پيدايش ماهى ها در قبر - پيدايش ماهى ها در قبر نسخه متنی

پيدايش ماهى ها در قبر

همچنين مرحوم شيخ صدوق به نقل از اباصلت هروى حكايت نموده است:

روزى حضرت علىّ بن موسى الرّضا عليهما السلام به من فرمود:

اى اباصلت ! داخل مقبره هارون الرّشيد برو و قدرى خاك از چهارگوشه آن
بياور.

اباصلت گويد: طبق دستور حضرت رفتم و مقدارى خاك از چهار گوشه مقبره هارون
برداشتم و آوردم ، فرمود: آن خاكى را كه از جلوى درب ورودى آوردى ، بده .

هنگامى كه آن خاك را گرفت ، بوئيد و فرمود: قبر مرا در اين مكان حفر
خواهند كرد؛ و آن گاه به سنگ بزرگى برمى خورند، كه اگر تمام اهل خراسان جمع شوند
نمى توانند آن را بشكنند؛ و به هدف حود نمى رسند.

سپس امام عليه السلام فرمود: اكنون قدرى از خاك هاى بالين سر هارون
الرّشيد را بياور.

وقتى آن خاك را گرفت و بوئيد، اظهار داشت : اى اباصلت ! همانا قبر من در
اين جا خواهد بود و اين تربت قبر من مى باشد، كه بايد تو دستور بدهى تا همين مكان
بالين سر هارون را حفر كنند.

و بايد لحدى به طول دو ذراع يك متر و عرض يك وجب تهيّه نمايند؛ البتّه
خداوند متعال هر قدر كه بخواهد، آن را براى من توسعه خواهد داد.

و چون كار لحد تمام گردد، از سمت بالاى سر رطوبتى نمايان مى شود، كه من
دعائى را تعليم تو مى دهم ، وقتى آن را خواندى ، چشمه اى ظاهر و قبر پر از آب شود.

پس از آن ، تعدادى ماهى كوچك نمايان خواهد شد و لقمه نانى را به تو مى دهم
، آن را ريز كن و داخل آب بينداز تا بخورند؛ و چون نان تمام شود، ماهى بزرگى آشكار
گردد و تمام آن ماهى ها را خواهد خورد و سپس ناپديد مى شود.

بعد از آن دست خود را داخل آب بگذار و آن دعائى را كه به تو تعليم نموده
ام بخوان تا آن كه آب فروكش كند و ديگر اثرى از آن بر جاى نماند.

ضمنا تمام آنچه را كه به تو دستور دادم و برايت گفتم ، بايد در حضور
ماءمون انجام گيرد.

آن گاه امام رضا عليه السلام فرمود: اى اباصلت ! اين فاجر ماءمون عبّاسى
فردا مرا به دربار خويش احضار مى كند، پس هنگام بازگشت اگر سرم پوشانيده نباشد،
حالم خوب است و آنچه خواستى از من سؤ ال كن ، ليكن اگر سرم را پوشانيده باشم با من
سخن مگو كه توان سخن گفتن ندارم .

اباصلت گويد: چون فرداى آن روز شد، امام عليه السلام در محراب عبادت مشغول
دعا و مناجات بود، كه ناگهان ماءمورى از طرف ماءمون وارد شد و گفت : ياابن رسول
اللّه ! خليفه شما را يه دربار خويش احضار كرده است .

به ناچار امام رضا عليه السلام از جاى خويش برخاست ، كفش هاى خود را پوشيد
و عبا بر دوش انداخت و به سوى دربار ماءمون حركت نمود و من نيز همراه حضرت روانه
شدم .

هنگامى كه وارد شديم ، ديدم كه از انواع ميوه ها طَبَقى چيده اند و نيز
طبقى هم از انگور جلوى ماءمون نهاده بود؛ و خوشه اى دست گرفته و مى خورد.

چون ماءمون چشمش به حضرت رضا عليه السلام افتاد، از جا بلند شد و تعظيم
كرد.

و ضمن معانقه ، پيشانى حضرت را بوسيد؛ و سپس آن بزرگوار را كنار خود
نشانيد و خوشه اى از انگور برداشت و اظهار داشت :

ياابن رسول اللّه ! آيا تاكنون انگورى به اين زيبائى و خوبى ديده اى ؟

حضرت سلام اللّه عليه فرمود: انگور بهشت بهترين انگور است .

ماءمون گفت : از اين انگور تناول فرما، امام عليه السلام اظهار داشت : مرا
از خوردن آن معاف بدار.

ماءمون گفت : چاره اى نيست و حتما بايد از آن تناول نمائى ؛ و سپس خوشه اى
را برداشت و از يك طرف آن چند دانه از آن را خورد و مابقى آن را تحويل حضرت داد.

امام رضا عليه السلام سه دانه از آن انگور را ميل نمود و مابقى را بر زمين
انداخت و از جاى خود برخاست .

ماءمون پرسيد: كجا مى روى ؟

حضرت فرمود: به همان جائى مى روم ، كه مرا فرستادى .

و چون حضرت از مجلس ماءمون خارج گرديد، ديدم كه سر مقدّس خود را پوشاند.

و آن گاه داخل منزل خود شد و به من فرمود: اى اباصلت ! درب خانه را ببند و
قفل كن ؛ و سپس خود داخل اتاق رفت و از غريبى و جاى ظالمان ؛ و نيز از شدّت
ناراحتى ناله مى كرد.(1)

1- امالى شيخ صدوق : ص
526، ح 17، عيون اخبارالرّضا عليه السلام : ج 2، ص 241، ح 1، ضمنا ادامه داستان در
حالات امام جواد عليه السلام مى باشد.