تدبير حاج شيخ عبدالكريم
علاّمه سيد محسن امين در اعيان الشيعه مي گويد:
«من در سال 1353 که به قصد زيارت حضرت رضا و حضرت معصومه ـ عليهما السلام ـ به ايران مسافرت کرده بودم به منزل حاج شيخ عبدالکريم وارد شدم و او به منظور احترام، جايگاهي را که در آن اقامه نماز جماعت مي کرد در آن چند روزي که در قم اقامت داشتم به من واگذار کرد و من از او نيابت مي کردم در آن موقع در حوزه علميه قم که او تأسيس کرده بود 900 نفر طلبه تحت سرپرستي او درس مي خواندند و او در کشور ايران داراي رياست علمي و مرجعيت بود و از شهرهاي ايران اموال بسياري به عنوان وجوه شرعيه براي او ارسال مي شد و او همه آن ها را نزد بعضي از تجّار بازار که مورد امانت بودند مي گذاشت و بواسطه همان تجّار آن اموال را به مصارف طلّاب مي رسانيد. براي خود هم به اندازه معاش خود در حدّ قناعت از آن ها مي گرفت و اين خود دليل روشني بر وفور عقل او است.
و ما مدّتي که در قم بوديم و با او معاشرت کرديم براي ما روشن شد که او مردي است سرشار از علم و عقل و کياست و فضل و يکي از دلائل وفور عقل او همان بود که ذکر کرديم.
و يکي ديگر از علائم عقل او اين بود که هرگاه يک مسأله از او سوال مي کردند يا مسأله اي در محضر او مورد بحث قرار مي گرفت هرگز بدون فکر و تأمّل حرف نمي زد و بدون تأمّل و فکر جواب نمي گفت.
و پيش از ورود ما به قم سيل عظيمي به قم آمده خانه هاي بسياري را که تعداد آن ها به سه هزار خانه مي رسيد خراب کرده بود و او تلگراف هائي به تمام شهرهاي ايران مخابره کرد و از مردم خواست در تعمير آن خانه ها به او کمک کنند لذا از همه مناطق ايران کمک هائي براي اين منظور به محضر ايشان تقديم شد و او دست به آن پول ها نزد و هيأتي را براي اين موضوع ترتيب داد که آن هيأت هر شب با رياست ايشان تشکيل مي شد تا تمام آن خانه ها را تعمير و تکميل کرد و به صاحبان آن ها تحويل داد.[1]»

[1] . اعيان الشيعه، ج8، ص 42.
آيت الله نوري همداني - اسلام مجسم، ص 541