1- ظهور سخن - الگوهاي ناب در نگاه دخت آفتاب نسخه متنی

1- ظهور سخن

حضرت مهدي (عج)، «زيباترين شعر هستي» است كه در ديوان دل‎هاي پاك مي‎درخشد. «تكسوار دادگستر» و «عدل پايداري» كه صدها سال است، ظلم ستيزان كرة خاك، نام و ياد او را سرمة نگاه‎خودكرده‎اند تا آن «بشارت جاويد» و «طلوع جاودانة درخشان» طنين انداز شود، مشعل چشمانش ظلمتكدة هستي را روشنايي بخشد و تابناكي پيشاني‎اش گذرگاه مردان آسماني گردد. آسمان هبوط كند و زمين عروج و شيعيان شيفته بر شانه‎هاي عرشي‎اش گريه كنند.

چكه‎اي از ريزش مهرباني‎اش را نصيب خود سازند و در هواي مه آلود ستم، با طراوت سخنانش نفس كشند. در اين هنگام، نگاه روشن او بر قامت چشمان بشريت حرير عطوفت مي‎پوشاند، آفرينش زنده مي‎شود و انسان‎ها به امواج آدميّت دل مي‎سپارند.

به يقين آن زمان كه «امير آفرينش» و «سپهسالار هستي» نگاه خسته‎دلان را نور نويد بخشد و كلام‎ملكوتي او از كناركعبه، دل‎ها و ديده‎ها را اميد و ايمان دهد، عاشقان و دلدادگان به سرچشمة بقا دست يافته‎اند و بشارت نيكبختي را كه در سخن رسول خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ تجلّي يافته است از آنِ خود ساخته‎اند كه:

«طوبي لمن لقيه و طوبي لممن اَحَبَّهُ و طوبي لمن قال به»[2]؛

خوشا به حال كسي كه مهدي ـ عجل الله تعالي فرجه ـ را ديدار كند و خوشا به حال كسي كه او را دوست بدارد و خوشا به حال كسي كه به امامت وي معتقد باشد.

او انسان اسوه‎اي است كه در زبور به نام «حليم وارث زمين»[3] در تورات «اصلاحگر و راوي كننده به عدالت» و «پيشواي قائم»[4] و در انجيل به «پسر انسان»[5] نويد داده شده است. در كتب مقدّس هندوها[6]، كتب مقدسة مانويّه[7] و زردشتيان[8] و افزون بر اين دو كتاب‎هاي آسماني برهمائيان[9]، جين‎ها[10]، چينيان[11] و ملل مختلف جهان[12] نام و ياد او اميدبخش دلها و ديده‎ها براي امروز و فردا و فرداهاي ظلمت آلود است.

[1] . (امام خميني ـ قدس سره ـ)؛ شرح و تفسير و موضوع بندي ديوان امام خميني ـ قدس سره ـ ، قادر فاضلي، ص 48.

[2] . بحار الانوار، علامه مجلسي ـ قدس سره ـ، ج 52، ص 31، ر.ك: همان، ص 348، 129، 231.

[3] . ر.ك: مزامير، مزمور 37، جمله‎اي 9ـ12، 17ـ18؛ مزمور 96، جمله‎اي 10ـ13.

[4] . ر.ك: كتاب اشعيانبي، فصل 11، جملة 4ـ10، كتاب دانيال نبي، فصل 12، بندهاي 1ـ5 و 10ـ13، كتاب حيقوق نبي، فصل 2، جمله‎اي 3ـ5.

[5] . ر.ك: موسي مقدس، ص 219، انجيل متّي، فصل 24، جمله‎اي 27 و 30. 35 و 37 و 40؛ انجيل مرقس، فصل 13، جمله‎اي 26 و 27 و 31 و 33، انجيل لوقا، فصل 12، جمله‎اي 35 و 36.

[6] . ر.ك: او پانيشار، ص 737، بانويع و شاكموني از كتب مقدسه هندوها.

[7] . ر.ك: تسابوهرگان، ترجمة «مولر».

[8] . ر.ك: سوشيانت، ص 104؛ جاماسب نامه، ص 121.

[9] . ر.ك: ريك ودا، ماندالان، 4 و 16 و 24.

[10] . ر.ك: اوپانيشاد، مقدمه، ص 54.

[11] . ر.ك: اوپانيشاد، ص 647.

[12] . او خواهد آمد، ص 58ـ73.