لطفا منتظر باشید ...
تأثير رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله در قرائت آيه قرآن
پيامبر هميشه
آيات را با حالى معنوى تلاوت مىكرد و يكى از آيات چنين است كه مىفرمايد:
وَ ما تَكُونُ فى شَأْنٍ وَ ما تَتْلُوا مِنْهُ مِنْ قُرْآنٍ وَ لا تَعْمَلُونَ
مِنْ عَمَلٍ إلاّ كُنّا عَلَيْكُمْ شُهُوداً إذْ تُفيضُونَ فيهِ وَ ما يَعْزُبُ
عَنْ رَبِّكَ مِنْ مِثْقالِ ذَرَّةٍ فِى اْلأَرْضِ وَ لا فِى السَّماءِ وَ لا
أصْغَرَ مِنْ ذلِكَ وَ لا أكْبَرَ إلاّ فى كِتابٍ مُبينٍ (10يونس/61)
و تو در هيچ
كارى نيستى و هيچ بخشى از قرآن را از سوى او نمىخوانى و شما نيز هيچ عملى
نمىكنيد مگر آنكه آنگاه كه به آن مىپردازيد ما بر شما گواهيم، و همسنگ ذرهاى نه
در زمين و نه در آسمان از پروردگارت پنهان نيست و كوچكتر و بزرگتر از اين چيزى
نيست مگر آنكه در كتابى مبين [لوح محفوظ] ثبت است.
(در هيچ حالى و كارى نمىباشى و تلاوت نمىكنى چيزى را كه قرآن است و نازل از سوى
خداست و انجام نمىدهيد هيچ كارى را مگر اينكه ما بر شما گواه مىباشيم. هنگامى كه
وارد آن مىشويد و شروع در آن مىكنيد و پنهان نمىماند از پروردگار تو هموزن
ذرهاى در زمين و نه در آسمان و نه كوچكتر از آن مگر آنكه در كتابى است روشن.)
در مجمع البيان مىگويد: كان رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله اذا قرء هذه
الاية بكى بكاء شديداً. يعنى پيامبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله هر وقت اين آيه را
مىخواند گريه شديدى مىكرد و همواره چنين بود.
1 - سيماى عباد الرحمن در قرآن، صفحه 152.
