قرآن، در آيات سوره فرقان چهارمين ويژگى بندگان خاص و ممتاز خداوند را چنين بيان مىفرمايد:و الذين يقولون ربنا اصرف عنا عذاب جهنم آن عذابها كان غراما انها سائت مستقرا و مقاما؛بندگان ممتاز خداوند رحمان كسانى هستند كه مىگويد: پروردگار! عذاب دوزخ را از ما بر طرف گردان كه عذابش سخت و پردوام است.قطعا دوزخ جايگاه و محلى بد براى اقامت است.خداوند در اين آيه به خصلت خوف و خشيت از خدا اشاره فرموده است، به عبارت روشنتر، آنها از كيفر نافرمانى خدا به شدت مىترسند و اعتقاد راسخ دارند كه نافرمانى خدا به معناى پيروى از شيطان است و چنين كارى موجب كارى موجب عذاب الهى و دخول در دوزخ خواهد شد.آنها آن چنان خائف و هر اسناك از پيامدهاى گناه و عذاب دوزخ هستند كه اين حالت درونى خود را ابراز نموده و با كمال خضوع دست به دعا بر مىدارند و از درگاه خدا مىخواهند؛ مشمول عذاب يخت دوزخ - كه براى مجرمان آماده شده - نشوند.آنها طبعا از عوالى كه مايه عذاب است پرهيز نموده و با عمل به فرامين الهى، رحمت سرشار حق تعالى را به سوى خود جلب و جذب مىكنند و اين حالت براى آنها دائمى است و لحظهاى از خوف خدا غافل نمىشوند.آنها و عيد الهى را به شوخى نمىگيرند، مثل بعضى كه مست غرور و غفلت هستند و به اصطلاح دل بى دريا نمىزنند.خوف به معناى ترس و وحشت درونى است، از اين رو، اهرمى درونى براى ترك گناه و هرگونه جرم محسوب مىشود؛ مثلا و ترس از قانون، دادگاه، جريمه، زندان و تعزيرات حكومتى باعث مىشود كه انسان مرتكب جرم نشود، تا مبادا گرفتار اين كيفرها گردد.بنابراين، خوف از قانون و عدالت اوست، يعنى يك ناراحتى و نگرانى درونى از مجازاتى است كه بازتاب گناه و ترك اطاعت خدا مىباشد.در روايات اسلامى از زبان پيامبر و امامان معصوم (عليهم السلام) مىخوانيم كه انسان با ايمان بين و خوف و رجا زندگى مىكند و هر دو خصلت را به طور مساوى و با هم دارد.امام صادق (عليه السلام) فرمود: پدرم (امام محمد باقر (عليه السلام) مىفرمود:انه ليس من عبد مومن الا و فى قلبه نوران، نور خيفه و نوررجاء لووزن هذا لم يزد على هذا، ولو وزن هذا لم يزد على هذا(49)؛هيچ بنده مومنى نيست مگر اين كه دلش داراى دو نور است: نور ترس و نور اميد.اگر هر يك از اين دو در مقايسه با ديگرى سنجيده شوند هيچ كدام بر ديگرى برترى نمىيابند.
لطفا منتظر باشید ...
