نماز شب از ويژگيهاي عباد الرحمن
والذين يبيتون لربّهم سجّداً و قياماً.كساني كه شب را براي پروردگارشان در حال سجده و قيام بيتوته ميكنند.« فرقان ، 64»در آيه فوق به ويژگي آنها كه عبادت خالصانه پروردگار ميكنند پرداخته ميگويد آنها كساني هستند كه شبانگاه براي پروردگارشان سجده و قيام ميكنند.در ظلمت شب كه چشم غافلان در خواب است و جايي براي تظاهر و ريا وجود ندارد خواب خوش را بر خود حرام كرد و به ذكر خدا و قيام و سجود در پيشگاه با عظمت او ميپردازند.پاسي از شب را به مناجات با محبوب ميگذرانند و قلب و جان خود را با ياد و نام او روشن ميكنند.گرچه جمله (يبيتون) دليل بر اين است كه آنهاشب را با سجود و قيام به صبح ميآورند ولي معلوم است كه منظور بخش قابل ملاحظهاي از شب است و يا اگر تمام شب باشد در بعضي از مواقع چنين است.ضمناً تقديم سجود بر قيام به خاطر اهميت آن است هر چند در موقع نماز عملاً قيام مقدم بر سجود است.[1]مراد به اين بيتوته در شب در حال سجده و حال ايستاده اين است كه شب را به عبادت خدا به آخر ميرسانند كه يكي از مصاديق عبادتشان همان نماز است كه هم افتادن به خاك جزء آن است و هم به پا ايستادن.[1] . نمونه، ج15، ص150.