زيارت با صداي بلند كنار قبر پيامبر(‌ص )

مناظره عالم شيعه با مدير حرم پيامبر(ص)


يكي از علماي شيعه مي‌گفت: من با گروهي حدود پنجاه نفر، در مدينه به مسجدالنّبي‌ـ صلّي‌ اللّه عليه وآله‌ـ رفتيم در آن جا كنار مرقد شريف رسول خدا‌ـ‌صلّي‌ اللّه عليه وآله‌ـ به خواندن زيارتنامه، مشغول شديم.
مدير حرم به نام «شيخ عبدالله بن صالح» نزد من آمد و به صورت اعتراض گفت: «صداي خود را در كنار مرقد شريف پيامبرـ‌صلّي‌ اللّه عليه وآله‌ـ بلند نكنيد».
گفتم: چه مانعي دارد، مگر اشكال دارد؟
مدير: خداوند در قرآن (آيه 2 حجرات) مي‌فرمايد:
«يا اَيُّها الَّذينَ آمَنُوا لاتَرْفَعوُا اَصْواتَكُم فَوْقَ صَوْتِ النَّبِيّ وَلاتَجْهَروُا لَهُ بِالْقَوْلِ كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ اَنْ تَحْبَطَ اَعْمالُكُمُ وَاَنْتُمْ لاتَشْعُروُنَ :
اي كساني كه ايمان آورده‌ايد،‌ صداي خود را فراتر از صداي پيامبر‌ـ‌صلّي‌ اللّه عليه وآله‌ـ نكنيد، و در برابر او، بلند سخن مگوييد (و داد و فرياد نكنيد) آن گونه كه بعضي از شما در برابر بعضي مي‌كنند، تا مبادا اعمال شما پوچ و نابود گردد، در حالي كه نمي‌دانيد».
گفتم: جعفر‌بن‌محمّدـ‌صلّي‌ اللّه عليه وآله‌ـ (امام صادق‌ عليه السّلام) در همين مكان داراي چهار هزار شاگرد بود، و هنگام تدريس، صداي خود را به سمع شاگردانش مي‌رسانيد، آيا او كار حرامي انجام مي‌داد؟
ابوبكر و عمر در همين مسجد، با صداي بلند، خطبه مي‌خواندند و تكبير‌گوها تكبير مي‌گفتند، آيا كار حرامي انجام مي‌دادند؟ و هم اكنون خطيب شما، با صداي بلند خطبه مي‌خواند، و مكبّرها با صداي بلند تكبير مي‌گويند، آيا برخلاف قرآن رفتار مي‌كنند؟ زيرا قرآن فرموده: اي مؤمنان! «لا تَرْفَعُوا اَصْواتَكم... : صداي خود را فراتر از صداي پيامبر‌ـ‌صلّي‌ اللّه عليه وآله‌ـ نكنيد».
مدير: پس منظور از اين آيه چيست؟
گفتم: منظور، سرو صدا‌هاي بي‌فايده و بي‌مورد است كه برخلاف انضباط و ادب در محضر رسول خدا‌ـ‌صلّي‌ اللّه عليه وآله‌ـ مي‌باشد، چنان‌كه در شأن نزول اين آيه روايت شده: «گروهي از طايفه «بني‌تميم» و اشراف آن‌ها، داخل مسجد شدند، از پشت حجره‌هايي كه منزل پيامبر‌ـ‌صلّي‌ اللّه عليه وآله‌ـ بود، فرياد مي زدند: «يا مُحَمَّدُ اُخْرُجْ اِلَيْنا[1]: اي محمّد! به سوي ما بيرون بيا».
مسأله ديگر اين كه: ما با كمال تواضع و احترام، زيارت مي‌خوانيم، با دقّت در آيه فوق مي‌فهميم كه، كساني كه با صداي بلند خود قصد توهين دارند، و يا كيفيّت صداي آن‌ها توهين‌آور است، مشمول اين آيه هستند، زيرا در آيه بالا،‌سخن «حبط اعمال» (نابودي و پوچي اعمال نيك) به ميان آمده، چنين مجازاتي مربوط به كافر بوده و گناه بزرگ و توهين خواهد بود، نه اين كه مربوط به ما باشد كه با كمال ادب زيارت مي‌خوانيم، گرچه صداي ما مقداري بلند باشد. بر همين اساس در روايتي آمده، هنگامي كه آيه فوق نازل شد، «ثابت‌بن‌قيس» (خطيب پيامبرـ‌صلّي‌ اللّه عليه وآله‌ـ)كه صداي رسايي داشت، گفت: «اين من بودم كه صدايم را از صداي پيامبرـ‌صلّي‌ اللّه عليه وآله‌ـ بلندتر كردم،‌منظور آيه،‌من هستم، پس (واي بر من كه) اعمال نيكم حبط و نابود شد!!».
اين سخن به گوش پيامبرـ‌صلّي‌ اللّه عليه وآله‌ـ رسيد، فرمود: «چنين نيست، او (ثابت‌بن قيس) اهل بهشت است» (زيرا او در حال انجام وظيفه بوده است نه در صدد توهين)[2]
مدير حرم، سكوت كرد و ديگر چيزي نگفت.

[1]. تفسير قرطبي، ج 9، ص 6121ـ صحيح بخاري، ج 6 ص 172.
[2] . مجمع‌البيان، ج 9، ص 130 ـ تفسير في ظلال، مراغي،‌ ذيل آيه فوق.