لطفا منتظر باشید ...
نگاهي به سوره‌ي نصر
بِاِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِالهي انطقني بالهدي و الهمني التقويرمضان هشتاد و شش در استان يزد برنامه ي درس هايي از قرآن ضبط مي شود. انشاءالله مي خواهيم امروز يک نگاهي به سوره نصر بکنيم. قاري عزيزمان مي خواند، من هم مي نويسم، و درباره ي آن صحبت مي کنيم.ايشان که مي خواند هم شما آرام و هم آنهايي که جلوي تلويزيون هستند، بخوانيد که دهان همه ي ما به قرآن مبارک شود.عموم مفسرين اعم از شيعه و سني مي گويند که اين آيه مربوط به فتح مکه است که در سال هشتم هجري قرار گرفت. در سال هشتم عده اي به خاطر حقانيت اسلام ايمان آوردند، عده اي ديگر نظير ابوسفيان و افراد ديگر با اجبار ايمان آوردند. اينکه مي گوييم ابوسفيان با اجبار ايمان آورد، سخن اميرالمؤمنين (ع) است که مي فرمايد: «ما اسلمو و لکن استسلمو»، "ما اسلمو" يعني اسلام نياوردند "ولکن استسلمو" اينها به اسلام کشيده شدند. گاهي اوقات يک بزرگواري وارد مي شود همه قيام مي کنند يک نفر هم هست که دل خوشي از اين بزرگوار ندارد ولي مي بيند همه بلند شدند او هم بلند مي شود. "إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ النصر/1" "إذا" زماني که، " جَاءَ " آمد، " نَصْرُ اللَّهِ " ياري خدا، يعني نصرت از خدا است، کسي نگويد تانک، توپ، تفنگ، هواپيما، اف 4، اف 16. " وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ آل عمران/126"، ممکن است انسان همه ي امکانات را داشته باشد، ولي شکست بخورد. ممکن است يک هزارم اين امکانات را داشته باشد و پيروز شود. به عنوان مثال جنگ لبنان. اسرائيل هزار برابر مسلمانان لبنان امکانات داشت، ولي رسوا شد. به عنوال مثال امام و شاه. شاه همه چيز داشت و امام هيچ چيز نداشت و بالاخره امام پيروز شد. " وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ آل عمران/126" خود را به امکانات و چيزي که در دست شما است، دلخوش نکنيد. حديث داريم که اگر مي خواهيد بدانيد ايمان شما کامل است يا ناقص، اگر به چيزهايي که در دست خود شما است دلخوش بودي، معلوم است ايمان شما ضعيف است، اگر به امداد الهي دلخوش بودي، معلوم است که ايمان کامل داري. چون انسان نبايد به چيزي که در دست دارد تکيه کند.ممکن است همه اينها هست ولي کارايي ندارد، همه اينها است، انگيزه نيست. همه اينها است شجاعت نيست. همه اينها است ولي آرامش نيست. زماني مي بيني که انسان چيزي ندارد. همين الان هم ممکن است در هر کوچه و محله اي پيدا شود، آدم هايي که هيچ چيز ندارند ولي خواب راحتي دارند و آدم هايي که همه امکانات را دارند، اضطراب و استرس دارند. کسي به اين دلخوش نباشد که اگر مدرک من چنين باشد، اگر داماد فلاني بگيرم، اگر عروس فلاني شوم، اگر اينجا استخدام چنين شود، اگر چنان شود، اگر چنين شود.من خانه آمدم ، بچه ام به من گفت بابا، گفتم بله. گفت در دانشگاه قبول شدم، گفتم خوب الحمدلله، گفت مي خواستم احساسات نشان بدهي، گفتم خوب برقصم؟! دانشگاه خوب الحمدلله، براي دانشگاه که بيش از الحمدلله نبايد گفت. تو فکر مي کني هر کسي که به دانشگاه برود، قطعاً خوشبخت است؟ و هر کسي به دانشگاه نرود، قطعاً بدبخت است؟ اين طور نيست. حوزه هم همين طور است. اين طور نيست که هر کسي به حوزه برود قطعاً خوشبخت باشد. ما روحاني داريم در يک شهر دور افتاده پنجاه جلد کتاب مفيد نوشته است و روحاني داريم ممکن است در شهر قم و نجف چهل سال باشد و با خادم مسجد هم دعوا کند. بچه او هم مخالف او باشد.توفيق ربطي به مکان و زمان ندارد. اينها بستر است. دانشگاه بستر رشد است. به اين معني نيست که در بستر رشد حتماً رشد هم است. ممکن است آدم در بستر رشد قرار بگيرد اما رشد نکند. فقط بايد بر خدا تکيه کرد. "إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ النصر/1"، مي گويد " نَصْرُ اللَّهِ "، نمي گويد " إِذَا جَاءَ نَصْرُکم"، نمي گويد پيروزي شما. مي گويد پيروزي از خدا است. "إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا النصر/1-2 "، قبل از فتح مکه مردم تک تک مسلمان مي شدند، اما وقتي مکه فتح شد فوج فوج، گروه گروه مسلمان مي شدند. " وَرَأَيْتَ النَّاسَ " مي بيني که مردم، "وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا النصر/2"، گروه گروه ايمان مي آورند. حديث داريم امام زمان (عج) که ظهور کند، مخترعين کره زمين مي آيند اعلام همبستگي مي کنند. کسي نگويد که دنيا اين همه متخصص دارد امام زمان با اين متخصص کار نمي کند. همه متخصص ها، ايمان مي آورند. کما آنکه همان خلبان هاي زمان شاه رفتند آمريکا دوره خلباني ديدند آمدند دست امام را بوسيدند و قدرت خود را در اختيار امام خميني (ره) گذاشتند. بنابراين مي آيند قدرت و تخصص خود را عرضه مي کنند. " وَرَأَيْتَ النَّاسَ " مي بيني که مردم " يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا النصر/2" منتها در ارتباط با " يَدْخُلُونَ " من يک نکته بگويم.دو نوع دخول در قرآن است راجع به ايمان:1- " يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا النصر/2" اين " يَدْخُلُونَ " که مردم داخل دين مي شوند.اين "أَفْوَاجً" فوج فوج، گروه گروه داخل دين مي شوند اما آيا دين هم در مردم مي رود؟ يک آيه داريم در سوره حجرات مي فرمايد: " وَلَمَّا يَدْخُلْ الْإِيمَانُ فِي قُلُوبِكُمْ الحجرات/14". يعني مردم ممکن است وارد دين شوند، اما دين در مردم نمي رود. انسان در استخر شيرجه مي رود اما ممکن است آب در بدن او نرود. افرادي وارد مکه مي شوند، اما روح مکه وارد اين بدن آنها نشده است. حاجي مکه رفته است ولي برگشته همان کارهاي غلط قبلي را مي کند. يعني او وارد مکه شده اما روح مکه وارد او نشده است. ما وارد نماز مي شويم و مي گوييم "الله اکبر" اما حواس ما جاي ديگر است، نماز وارد ما نشده است. فرق است بين اينکه ما وارد دين بشويم يا دين وارد ما شود. ما وارد دين شده ايم، دين وارد ما نشده است. يعني پنجاه درصد درست است. به کسي گفتند شنا بلد هستي؟ گفت: پنجاه درصد. گفتند: چگونه؟ گفت: من شيرجه مي روم ديگر بيرون نمي آيم! حالا گاهي اوقات يک سمت آن درست است. آن طرف مشکل است که انسان دين باور باشد.
علامت دين باوري اين است که ايمان به خدا بيشتر از امکانات خود باشد. اگر خواستگار برايش آمد، اگر خواست ازدواج کند با دختري يا با پسري، ببيند اين پسر مکتبي است، فکر او سالم است، اخلاق و دين او سالم است. حالا امکانات مادي مهم نيست، خدا هست. تا مي گويد خدا هست پيداست دين او کامل است. اما اگر گفت من با اين زندگي با او ازدواج کنم؟ من به او سلام کنم؟ من ترم ششم هستم، اما او ترم اول است. او را کبر گرفته است. ديگر نمي خواهد سلام کند. او وارد دانشگاه شده است اما تواضع وارد بدن او نشده است. من پشت سر او اقتدا کنم؟ من سوادم از او بيشتر است. من ديدن او بروم؟ او بايد به من سلام کند. اينها مسائلي است که آدم مي فهمد که کم مي آورد. "إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًافَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَاسْتَغْفِرْهُ النصر/1-3" وقتي مردم يک پيروزي را جشن مي گيرند، اسلام جشن را فسبح مي گويد. مي خواهي شکر کني تسبيح و حمد بگو و استغفار کن.عرض کنم به حضور شما که کلمه فسبح بيش از تکبير و حمد است. چون تسبيح ريشه عقايد است. "سبحان الله" يعني خدا منزه است. اين کلمه "سبحان الله" اساس همه عقايد ما است. اساس شرک هم اين است. "سبحان الله عمّا يشرکون" توحيد بر اساس "سبحان الله" است. وقتي مي گوييم خدا يکتاست يعني خدا منزه است از اينکه شريک داشته باشد. زيرا انسان هاي ضعيف و عاجز به دنبال شريک مي روند. "سبحان الله" خدا از عجز و نياز منزه است. انساني که نيازمند، محتاج و عاجز است به دنبال کس ديگري مي رود. نبوت مربوط به همين است. وقتي مي گوييم خدا پيغمبر را فرستاد يعني خدا منزه است که مردم را خلق کند و رهبر برايشان قرار ندهد. "وَمَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ الأنعام/91" قرآن مي فرمايد: اينها قدر خدا را نمي دانند، چطور مي گويند " مَا أَنزَلَ اللَّهُ عَلَى بَشَرٍ الأنعام/91" خدا انسان را خلق کرد، پيغمبر هم برايشان نفرستاد. اين مردمي که مي گويند خدا انسان را آفريد ولي رهبر برايشان قرار نداد، خداشناسي آنها مشکل دارد. يعني خدا را حکيم نمي داند، آدم حکيم مردم را رها نمي کند. و ماعقل داريم، عقل ما کوتاه است. من بارها گفتم عقل ما مثل ترازوي زرگرها است. ترازو زرگرها ترازو است اما هر چيزي را نمي توان با آن وزن کرد. اگر عقل ما کامل بود، اين قدر پشيمان نمي شديم. يک نفر را پيدا کنيد که بگويد من در عمرم پشيمان نشدم. چند ميليارد آدم در کره زمين، هر کدام چند صد بار پشيمان شدند. يعني صدها ميليارد دليل داريم که عقل انسان به آن نمي رسد.
کساني که طلاق مي دهند پيداست که عقل آنها در انتخاب مورد، حق را آن طور که بايد ببيند نديده است. آمار طلاق ها و تعداد پشيماني ها دليل بر اين است که عقل انسان کوتاه است. کسي نبايد بگويد که عقل من مي رسد. اصلاً ما نمي توانيم بر عقل تکيه کنيم. عقل يکي از بال هاست و با يک بال نمي توان پريد. عقل و وحي. عقل ما به تدريج يک مسئله را مي فهمد ولي وحي از روز اول مي گويد که اين کار را انجام بده. فرمان خدا مي گويد امروز وظيفه ات اين است ولي من مي گويم نه خير، من بايد با عقل خود بفهمم. مي گويد خوب پس برو و بفهم. سالها بايد عقب بيافتيم تا از طريق تجربه چيزي را درک کنيم. بعضي اوقات ممکن است تا آخر عمر هم نفهميم، يعني ممکن است قرن ها انسان ها بيايند و بروند و به آن نتيجه و تجربه لازم نرسند و محروم شوند. بنابراين عقل لازم است اما کافي نيست.
انسان استعدادهايش از بين مي رود اگر پيغمبر نباشد. از اول پيغمبر مي گويد گوشت خوک را نخوريد. گفتيم نه خير ما گوشت خوک مي خوريم، اگر عقل و علم ثابت کرد، بعد از آن نمي خوريم. تا ثابت کنيم که در گوشت خوک کرم وجود دارد 1340 سال عقب مي افتيم، تازه وقتي کرم را پيدا کرديم و مي گوييم در حرارت فلان درجه حرارت بدهيم، کرم را مي کشيم؛ باز هم اسلام مي گويد نخوريد. دوباره به چه دليل نخوريم؟ شايد يک آثار ديگر باشد که باز هم 1340 سال بعد بفهميم. بنابراين اگر کسي بگويد خدا مردم را رها کرد، پيداست خدا را معيوب دانسته است، يعني خدا حکيم نيست. نعوذ بالله. انسان را آفريده است. معاد هم همين طور است. ريشه معاد "سبحان الله" است. "سبحان الله" خدا منزه است از اينکه به انسان هاي خوب و بد مرگ بدهد، هر دو بپوسند، خاک شوند و هيچي به هيچي. يعني چه ؟ " فَمِنْكُمْ كَافِرٌ وَمِنْكُمْ مُؤْمِنٌ التغابن/2" يک عده مؤمن و يک عده کافر، يک عده ظالم و يک عده مظلوم، يک عده "أَفَمَنْ كَانَ مُؤْمِنًا كَمَنْ كَانَ فَاسِقًا السجدة/18 " مؤمن و فاسق. خدا منزه است از اين که خوب و بد را يکي بداند و حساب و کتاب نداشته باشد. نماز يعني خدا منزه است. عباداتي که مي کنيم به اين معني است که خدا پاک است.خيلي وقت ها ما در عدل خودمان مشکل داريم. مثلاً مي گوييم خدايا چرا چنين کردي؟ مي گويد "سبحان الله" خدا منزه است، درس نخواندي رفوزه شدي. بيمار شدم "سبحان الله" خدا منزه است. بيمار شدي چون مراعات بهداشت را نکردي. از همسرم کتک خوردم "سبحان الله" نبايد در پارک با يک بستني با هم رفيق شويد. بايد يک مقداري ريشه خانوادگي را هم تحقيق کني. بچه ام در آب افتاد، به خدا ربطي ندارد "سبحان الله" دور حوض را نرده بکش. تا يک گيري پيدا مي کنيم، مي گوييم خدايا چرا چنين کردي؟ مي گويد "سبحان الله" مقصر خودت هستي. اگر يک ذره دقت کنيم ريشه ي توحيد، عدل، نبوت، معاد و بسياري از چيزها اين است که ما خدا را منزه نمي دانيم. وقتي مي گوييم خدا چرا به او داد؟ اصلاً آدمهاي حسود "سبحان الله" ندارند. مي دانيد چرا؟ حسود مي گويد: خدايا چرا به او دادي، به من ندادي؟ يعني به حکمت خدا اعتراض مي کند.خدا منزه است. اگر تفاوت نباشد، زندگي نمي شود. شما اگر بخواهي يک کلمه "ادب" را بنويسي. الف بايد صاف باشد، دال بايد خم باشد، ب بايد خوابيده باشد، تا ادب نوشته شود.
دال مي گويد: چه کسي گفت من دال بشوم، من هم مي خواهم صاف باشم. مي گويند: تو هم صاف باش. ب مي گويد: چه کسي گفت من خوابيده باشم؟ من هم مي خواهم صاف باشم. مي گويند: تو هم صاف باش. خوب ديگر ادب نمي شود. مي شود ا ا ا. براي نوشتن يک کلمه بايد حروف مختلف به کار رود. بايد استعدادهاي مختلف وجود داشته باشد. يکي طبع شعر داشته باشد، ديگري خط خوب داشته باشد، کس ديگر شکل خوبي داشته باشد، يکي حافظه خوبي داشته باشد، ديگري زرنگ باشد. اگر تفاوت نباشد زندگي به هم جوش نمي خورد. منتها ظلم نبايد در اين تفاوت ها باشد. تفاوت لازم است، اما ظلم نبايد باشد. مسئله اي که مي گويند ضد عدالت است، تبعيض است. بين تبعيض و تفاوت فرق است. انگشتان دست ما بايد تفاوت داشته باشد. اگر همين انگشت کوتاه مثل مابقي انگشتان دست صاف بود، 5 انگشت داشتيم که همه صاف بودند و ديگر شما يقه لباس خود را نمي توانستي ببندي. فن و حرفه در همين انگشت کوتاه است. شما اين انگشت کوتاه را کنار بگذار، ببين چه کاري مي تواني انجام دهي.
بسياري از کارها با همين انگشت شست است. يعني آمپول نمي تواني بزني، قلم نمي تواني دست بگيري. بيل، پيچ گوشتي، چکش را نمي تواني در دست بگيري. گاهي اوقات يک کوتاه از صدتا بلند هنرش بيشتر است. اگر همه مردم يک اندازه مي فهميدند، بسياري از کارها انجام نمي شد . ولي کساني که بيشتر مي فهمند نبايد حق کساني که کمتر مي فهمند را از بين ببرند. تفاوت بايد باشد. تفاوت نباشد جامعه به هم قفل نمي شود. تمام توليدات يک کارخانه که نمي شود تاير باشد. مگر ماشين فقط به تاير نيازمند است. از پيچ گوشتي ريز مي خواهد تا تاير بزرگ. شما يک نيم دايره را فرض کنيد يکي بالا در رأس رهبر است، رئيس جمهور است تا به يک کارمند ساده در پايين مي رسد. يکي بالا سرمايه دار است تا به پايين مي آيد و يکي بوعلي سيناي تيزهوش است. هر کسي در يک جاي اين دايره قرار گرفته است. يا بالاي قله هستي يا پايين قرار گرفتي. ولي رشد همه به يک اندازه مي تواند باشد. يعني بوعلي سينا که بالا است و بنده که اين پايين هستم رابطه مان با خدا به يک اندازه است. چگونه؟ اگر در حرکت مواظب باشيم خط را گم نکنيم، "کتاب الله و اهل بيتي و عترتي" اگر مستقيم حرکت کنيم از اين بالا صاف بياييم تا اينجا، اين هم صاف بياييم تا اينجا، اين زاويه قائمه است.
اگر صاف حرکت کنيم، باز زاويه قائمه است. اگر اينجا باشيم و از هر کجاي اين نيم دايره، حرکت مستقيم باشد و هدف را گم نکنيم يک نوع هستيم. چگونه؟ من و بوعلي سينا با هم به کتابخانه مي رويم و دو ساعت مطالعه مي کنيم. بوعلي سينا تيزهوش است در اين دو ساعت سي مطلب مي فهمد، من کودن هستم و در اين دو ساعت يک مطلب مي فهمم. وقتي از در کتابخانه بيرون مي آييم، اجر من و بوعلي سينا به يک اندازه است. چون قرآن نگفته است که هر کسي که بيشتر بفهمد، ثوابش بيشتر است. قرآن مي فرمايد: "وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَى النجم/39" سعي ام را کردم، من کم نگذاشتم. يک مثال ديگر، به يک کسي صد تومان مي دهيم، به ديگري صد هزار تومان مي دهيم. مي گوييم برويد و نان بخريد. آن شخصي که صد تومان دارد يک نان مي خرد، ديگري که صد هزار تومان دارد هزار عدد نان مي خرد. به هر دو آنها وقتي آمدند بايد بگوييد دست شما درد نکند. اجر هر دو آنها به يک اندازه است. اگر او نان بيشتري دارد، امکانات بيشتري داشته است. دو آيه در قرآن داريم که يکي را مردم حفظ هستند و ديگري را حفظ نيستند. "لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا البقرة/286" اين را اکثر مردم ايران حفظ هستند.
يک آيه هست مشابه اين مردم ايران حفظ نيستند که آن هم امشب حفظ کنيد. "لا يکلف الله نفسا الا ما آتاها" اين هم يک آيه "الا وسعها" يعني چه قدر توان داري؟ "ما آتاها" يعني چه قدر پول داري؟ من بيش از اين استعداد نداشتم، من استعدادم را به کار گرفتم من کم نگذاشتم. هر کس در هر شرايطي مي تواند قرب به خدا پيدا کند. و لذا مي گويد نماز مي خواهي بخواني "قياما"، کمرت درد مي کند "قعودا"، اصلاً نمي تواني بنشيني " وَعَلَى جُنُوبِهِمْ آل عمران/191" بخواب. يعني کسي که ايستاده نماز مي خواند با کسي که نشسته نماز مي خواند و کسي که خوابيده نماز مي خواند هر سه قربشان به خدا يکي است. " قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ آل عمران/191". ايستاده، نشسته، خوابيده."لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا البقرة/286" "لا يکلف الله نفسا الا ما آتاها" من امکاناتم بيش از اين نبوده است. از نردبان دو پله اي استفاده دو پله اي مي کنند. از جرثقيل هم استفاده ده متري مي کنند. نبايد به جرثقيل گفت درود بر تو، مرگ بر دو پله اي. زيرا با اين مقداري که دارد کم نگذاشته است. هر چه داشته خرج کرده است. واقعاً با اين نگاه ديگر نه کسي عقده اي مي شود و نه کسي حسود مي شود. خوب دارد، داشته باشد. او که بيشتر دارد مسئوليتش هم بيشتر است. من به اندازه خودم دارم در عوض مسئوليت ندارم. هر که بامش بيش برفش بيشتر. کسي که بارش بيشتر است خوب مسئوليتش هم بيشتر است. آدم راحت مي شود. ما الان يک جهنمي در خودمان است، يک نگاه کج داريم، با آن نگاه کج هميشه غصه مي خوريم، حرص مي زنيم، به خدا اعتراض مي کنيم، به دولت، به ملت، به پدر و مادر اعتراض مي کنيم و به همه مي خواهيم پرخاش کنيم. همانند آدمي که عينک سرخي به چشمان خود زده و همه شلغم ها را لبو مي بيند. مي گويد: اين چه وضعي است؟ چرا کسي شلغم نمي فروشد؟ مي گوييم: اين شلغم است عينک تو سرخ است، شلغم ها را لبو مي بيني! ما بايد عينک خود را عوض کنيم. هيچ کس در هيچ شرايطي نبايد احساس عقب ماندگي کند. مگر آنجا که مقصر است. اگر مقصر هستي بگو بله، اينجا من کوتاه آمدم. مقصر خودم هستم، من بودم، تقصير با من است، اما آنجايي که نه توان استعداد به کار رفته هيچي
از بحث پرت شدم يک بار ديگر با هم بخوانيم.بسم الله الرحمن الرحيم"إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كَانَ تَوَّابًا النصر/1-3"فسبح يعني تسبيح کن. يعني اگر از خودت داري بگو خدا داد. مثلاً شما براي نماز شب بيدار مي شوي. حالا ماه رمضان مي روند و بحث را گوش مي دهند. لااقل ماه رمضاني نماز شب بخوانيد. حديث داريم محروم کسي است که از نماز شب محروم بشود. اصلاً نماز شب نشانه ي اين است که بگوييم ما خدا را دوست داريم. چون نماز واجب را که مجبوريم بخوانيم. شما يک تکه نان سر سفره به بچه خود دادي. اين که هر پدر و مادري بايد بدهد. اما اگر اين نان آرايش کردي، در بشقاب گذاشتي، هنر است. اگر به زن و بچه خود آب دادي که هنر نيست، اما اگر آب را خنک کردي، در ليوان ريختي، ليوان را در بشقاب گذاشتي، هنر است. هر چه اين تشريفات بيشتر باشد معلوم است که بيشتر دوستشان داري. کارهاي مستحب علائمي است که ما چه قدر خدا را دوست داريم. مقدار محبت به انجام مستحبات معلوم مي شود. مواقع ديگر هم که ما حال سحرخيزي نداريم. حالا بين سحري و صبح چند دقيقه نماز شب بخوانيم. حالا نماز شب خواندي، يک وقت فکر نکني نماز شب خواندي خيلي آدم خوبي هستي. چند مرتبه جمکران رفتي.
زيرا آدم هايي هستند که تا چندين عبادت مي کنند باد آنها را مي گيرد. چند شب چهارشنبه يا شب جمعه به جمکران، مشهد يا عمره مي روند، فکر مي کنند ديگر مرغ بهشت شده اند. اين طور نيست. قرآن مي فرمايد: خوب که به درجات عالي رسيدي، حالا تازه " فَسَبِّحْ " خدا را منزه کن. من نماز شب خواندم. بسم الله. چه چيزي از تو بود؟ ايمان که از خدا بود. " الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي هَدَانَا لِهَذَا الأعراف/43" خدا من را هدايت کرد. آبي که وضو گرفتي از چه کسي بود؟ قدرتي که با آن به نماز ايستادي از چه کسي بود؟ حافظه اي که حمد و سوره يادت بود از چه کسي بود؟ ما اصلاً چيزي نيستيم. اگر تعدادي جوان در المپياد نفر اول شدند، مرتب نگوييد که تلاش خودم بود. تلاش استادم بود. اول بايد بگوييد لطف خدا بود. ولي لطف خدا از طريق زحمات پدر و مادر، زحمات استاد و زحمات خودت بود. خدا را فراموش نکنيد. "إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ النصر/1" اين پيروزي علمي نصرت الهي است. گاهي افرادي در تلويزيون صحبت مي کنند، البته اکثراً خدا را فراموش نمي کنند ولي بعضي از آنها را ديدم که مي گويند، از کجا به اينجا رسيدي مي گويد: تلاش خودم بود. به قارون مي گفتند به فقرا کمک کن. خدا به تو داده است. مي گفت: خدا نداده است، خودم.
" أُوتِيتُهُ عَلَى عِلْمٍ عِندِي القصص/78". " عِندِي " يعني نزد من. " عِلْمٍ عِندِي " اين مغز کار کرده است. مديريت اقتصادي، مديريت صنعتي، مديريت بازرگاني. اگر گفتي " عِندِي " خون قارون در بدنت است. اگر گفتي " هَذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّي النمل/40" سليمان هم پول داشت. فرق بين آدم هاي کم ظرفيت و پرظرفيت را به شما بگويم. آدم هاي کم ظرفيت با يک چيزي بالا مي پرند. زور دارد بالا مي پرد. مثل قارون مثل فرعون. "اليس لي ملک مصر".مي گفت "اليس لي"، "لي" يعني مال من. اين شعار فرعون است. قارون مي گفت: " إِنَّمَا أُوتِيتُهُ عَلَى عِلْمٍ عِندِي القصص/78" قارون مي گفت " عِندِي " نزد من. اما سليمان مي گفت: " هَذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّي النمل/40" ببينيد "لي"، "عندي"، " رَبِّي ". او که فقط قدرت داشت گفت "لي". او که فقط پول داشت گفت "عندي"، اما سليمان هم قدرت داشت هم پول و هم علم گفت "ربي". يوسف همه چيز داشت مي گفت "رَبِّ قَدْ آتَيْتَنِي يوسف/101" از تو بود. اگر نصرت از خدا آمد "فسبح" اينها را از خدا بدانيد "واستغفره" از کوتاهي خود استغفار کنيد. اين سوره تمام نشد حرف هاي ديگر هم دارد.خدايا ايماني به ما بده که توکل ما به تو بيش از تکيه مان به آنچه در دست داريم باشد. (الهي آمين)
شاه خيلي به خود مغرور بود. صدام خيلي به خود مغرور بود. بني صدر خيلي به يازده ميليون رأي مغرور بود. با چشم خودتان سه قدرت را ديديد که چه طور از بين رفتند. خدايا ما را از همه انواع غرورها حفظ بفرما. (الهي آمين)
هر چه به عمر ما اضافه مي کني به ايمان، علم، عقل، عمل، اخلاص و عمق برکت کار ما بيافزا. (الهي آمين)
مزه فهم دين، عمل به دين، نشر دين را نصيب ما بفرما. (الهي آمين)
والسلام عليکم و رحمة الله و بركاته
