عنایت حسین (ع) به زوار
بعض از موثقین اهل علم در نجف اشرف نقل كردند از مرحوم عالم زاهد شیخ حسین بن شیخ مشكور كه فرمود در عالم رؤ یا دیدم در حرم مطهر حضرت سیدالشهداء علیه السّلام مشرف هستم و یك نفر جوان عرب معیدی وارد حرم شد و با لبخند به آن حضرت سلام كرد و حضرت هم با لبخند جوابش دادند. فردا شب كه شب جمعه بود، به حرم مطهر مشرف شدم و در گوشه ای از حرم توقف كردم ناگاه همان عرب معیدی را كه در خواب دیده بودم وارد حرم شد و چون مقابل ضریح مقدس رسید با لبخند به آن حضرت سلام كرد ولی حضرت سیدالشهداء علیه السّلام را ندیدم و مراقب آن عرب بودم تا ازحرم خارج شد، عقبش رفتم و سبب لبخندش را با امام علیه السّلام پرسیدم وتفصیل خواب خود را برایش نقل كردم و گفتم چه كرده ای كه امام علیه السّلام با لبخند به تو جواب می دهد؟ گفت مرا پدر و مادر پیری است و در چند فرسخی كربلا ساكنیم و شبهای جمعه كه برای زیارت می آیم یك هفته پدرم را سوار بر الاغ كرده می آوردم و هفته دیگر مادرم را می آوردم تا اینكه شب جمعه ای كه نوبت پدرم بود چون او را سوار كردم ، مادرم گریه كرد و گفت مرا هم باید ببری شاید هفته دیگر زنده نباشم . گفتم باران می بارد هوا سرد است مشكل است ، نپذیرفت ناچار پدر را سوار كردم و مادرم را به دوش كشیدم و با زحمت بسیار آنها را به حرم رسانیدم و چون در آن حالت با پدر و مادر وارد حرم شدم حضرت سیدالشهداء را دیدم و سلام كردم آن بزرگوار به رویم لبخند زد و جوابم را داد و از آن وقت تا به حال هرشب جمعه كه مشرف می شوم حضرت را می بینم و با تبسم جوابم می دهد. ازاین داستان فهمیده می شود چیزی كه شخص را مورد عنایت بزرگان دین قرار می دهد ورضایت آنها را جلب می كند صدق و اخلاص و محبت ورزی و خدمتگزاری به اهل ایمان خصوصا والدین و بالا خص ‍ زوار قبر حضرت ابی عبداللّه صلوات اللّه علیه است.
داستانهاي شگفت/آيت الله دستغيب