لطفا منتظر باشید ...
نشان از بي نشاني
كه دهد مرانشانى ز تو اى نگارجانى
نه ز صورت تو رسمى نه ز معنى تو اسمى
بتو اى يگانه دلبر كه شود دليل و رهبر
مگر آنكه شعله روى تو سوز دل نشاند
بكدام سعى و كوشش بتو ميتوان رسيدن
نه بجد و جهد مردى بمراد خود رسيدم
نه مرا مجال در گاه تو تا بسر بيايم
من و حسرت تو خوردن من و از غم تو مردن
من و آتش فراقت من و سوز اشتياقت
چه خوش است صبر بلبل باميد صحبت گل
دل مفتقر ز خونابه غصه تو سرخوش
ز تو درد عين درمان ، و غم تو شادمانى
كه نشان هر نشانى است نشانى بي نشانى
كه برون زهر خيالى و فزون زهر گمانى
نه ترا بحسن مانند و نه در كمال ثانى
بتجلى تو بينند جمال ((لن ترانى))
مگر آنكه چهره بگشائى و سوى خود كشانى
نه ز احتمال هجران بوصال خود رسانى
نه تو آمدى كه تا سر فكنم بمژدگانى
چه دل از غمت نياسود چه سود زندگانى
كه توان ز جان گذشتن نتوان ز يارجانى
من و بعد از اين تحمل ، تو و هر چه ميتوانى
ز تو درد عين درمان ، و غم تو شادمانى
ز تو درد عين درمان ، و غم تو شادمانى
