رزق و روزي از بركت قرآن
نقل مي‌كنند مردي همواره ملازم در خانه عمربن خطاب بود تا به او كمكي شود. عمر از او خسته شده، به او گفت: اي مرد، به در خانه خدا هجرت كرده‌اي يا به در خانه عمر؟ برو و قرآن بخوان و از تعليمات قرآن بياموز كه تو را از آمدن به در خانه عمر بي نياز مي‌سازد. او رفت و ماهها گذشت، ديگر نيامد و عمر او را نديد تا اينكه اطلاع يافت كه او از مردم دور شده و در جاي خلوتي به عبادت اشتغال دارد. (و در ضمن استمداد از درگاه خدا توفيق تلاش براي كسب روزي حلال يافته و معاش خود را تأمين نموده است.)
عمر به سراغ او رفت و به وي گفت: مشتاق ديدار تو شدم و آمدم از تو احوال بپرسم. بگو بدانم چه باعث شد كه از ما دور گشتي و بريدي؟
او در پاسخ گفت: قرآن خواندم. قرآن مرا از عمر و آل عمر بي نياز ساخت.
عمر گفت: كدام آيه را خواندي كه چنين تصميم گرفتي؟
او گفت: قرآن مي‌خواندم به اين آيه رسيدم:
«وَ فِي السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوعَدُونَ.»[1]
«روزي شما در آسمان است و همچنين آنچه به شما وعده داده مي‌شود.»
با خود گفتم رزق و روزي من در آسمان است ولي من آن را در زمين مي‌جويم! براستي بد مردي هستم.[2]

[1] . سوره الذاريات، آيه 22.
[2] . شرح ابن ابي الحديد. ج 19، ص 320.