قاري قرآن به سه چيز نياز دارد
نماز سخن گفتن عبد با مولا است اما قرائت قرآن سخن مولا است با بنده‎اش لذا قرائت قرآن امري شريف است و مثل نماز شرائطي دارد در كتاب مصباح الشريعه آمده است كه امام صادق (ع) فرمودند: كسي كه قرآن بخواند و براي آن خضوع نكند و روحش پرواز نكند و حزن و خوف در او ريشه نزند عظمت خدا را ناچيز شمرده و زيانبار است.
بنابر اين قاري قرآن به سه چيز نياز دارد:
1. قلب خاشع.
2. بدن فارغ.
3. محل خلوت.
چون قلبش براي خدا خشوع كند شيطان از او مي‎گريزد.
چون بدنش از كارهاي ديگر فارغ شود براي خواندن قرآن آماده ميشود. و در نتيجه عارضه‎اي كه او را از نور و فوائد قرآن محروم كند براي او پيش نمي‎آيد چون بعد از احراز اين دو خصلت گوشه‎اي خلوت برگزيد و از خلق كناره گرفت جان و روحش با قرآن انس گيرد و حلاوت و شيريني كلام خدا با بندگان صالحش را مي‎چشد و آنگاه لطف او را نسبت به اين بندگان و اختصاص آنها را به كرامت خدايي و اشارات بديعش در مي‎يابد.
پس چون پيمانه‎اي از اين سرچشمه نوشيد هيچ حالتي را بر آن حالت و هيچ وقتي را بر آن وقت ترجيح نمي‎دهد و آن را بر هر عبادت و طاعتي مقدّم مي‎دارد زيرا مناجات بي‎واسطه با پروردگار در اين حال است[1].

[1] . اخلاق شبّر: ص 98.