تجسّم مهربانی
حضرت آیه اللّه حاج میرزا جواد آقا تهرانی (رض) با همه مهربان بود و خوش رفتار. هیچ كس را نیازرد، حتّی آزار موری را تاب نمی آورد. این جریان كه از خانواده ایشان نقل شده معروف است : آخر شبی از مسافرت برمی گردند. دیروقت است و موقع خواب و استراحت . به ملاحظه این كه خانواده ناراحت و بدخواب نشوند از كوبیدن در خودداری می كند. پشت در تكیه می زند و منتظر می ماند. پس از لحظاتی همسر ایشان كه مشغول خواب و استراحت بوده اند در عالم رؤیا می بینند كه كسی به او می گوید: برخیز! برخیز و در منزل را بگشای !
همسر محترمه میرزا جواد آقا از خواب بلند می شود و در را باز می كند و می بیند میرزا پشت در است . سؤ ال می كند: آقا! حال كه از سفر آمده اید پس چرا در نزدید؟ آقا می فرماید: دیدم نیمه شب است و دیروقت ، نخواستم اسباب زحمت شما را فراهم كنم !
هرگز از كسی به بدی یاد نكرد و به احدی رخصت غیبت نمی داد.
اگر كسی به قصد غیبت لب می تكاند می فرمود: یا باید در گوش خود پنبه ای بگذارم كه اظهارات شما را نشنوم و یا از خدمتتان مرخص شوم !
دلا معاش چنان كن كه گر بلغزد پای
فرشته ات به دو دست دعا نگهدارد
داستانهايي از علما/عليرضا حاتمي