ابراهيم بن صالح نخعى - ابراهيم بن صالح نخعى نسخه متنی

ابراهيم بن صالح نخعى

(حدود 188 ـ حدود
273 ق)

ابراهيم،
محدّث شيعى و از اصحاب امام رضا عليه‏السلام ، تاريخ تولّد و وفاتش در دست نيست.
از جمله شاگردان او، ابوعلى محمّد بن همام اسكافى (م 336 ق) است كه در 258 ه
متولّد شده. بنابراين، وى دست كم تا دهه‏هاى نخست نيمه دوم سده سوم ـ يعنى حدود
273 هـ .ق حيات داشته و بدينوسيله، براى شاگردش فرصت اخذ حديث از او وجود داشته
است. درباره زمان ولادت او، تنها مى‏توان گفت كه وى چون از اصحاب امام رضا
عليه‏السلام (شهادت: 203 ق) بوده، تولّدش اواخر سده دوم (حدود 188 هـ.ق) واقع شده است؛
يعنى هنگام وفات آن امام، وى پانزده ساله بوده است. از زندگى و دوران تحصيل او
اطلاعى نداريم.

از
لقب «نخعى» برمى‏آيد كه نياكان او قبيله‏اى عرب بودند و بر اساس معنايى كه از
«نخعى» (جداشده از قوم) استفاده مى‏شود، مى‏توان حدس زد بخشى از قبيله مذكور از
قوم خويش جدا شدند و در كوفه اقامت گزيدند. بدين‏سان، وى نيز از نسل همين قبيله
است و موطن او مى‏بايست در كوفه بوده باشد.

از
استادان او تنها محمّد بن عمران را مى‏شناسيم كه شاگرد مفضّل بن عمر بود. از آثار
تأليفى او، چيزى در منابع گزارش نشده است. گفتنى است نام او با ابراهيم بن صالح
انماطى مشترك است كه او نيز از اصحاب امام رضا عليه‏السلام بود.(1)

1. دلائل
الامامه، ص 484، ح 480 / الانساب، ج 5، ص 473، ذيل «نخعى».