بناى مسجد و فضيلتى از على عليه السلام - بناى مسجد و فضيلتى از على عليه السلام نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

بناى مسجد و فضيلتى از على عليه السلام - نسخه متنی

جعفر سبحانی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید













بناى مسجد و فضيلتى از على عليه السلام






آيت
الله جعفر سبحانى






پس
از بناى مسجد النبى، ياران پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم در اطراف مسجد براى
خود خانه هايى ساخته بودند كه يكى از درهاى آنها رو به مسجد باز مى‏شد. پيامبر
گرامى صلى الله عليه و آله و سلم به فرمان خدا دستور داد كه تمام درهايى را كه به
مسجد باز مى‏شد ببندند، جز در خانه على بن ابى طالب را. اين مطلب بر بسيارى از
ياران رسول خدا گران آمد، از اين رو پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم بر منبر رفت
وچنين فرمود:





خداوند
بزرگ به من دستور داده است كه تمام درهايى را كه به مسجد باز مى‏شود ببندم، جز در
خانه على را، و من هرگز از پيش خود به بسته شدن درى و يا باز ماندن آن دستور
نمى‏دهم، من در اين مسايل پيرو فرمان خدا هستم. (1)





آن
روز تمام ياران رسول خدا اين موضوع را فضيلت‏بزرگى براى حضرت على -عليه السلام
تلقى كردند تا آنجا كه خليفه دوم بعدها مى‏گفت:اى كاش سه فضيلتى كه نصيب على شد
نصيب من شده بود، وآن سه فضيلت عبارتند از:





1)
پيامبر دختر خود را در عقد على در آورد.





2)
تمام درهايى را كه به مسجد باز مى‏شد بست، جز در خانه على را.





3) در
جنگ خيبر پيامبر پرچم را به دست على داد. (2)





تفاوتى
كه ميان حضرت على -عليه السلام وديگران وجود داشت اين بود كه ارتباط او با مسجد
هيچ وقت قطع نشده بود، او خانه زاد خدا بود ودر كعبه ديده به جهان گشوده بود،
بنابر اين مسجد از روز نخست‏خانه او بود واين موقعيت، ديگر هرگز براى هيچ كس دست
نداد. گذشته از اين، حضرت على -عليه السلام به طور قطع ودر هرحال رعايت‏شئون مسجد
را مى‏كرد ولى ديگران كمتر مى‏توانستند شئون مسجد را آن طور كه بايد رعايت كنند.








1-
مسند احمد، ج‏3، ص‏369، مستدرك حاكم، ج‏3، ص 125، الرياض النضرة، ج‏3، ص 192و....



2-
مسند احمد، ج‏2، ص‏26.





منبع
:فروغ ولايت ص‏71






/ 1