لطفا منتظر باشید ...
در انتخاب همسر دقت كنيد
ازدواج امري است مهم و سرنوشت ساز، كاميابي يا شكست در آن، در زندگي آينده تأثير بسزائي دارد، همسر خوب و موافق زندگي را قرين آرامش و آسايش مي‌كند و زمينه را براي پرورش استعدادهاي دروني و ترقي وتعالي فراهم مي‌سازد. بر عكس شكست در ازدواج موجب يأس و دلسردي مي‌شود و استعدادهاي دروني را از حركت و تكامل باز مي‌دارد.با طلاق و جدائي هم نمي‌توان مشكل را حل كرد، زيرا امري است دشوار و دهها مشكل به همراه دارد. بنابراين بر جوانان حتم و لازم است كه قبل از ازدواج كمال دقت و عاقبت انديشي را انجام دهند و سعي كنند همسري خوب و موافق بيابند. در احاديث نيز به همين مطلب اشاره شده است.حضرت صادق ـ عليه السلام ـ فرمود: «زن به منزلة گلوبندي است كه بر گردن مي‌افكنند، پس مراقب باش كه چه چيزي را بر گردن مي‌افكني. و براي زن نمي‌توان قيمتي را تعيين كرد، چه خوب و چه بد. اما ارزش زنهاي نيك را با طلا و نقره نمي‌توان تعيين كرد زيرا آنها از طلا و نقره ارزشمندترند. و اما بدان آنها ارزش خاك را هم ندارند زيرا خاك از آنها بهتر است».[1]ابراهيم مي‌گويد به حضرت صادق ـ عليه السلام ـ عرض كردم: «همسر من فوت شده، او همسر خوب و سازگاري بود، اكنون قصد دارم مجدداً ازدواج كنم. فرمود: خوب دقت كن كه خودت را در كجا مي‌نهي و چه كسي را در مالت شريك مي‌گرداني و بر دين و اسرارت آگاه مي‌سازي».[2]حضرت رضا ـ عليه السلام ـ فرمود: «به بندة خدا فائده‌اي نمي رسد، كه بهتر از همسر خوب باشد كه وقتي او را مي‌بيند خوشنودش سازد و در غياب او از نفس خودش و مال شوهرش حفاظت كند».[3]پيامبر اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ فرمود:«خدايا به تو پناه مي‌برم از زني كه قبل از پيري مرا پير گرداند».[4]باري انتخاب همسر مانند لباس خريدن نيست، تو مي‌خواهي عمري با او زندگي كني، و او را محرم راز خود قرار دهي، ممكن است در اثر عجله و عدم دقت كافي، ناچار شوي عمري را با ناراحتي و گرفتاري زندگي كني.به نامه زير توجه فرمائيد:خانم ... در نامه‌اش مي‌نويسد: نزديك يك سال پيش با جواني ازدواج كردم كه قبلاً با او آشنايي نداشتم. دو نوبت آمد خانه ما ولي من آن رو را نداشتم كه خوب در او دقت كنم كه آيا به عنوان همسر آينده‌ام او را دوست دارم يا نه. با خود ميگفتم وقتي صيغة عقد خوانده شد محبت خواهد آمد. ولي متأسفانه بعد از عقد كه به منزل ما آمد ديدم اصلاً علاقه‌اي به او ندارم. بعداً موضوع را با خانواده‌ام در ميان گذاشتم ولي با مخالفت شديد آنها روبرو شدم و گفتند: بعداً علاقهمند مي‌شوي ولي اكنون كه يك سال از ازدواج ما مي‌گذرد، نه تنها علاقهمند نشده‌ام بلكه تحمل ديدن او را ندارم. شوهرم نيز مي‌داند كه او را دوست ندارم ولي مي‌گويد: من ترا دوست مي‌دارم ديگر لازم نيست تو مرا دوست بداري و ترا طلاق نخواهم داد. واقعاً دارم از بين مي‌روم. چند دفعه خواستم خودم را از بين ببرم ولي از خدا ترسيدم. زندگي من مثل جهنم مي‌ماند.
مي‌سوزم و مي‌سازم و نمي‌دانم چكار كنم. از شما خواهش مي‌كنم به اين نوع مردها بگوئيد: اين قدر سماجت نكنيد، فقط فكر خودتان نباشيد، هر چند تقصير خود من بوده كه بدون دقت كافي جواب مثبت دادم، ولي انسان اشتباه مي‌كند وبعد متوجه اشتباهش مي‌شود. زندگي كه يك روز و دو روز نيست، بلكه يك عمر است. زن و شوهر بايد با احترام متقابل و علاقه زندگي كنند. وقتي مي‌بينيد طرف به شما علاقه ندارد سماجت نكنيد كه به ضرر هر دو نفر شما مي‌باشد.رزمنده‌اي از منطقه شلمچه مي‌نويسد: به جوانان توصيه كنيد كه با بينائي كامل همسر خود را انتخاب كنند تا بتوانند زندگي خوبي را تشكيل دهند و با همفكري و محبت فرزندان خوبي را تحويل اجتماع دهند. چون مملكت ما احتياج به جوانهاي صالح و پاكدامن دارد. هيچ وقت ازدواج‌شان از راه ترحم و دلسوزي نسبت به هم نباشد كه غالباً عاقبت خوشي ندارد. و حداقل آن است كه بعدها همين را چماق كرده بر سرهم مي‌كوبند. و در ضمن سعي كنند كه بر اساس ملاكها و ارزشهاي اسلامي ازدواج نمايند. به اميد پيروزي هر چه سريعتر رزمندگان اسلام ...
[1] . قال ابوعبدالله ـ عليه السلام ـ : «انّما المرأة قلادة فانظر ما تتقلده و ليس للمرأة خطر لالصلحتهن و لا لطالحتهن. فامّا صالحتهن فليس خطرها الذهب و الفضّة، هي خير من الذهب و الفضة، و اما طالحتهن فليس خطرها التراب، التراب خير منها»؛ وسائل، ج 14، ص 17.[2] . ابراهيم الكرخي قال: «قلت لأبي عبدالله ـ عليه السلام ـ : ان صاحبتي هلكت و كانت لي موافقة و قد هممت ان اتزوج. فقال لي: انظر اين تضع نفسك و من تشرك في مالك و تطلعه علي دينك و سرّك»؛ وسائل، ج 14، ص 14.[3] . قال علي بن موسي الرضا ـ عليه السلام ـ : « ما افاد عبد فائدة خيراً من زوجة صالحة اذا رأها سرّته و اذا غاب عنها حفظته في نفسها و ماله»؛ وسائل، ج 14، ص 22.[4] . قال النبي ـ صلّي الله عليه و آله ـ (في حديث): «اعوذبك من زوجة تشيبني قبل اوان مشيبتي»؛ وسائل، ج 14، ص 22.
