الفخري في الاداب السلطانيه و الدول الاسلاميه
مؤلف:
ابو عبدالله محمد بن علي بن علي بن طباطبا، معروف به ابن طقطقي (م 672 ق).
زندگينامه و اظهار نظرها:
وي نقيب برجسته علويان حله، نجف، كربلا و از دانشمندان و مورخان شيعه مذهب در نيمه دوم قرن هفتم هجري است; دوراني كه مغولان بر بغداد مستولي شدند. پدر وي شريف تاج الدين، نقيب علويان بود و در سال 672 كشته شد كه پس از وي فرزندش به نقابت رسيد. ابن طقطقي از اديبان و مورخان و نسب شناسان شايسته اين دوره بوده است.
استادان:
علي بن عيسي اربلي (صاحب كشف الغمه)، يحيي بن سعيد حلي، ابن فوطي.
تأليفات:
الفخري، الاصيلي في انساب الطالبين.
معرفي اجمالي كتاب:
تأليف اين كتاب در سال 701 ق به پايان رسيده و مطالب آن در دو فصل تنظيم شده است: فصل نخست، درباره دانش سياست و ملك داري است و فصل دوم، كه پايان كتاب است، درباره تاريخ دولت اسلامي، پس از رحلت پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ تا پايان خلافت عباسي است. وي در بخش نخست به تحليل سياست پرداخته و ضمن بهره گيري از نمونه هاي تاريخي، درباره موضوعاتي چون: سياست و اقسام آن، دانش سياست ميان اقوام مختلف، به كارگيري عفو و كرم در حكومت­داري، هيبت و نقش آن در حفظ حكومت، مشورت و استبداد به رأي، تعريف كلي از دولتهاي كسروي، اسلامي، اموي و عباسي و ويژگيهاي آنها، حقوق شاه، حقوق رعيت و... سخن گفته است.
وضعيت نشر:
اين كتاب، به وسيله انتشارات دارصادر چاپ و منتشر شده است.
همچنين اين کتاب توسط مرحوم وحيد گلپايگاني به فارسي ترجمه شده است.
محمدرضا ضميري- کتابشناسي تفصيلي مذاهب اسلامي، ص 313- 314