شب شفا
محمد بن بطوطه یكی از عالمان اهل سنت در سفرنامه خود كه معروف است به رحله ابن بطوطه در شرح سفر خود از مكه معظمه به نجف اشرف یاد نموده روضه و قبر مولایمان امیر المؤمنین ـ علیه السّلام ـ را و گفته اهل این شهر همه شیعه هستند و برای این روضه مباركه كراماتی ظاهر شده از جمله آن كه در شب بیست و هفتم ماه رجب (شب مبعث) كه نام آن شب در نزد اهل آن جا «لیله المحیا» است ـ از عراقین و خراسان و بلاد فارس و روم، كسانی كه شل و مفلوج و زمین گیر هستند، جمع می‌وشند در آن جا قریب به سی چهل نفر، پس بعد از عشا این مبتلایان را نزد ضریح مقدس می‌آورند و مردم جمع می‌وشند و منتظر خوب شدن و برخاستن آنها هستند، و این جماعت مردم، بعضی نماز می‌خوانند و بعضی ذكر می‌گویند و بعضی قرآن تلاوت می‌كنند و بعضی تماشای روضه می‌كنند تا آن كه بگذرد نصف یا دو ثلث شب آن وقت جمیع این مبتلایان و زمین گیران كه نمی‌توانستند حركت بكنند بر می‌خیزند در حالی كه صحیح و تندرست می‌باشند، و علائم بیماری در آنها نیست و می‌گویند: «لا الهَ الّا الله مُحمّد رسولُ اللهِ علیٌ ولیُّ الله».
و این امری است مشهور و مستفیض، من خودم آن شب را در آن جا درك نكردم، لكن از مردمان ثقه كه اعتماد بر قول آنها بود شنیدم و هم دیدم در مدرسه‌ای كه مهمانخانه آن حضرت است سه نفر زمین گیر كه قادر بر حركت نبودند، یكی از اهل روم و دیگری از اهل اصفهان و سومی از اهل خراسان بود. از آنها پرسیدم چگونه شما خوب نشده‌اید و این جا مانده‌اید؟ گفتند: ما به شب بیست و هفتم نرسیدیم و همین جا مانده‌ایم تا شب مبعث آینده، كه شفا بگیریم و برای این شب مردم زیادی از شهرها جمع می‌شوند و بازار بزرگی به مدت ده روز اقامه می‌شود.[1] . مفاتیح الجنان، باب دوم.