حضرت على اکبر(ع)
ولادت
حضرت على اکبر(ع) فرزند بزرگ
امام حسين (ع) در مدينه متولد شد. مادر بزرگوار ايشان ليلا دختر ابى مره مى باشد. وى زمانى چند در خانه امام حسين عليه السلام به
سر برد و روزگارى در زير سايه حسين (ع) بزيست. ليلا براى امام حسين (ع) پسرى
آورد، رشيد، دلير، زيبا، شبيه ترين كس به رسول خدا صلى الله عليه و آله رويش روى
رسول ، خويش خوى رسول ، گفت و گويش گفت و گوى رسول خدا صلى الله عليه و آله؛ هر
كسى كه آرزوى ديدار رسول خدا را داشت بر چهره پسر ليلا مى نگريست تا آنجا که پدر
بزرگوارش مى فرمايد :"
هرگاه مشتاق ديدار پيامبر مى شديم به
چهره او مى نگريستيم "؛ به همين جهت روز عاشورا وقتى اذن ميدان طلبيد و
عازم جبهه پيكار شد،امام حسين(ع) چهره به آسمان گرفت و گفت: " اللهم
اشهد على هؤلاء القوم فقد برز اليهم غلام اشبه الناس برسولك محمد خلقا و خلقا و
منطقا و كنا اذا اشتقنا الى رؤية نبيك نظرنا اليه..."
حضرت على اکبر(ع) در كربلا حدود 25 سال داشت. برخى راويان سن مبارک ايشان را
18 و 20 سال
گفته اند. او
اولين شهيد عاشورا از خاندان بنى هاشم بود. شجاعت و دلاورى حضرت على اكبر (ع) و
رزم آورى و بصيرت دينى و سياسى او در سفر كربلا بويژه در روز عاشورا تجلى كرد.
سخنان و فداكاريهايش دليل بر آن است. وقتى امام حسين (ع) از منزلگاه "قصر
بنى مقاتل" گذشت، روى اسب چشمانشان را خوابى ربود و پس از
بيدارى جمله " انا لله و انا اليه راجعون "
گفتند و سه بار تکرار نمودند و حمد الهى را به جاى آوردند. حضرت على اكبر
(ع) وقتى سبب اين حمد و استرجاع را پرسيد، حضرت فرمود: در خواب ديدم سوارى مىگويد:
اين كاروان به سوى مرگ مىرود، پرسيد:مگر ما بر حق نيستيم فرمود:چرا. پس گفت: "فاننا
اذن لا نبالى ان نموت محقين
" پس باكى از مرگ در راه حق
نداريم.
شهادت
روز عاشورا
پس از شهادت ياران امام حسين (ع)، اولين كسى كه اجازه ميدان طلبيد تا جان را
فداى دين كند او بود. اگر چه به ميدان رفتن او بر اهل بيت و بر امام بسيار سخت
بود، ولى از ايثار و روحيه جانبازى او جز اين انتظار نميرفت. وقتى به ميدان
روانه شد ، امام حسين(ع) در سخنانى سوزناك به آستان الهى، آن قوم ناجوانمرد را كه
ايشان را دعوت كرده بودند ولى شمشير به رويشان كشيدند، نفرين كرد.
على اكبر(ع) چندين بار به ميدان مبارزه رفت و پيکار شجاعانهاى با انبوه
سپاه دشمن نمود.
مقابله با دشمنان اهلبيت پيامبر(ص) سخت او را تشنه ساخته بود ، به
خيمه برگشت بى آنكه آبى بتواند بنوشد، با همان تشنگى و جراحت دوباره به ميدان رفت
و جنگيد تا به مقام والاى شهادت رسيد. قاتل او مرة بن منقذ عبدى ملعون بود.پيکر
مطهر حضرت على اكبر (ع) با شمشيرهاى دشمنان قطعه قطعه شد بود. وقتى امام
حسين (ع) بر بالين او رسيد كه جان به جان آفرين تسليم کرده بود.
آن حضرت صورت مبارکش را بر چهره خونين حضرت على اكبر (ع) نهاد و دشمن را باز هم
نفرين كرد.
"قتل الله قوما قتلوك..."و تكرار
مىنمود كه:"على الدنيا بعدك العفا".آنگاه
جوانان هاشمى را طلبيد تا پيكر او را به خيمه گاه حمل كنند. حضرت على اكبر(ع)
نزديكترين شهيدى است كه با امام حسين(ع)دفن
شده است. مدفن اودرشهر مقدس کربلا در جوار حضرت ابا عبد الله الحسين(ع) قرار
دارد و به اين خاطر ضريح امام (ع)شش گوشه دارد.