سر گشتگى - سر گشتگى نسخه متنی

ز اقليم حقيقت تا طبيعت رخت بر بستم
بزندان تن و بند زن و فرزند افتادم
شدم آواره از گلزار وحدت بادلى پر خون
نه هشيارم كه يابم بهره اى از صحبت شيرين
منم طوطى و بازاغ و زغن در يك قفس رفتم
هماى عرش پيما بودم و از طالع وارون
نگارا گر پر و بال مرا خستى و بشكستى
چه درياى غمت ديدم وداع جسم و جان گفتم
نگارا مفتقر را نيست كن چندانكه بتوانى
بجرم آنكه پندارد كه من با هستيت هستم