خداوند جهان را چگونه بوجود آورد؟ - خداوند جهان را چگونه بوجود آورد؟ نسخه متنی

خداوند جهان را چگونه بوجود آورد؟

پاسخ

در اين باره از قرآن و نهج البلاغه بهره مي گيريم و در دو محور به نكاتي اشاره مي شود:

الف: قرآن كريم درباره آفرينش جهان مي گويد: بگو آيا اين شماييد كه واقعاً به آن كسي كه زميني را در دو هنگام آفريد كفر مي ورزيد و براي او همتاياني قرار مي دهيد؟ اين است پروردگار جهانيان، و در زمين از فراز آن لنگر آسا، كوهها نهاد و در آن خير فراوان پديد آورد و مواد خوراكي آن را در چهار روز اندازه گيري كرد كه براي خواهندگان درست و متناسب با نيازهايشان است. سپس آهنگ آفرينش آسمان كرد و آن بخاري بود. پس به آن و به زمين فرمود: خواه يا ناخواه بياييد. آن دو گفتند، فرمان پذير آمديم پس آنها را به صورت صفت آسمان در دو هنگام مقرر داشت و در هر آسماني كار مربوطه به آن را وحي فرمود و آسمان اين دنيا را به چراغ آذين كرديم و آن را نيك نگاه داشتيم اين است اندازه گيري آن نيرومند دانا.[1] در تفسير اين آيات گفته شده: آيات فوق نمونه اي از آيات آفاقي و نشانه هاي عظمت و علم و قدرت خدا در آفرينش زمين و آسمان و آغاز خلقت موجودات است.

در اين آيات به چند نكته درباره آفرينش جهان تكيه شده:

1. مسئله توحيد و اين كه شايستگي پرستش را تنها كسي دارد كه خلقت و تدبير و مالكيت و حكومت جهان از آن اوست.

2. به آفرينش كوه ها، معادن و بركات زميني و مواد غذائي پرداخته شده.

3. اين آيات به خوبي روشن مي سازد كه گسترش زمين و جوشيدن چشمه ها و پيدايش درختان و مواد غذائي همه بعد از آفرينش آسمانها صورت گرفته است.

4. واژه (و هي دخان) در آيه نشان مي دهد كه آسمان ها در آغاز به صورت دود بوده است. پس در واقع آغاز آفرينش آسمان ها از تودة گازهاي گسترده عظيمي بوده است و اين با آخرين تحقيقات علمي در مورد آغاز آفرينش كاملاً هماهنگ است و هم اكنون نيز بسياري از ستارگان آسمان به صورت تودة فشرده اي از گازها و دخان است. آفرينش جهان كه ميلياردها سال به طول انجاميده در طي اين دوران ها ممكن است تحولات متعددي در تبديل گازها

به مايع و مواد مذاب و از آن به جامد صورت گرفته باشد. (براي اطلاع بيشتر از اين بحث به منبع ذيل مراجعه شود)[2]

ب: در نهج البلاغه درباره آفرينش جهان چنين آمده: خداوند سبحان آفرينش را آغاز كرد بي آن كه در كار آن از آزمايشي بهره ببرد... سپس گشادگي فضاها و پارگي اكناف و خلأهاي هوائي را پديد آورد و در آن آبي موج خيز و انبوه روان ساخت و آن را بر پشت بادي تند، بر نشاند، پس باد را فرمان داد تا آن آب را بازدارد و بر شدّت ريزش آن چيره گردد تا از مرز خود تجاوز نكند. هوائي گساده از زير و آب از فراز آن جهان بود، سپس خداي سبحان باد نازا پديد آورد و آنگاه چونان أبناني چرمين كه آن را به جنبش درآوردند سَرِ آب را به سوي پايانش برد و جوشش آن را به حالت آرامش در آورد تا آن كه كوهها برآورد و كفها بر سر پديد ساخت و جوش و خروش آن را به آرامش مبدل گردانيد، پس آن آب را در فراخناي هوا و گسترة فضا بالا برد و از آن هفت آسمان جدا كرد كه بخش زيرين آن موجي از حركت باز داشت و بخش زيرين آن سقفي محفوظ و تاركي افروخته و بي هيچ ستون بر شده و بي هيچ ميخ استوار مانده بود، آنگاه آسمانها را با ستاره هاي درخشان و كوكب هاي تابان بياراست و چراغ فروزان خورشيد و ماه تابنده را در چرخي گردنده و سقفي دور زننده و لوحي چرخان بر گردش درآورد، سپس ميانه آن آسمان ها زبرين را فراخ ساخت و از فرشتگان خودش انباشته فرمود...

آنگاه خداوند از شِن زار زمين خاكي نرم چه شيرين و چه شور آن فراهم ساخت و آن را با آب مرطوب كرد تا خالص گرديد و چسبناك شد و از آن صورتي پديد آورد با اعضاء جدا از هم و بهم پيوسته، و آن را بخشكانيد تا خود را بگيرد و آن را سخت ساخت تا در زماني معيّن سفالي مانند شد و آنگاه از روح خود در او دميد تا بصورت آدمي در آمد با ذهني روشن فكري كه قدرت تصرّف دارد و اعضاي كه در خدمت وي بود و شناختي كه مايه تفكيك حق از باطل مي شد.[3]

براي مطالعه بيشتر:

1. ناصر مكارم، تفسير نمونه، ج 6، ص 191 تا 212، نشر دارالكتب الاسلاميه، تهران، چاپ 20، سال 1379 ش.

2. علامه طباطبائي، الميزان، ج 17، ص 362، نشر مؤسسة الاعلمي للمطبوعات، 1393 ق.

آيا به شتر نمي نگرند كه چگونه آفريده شده و به آسمان كه چگونه برافراشته شده، و به كوه ها كه چگونه برپا داشته شده، و به زمين كه چگونه گسترده شده است.

سوره الغاشيه، آيه: 18، 19، 20

[1] . سوره فصلت، آيه 9-12.

[2] . ناصر مكارم، تفسير نمونه، ج 20، ص 222 تا ص 231 نشر دارالكتب الاسلاميه، چاپ 18، 1379 ش.

[3] . نهج البلاغه، خطبه 1، با ترجمه مهدي فلادوند.