منشاء باد - منشأ باد نسخه متنی

منشاء باد

محمّد بن فُضيل عزرمى حكايت كند:

روزى كنار كعبه الهى در حِجر اسماعيل زير ناودان طلا، در محضر پُر فيض ‍
امام جعفر صادق عليه السلام نشسته بودم .

ناگاه متوّجه شديم كه دو نفر با يكديگر در رابطه اين كه باد از كجا و
چگونه مى وزد نزاع مى كنند، و يكى به ديگرى مى گويد: به خدا قسم ! تو نمى دانى باد
از كجا مى وزد.

و چون سر و صداى آن ها بالا گرفت ، امام جعفر صادق عليه السلام به آن كه
بيشتر ادّعا مى كرد، خطاب نمود و فرمود: آيا تو خودت مى دانى كه باد از كجا و
چگونه مى وزد؟

اظهار داشت : خير، من نمى دانم ؛ وليكن از مردم چيزهايى را در اين رابطه
شنيده ام .

محمّد عزرمى در ادامه داستان گويد: من به امام صادق عليه السلام عرض ‍
كردم : ياابن رسول اللّه ! شما خود بيان فرمائيد كه باد از كجا و چگونه مى وزد؟

حضرت فرمود: باد، زير ركن شامى ، در كنار كعبه الهى زندانى است ، وقتى
خداوند تبارك و تعالى اراده وزش آن را نمايد، مقدارى از آن را آزاد مى سازد.

پس چنانچه آن باد از جنوب كعبه خارج شود، باد از سمت جنوب مى وزد.

ولى اگر از شمال آن خارج گردد، آن را باد شمال گويند.

و اگر از مشرق باشد، آن را باد صبا خوانند.

و امّا چنانچه از مغرب باشد، باد دبورش گويند.

و سپس امام عليه السلام در ادامه فرمايش خود افزود: دليل و علامت آن اين
است كه هميشه در تابستان و زمستان اين ركن شامى متحرّك مى باشد.(1)

1-بحارالانوار: ج 60، ص 8، ح 7.