صدور انقلاب اسلامی ایران نسخه متنی

پس اعتقاد به ارزش هاي اسلامي مبين نوعي احساس مسؤوليت نسبت به جامعه ي جهاني است، نفي فرهنگ ها و ارزش هاي مادي،

كه الگوي حكومت در شرق و غرب مي باشد، و نيز مبارزه با كج روي ها، توطئه ها و آگاهي دادن به ملت ها در مضار چنين فرهنگ هايي،

نوعي احساس مسؤوليت دائمي در قبال جامعه ي جهاني است، لذا در اين ديدگاه، بستن مرزها و اسير شدن در قيودات لازمي نظير توسعه و

رشد ملي، بدون توجه به سرنوشت ساير ملت ها، طرد مي شود.

ماهيت اصلي اين تفكر مبتني بر نفي ظلم و ظلم پذيري، نفي سلطه و سلطه گري، نفي سكوت و برخورد انفعالي است. از ديدگاه امام تنها در

صورتي مي توان الگوي مناسبي براي ملت ها گرديد كه آن ها حس كنند در قبال مسائل و معضلاتشان احساس مسؤوليت انقلابي وجود دارد،

بنابر اين همان گونه كه ملاحظه مي شود، مخاطب انقلاب اسلامي، ملت ها هستند و هدف، آگاهي دادن به آن هاست. در اين قالب مفهوم

صدور انقلاب با اتخاذ مشي روشن گرانه اي كه ملت ها خود در تغيير سرنوشت خويش اقدام نمايند، كاملاً عجين گرديده است و حركت هاي

نظامي گرايانه كه مستلزم اخذ تصميم و اقدام به جاي ملت ها باشد، به كلي نفي مي شود. در اين مسير ارتباط ديپلماتيك با حكومت ها نيز

وجود دارد، چه آن كه دعوت به فرهنگ انقلابي به آنان نيز قابل تسري است.

در اين ديدگاه، ضمن آن كه صدور انقلاب يك وظيفه ي حتمي و انقلابي به شمار مي آيد، چنين روندي در صورتي موفق خواهد شد كه بتواند در

داخل نيز يك الگوي موفق تدارك ديده و با عنوان امت الگو و نمونه تلقي شود، لذا در يك جمع بندي كلي، صدور انقلاب از ديدگاه امام به مفهوم

تأكيد بر تحقق ارزش ها در داخل و اهتمام جدي به ارائه و اشاعه ي ارزش ها و آرمان هاي انقلاب در خارج مي باشد.

در هر صورت حضرت امام مسأله ي صدور انقلاب را در درجه ي اول به عنوان خصلت ذاتي يا اجتناب ناپذير انقلاب اسلامي معرفي مي نمايد؛

چرا كه به لحاظ اسلامي بودن انقلاب و حضور ميليون ها مسلمان در اقصي نقاط گيتي كه عزت و عظمت اسلام را هم چون گمشده اي محبوب

جستجو مي كنند، اشاعه ي پيام رهايي بخش و عزت آفرين انقلاب اسلامي لزوماً موكول به اخذ تصميم از جانب مناديان يا اجازه ي نشر از

جانب مخالفان نيست. علاوه بر اين، اصل كلي پيوستگي امور انساني و اجتماعي مانع از آن است كه رخداد و حادثه اي به عظمت انقلاب

اسلامي ايران در عصري كه وسايل و لوازم ارتباطي به چنان سطحي از پيشرفت رسيده اند و خبر و پيام هاي كلي اين قبيل رخداد ها به

سرعت منتشر مي شود، ديگر انسان ها و جوامع را تحت تأثير قرار ندهد؛ بويژه اگر اين انقلاب عليه درد و رنج مشترك انسان ها ندا داده باشد،

اين تأثير و تأثر اجتناب ناپذير خواهد بود.

اما حضرت امام به صدور انقلاب در همين حد بسنده نمي كنند. براي ايشان صدور انقلاب هم يك تكليف است كه در راستاي همان احساسي

است كه براي حاكميت اسلام و احكام تعالي بخش آن در داخل كشور ايران، مسلمين را مكلف به آن مي دانستند، (حاكميت اسلام در ساير

بلاد اسلامي و پاسخ گويي به نداي مظلوميت ساير مسلمانان و مستضعفان جهان را نيز وظيفه ي خود و ديگر پيروان اسلام ناب مي دانستند.)

هم اين كه صدور انقلاب را به عنوان يك تاكتيك تهاجمي عليه دشمنان و انقلاب براي دور كردن خطر آنان و به نوعي صيانت از انقلاب ضروري مي

دانستند و عزم راسخ خود و ديگر مسؤولان نظام را در اين زمينه با صراحت اعلام مي داشتند.

به علاوه، حضرت امام انقلاب اسلامي را الگوي ارزش هاي مطلوب مردم تحت ستم دانسته، معتقد بودند انقلاب اسلامي از آن جهت كه معرف

آرمان هاي مردم محروم و مسلمانان مظلوم است، مورد پذيرش آنان است. تحت چنين شرايطي مشخص است كه منظور از صدور انقلاب به

هيچ وجه هجوم نظامي و لشكر كشي به كشور هاي مسلمان نيست.[1]