تمام بنى العباس بن عبدالمطلب - تمام بنى العباس بن عبدالمطلب نسخه متنی

تمام بنى العباس بن عبدالمطلب

عباس بن عبد المطلب عموى پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله) از علاقه مندان امير مؤمنان (عليه السلام) بود و در زمان خود يكى از استوانه هاى بزرگ تشيع به شمار مى رفت. فرزندان عباس، همه از رجال و شخصيتهاى بزرگ اسلام، و در تشيع و پيروى از مكتب امير مؤمنان (عليه السلام) ثابت قدم و استوار بودند. عباس داراى ده فرزند بود كه آخرين و كوچكترين آنان تمام بود و چون با تولد او تعداد فرزندان عباس به ده تن رسيد گويا به همين جهت او را تمام ناميدند. همه فرزندان عباس در دوران حيات پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله) چشم به جهان گشودند و به افتخار ديدار آن حضرت نايل گشتند ولى از ميان آنان، فقط سه تن يعنى فضل، عبدالله، و عبيد الله، رواياتى از پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله) شنيده و نقل كرده اند. تمام مردى دلير و شجاع بود و روى همين شجاعت و شهامتى كه داشت، امير مؤمنان (عليه السلام) در زمان خلافت خود پسر از آنكه سهل بن حنيف را به فرماندارى مدينه منصوب كرد او مدتى عهده دار اين سمت بود، تا آنكه على (عليه السلام) او را بركنار نموده ابو ايوب انصارى را به جاى وى منصوب فرمود. شك نيست كه انتصاب او را از طرف امير مؤمنان (عليه السلام) به اين سمت، نشانه شايستگى و پاكدامنى و فضيلت او است، ولى مؤلف عاليقدر كتاب قاموس الرجال مى نويسد. منصوب شدن وى به حكومت مدينه از طرف امير مؤمنان (عليه السلام) نمى تواند نشانه ارزش و شايستگى او باشد، زيرا برادر او "عبيد الله" در زمان خلافت امير المؤمنان (عليه السلام) به فرماندارى يمن منصوب گرديد ولى عاقبت بدى داشت زيرا در زمان امام مجتبى (عليه السلام) اردوگاه حضرت مجتبى (عليه السلام) را ترك گفت و به معاويه پيوست بنابر اين رسيدن به منصبى از طرف امير المؤمنان (عليه السلام) به مقامى مانند فرماندارى مدينه منصوب گرديد، نشانه اين است كه در آن هنگام شخصى درستكار و مورد اطمينان حضرت على (عليه السلام) بوده است، البته اين موضوع دليل نمى شود كه حتماً تا آخر عمر به همين حالت باقى خواهد ماند، زيرا چه بسا افرادى كه در اوايل زندگى، افراد درستكار و پيرو حق بوده اند ولى سرانجام از مسير حق منحرف شده و بدبخت گشته اند لكن تا زمانى كه بد فرجامى كسى (مانند عبيد الله بن عباس) ثابت نشده، دليلى ندارد كه ما انتصاب او را از جانب امير مؤمنان (عليه السلام) كه امتياز بزرگى محسوب مى شود و بدون شايستگى به كسى واگذار نمى شد، ناديده گرفته نسبت به او بد بين باشيم بلكه تا خلافى از او ثابت نشده بايد نسبت به او خوشبين باشيم. امروز بهداشت دهان و دندان براى حفظ سلامت بدن انسان يك مسئله روشن و غير قابل انكار است و همدمى دانيم كه عدم رعايت نظافت و اصول بهداشت دهان و دندان، موجب بروز بيمارى هاى گوناگون مى گردد. به گواهى متون اسلامى، پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله) و پيشوايان بزرگ دينى. درباره بهداشت دندان بسيار تأكيد مى فرمودند. خود آن حضرت هر روز چند بار دندان هاى خود را مسواك مى كرد حتى هنگامى كه در بستر بيمارى افتاده بود، در واپسين دقايق عمر خود، مسواك خواست و دندان هاى خود را مسواك نمود. از روايات با ارزشى كه تمام بن العباس از پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله) نقل نموده و براى مسلمانان درس خوبى در زندگى است، گفتار زير است كه حضرت فرمود: "هرگز با دندان زرد و نشسته، در مجلس من حاضر نشويد و از مسواك كردن و پاكيزه نگهداشتن دندان هاى خود كوتاهى نكنيد" اينها گوشه اى از زندگانى پاك و افتخار آميز تمام بود، ولى متأسفانه مدت عمر و تاريخ در گذشت او كاملاً روشن نيست.