وَطابَ فى مَجْلِسِ الْأُنْسِ سِرُّهُمْ، وَاَمِنَ فى مَوْطِنِ الْمَخافَهِشيرين و گوارا شده و درونشان در محفل انس با تو پاكيزه گشته و راهشان در جاهاى هولناكسِرْبُهُمْ، وَاطْمَاَنَّتْ بِالرُّجُوعِ اِلى رَبِّ الْأَرْبابِ اَنْفُسُهُمْ، وَتَيَقَّنَتْامن گشته و جانهاى ايشان در بازگشت بسوى رب الارباب مطمئن گرديده و روانشانبِالْفَوْزِ وَالْفَلاحِ اَرْواحُهُمْ، وَقَرَّتْ بِالنَّظَرِ اِلى مَحْبُوبِهِمْ اَعْيُنُهُمْ،به فيروزى و رستگارى يقين پيدا كرده و ديدگانشان به واسطه ديدار محبوب روشن گشتهوَاسْتَقَرَّ بِاِدْراكِ السُّؤْلِ وَنَيْلِ الْمَأْمُولِ قَرارُهُمْ، وَرَبِحَتْ فى بَيْعِو به واسطه رسيدن به مقصود و نائل شدن به آرزوهاى خويش قرارى يافته و سوداگرى ايشان بواسطه فروختنالدُّنْيا بِالْاخِرَهِ تِجارَتُهُمْ، اِلهى ما اَلَذَّ خَواطِرَ الْإِلْهامِ بِذِكْرِكَ عَلَىدنيا به آخرت كاملاً سودمند گشته است خدايا چه اندازه لذيذ است ياد تو در دلها كه بوسيله الهام خطور كندالْقُلُوبِ، وَما اَحْلَى الْمَسيرَ اِلَيْكَ بِالْأَوْهامِ فى مَسالِكِ الْغُيُوبِ، وَماو چقدر شيرين است سير بسوى تو با مركب انديشهها كه در راههاى غيب صورت مىگيرد و چقدراَطْيَبَ طَعْمَ حُبِّكَ، وَما اَعْذَبَ شِرْبَ قُرْبِكَ، فَاَعِذْنا مِنْ طَرْدِكَ وَاِبْعادِكَ، وَاجْعَلْناگوارا است طعم دوستى تو و چه شيرين است شربت قرب تو پس اى خدا ما را از راندن و دور كردنت پناه دهمِنْ اَخَصِّ عارِفيكَ، وَاَصْلَحِ عِبادِكَ، وَاَصْدَقِ طآئِعيكَ، وَاَخْلَصِ عُبَّادِكَ،و قرارمان ده از مخصوصترين عارفانت و از شايستهترين بندگانت و راستگوترين فرمانبردارانت و خالصترينيا عَظيمُ يا جَليلُ، يا كَريمُ يا مُنيلُ، بِرَحْمَتِكَ وَمَنِّكَ يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ.پرستش كنندگانت اى عظيم اى با جلالت اى بزرگوار اى عطابخش به رحمت و احسانت اى مهربانترين مهربانانشيخ عباس قمي- مفاتيح الجنان
لطفا منتظر باشید ...
