همه در مقابل قرآن عاجزند
در زمان حضرت صادق آل محمد (ص)، ابن ابي العوجاء كه يكي از ملحدين بود، با سه تن ديگر نظير خودش كه اديب و در نهايت فصاحت و بلاغت بودند توافق نمودند و تصميم گرفتند كه كتابي در برابر قرآن بياورند، به اين ترتيب كه هر يك از آنان نظير يك چهارم قرآن را بياورند. آنان اين پيمان را در مكه معظّمه با يكديگر بستند، و بنا نهادند كه يكديگر را سال آينده در مكه ملاقات كنند. «و قرآن جعلي و ساختگي خود را به يكديگر عرضه بدارند»، وفت موعود فرا رسيد. آنان وارد مكه شدند و در مقام حضرت ابراهيم با يكديگر ملاقات كردند. يكي از ايشان گفت: وقتي من به اين آيه برخوردم كه مي‎گويد:
«يا أَرْضُ ابْلَعِي ماءَكِ وَ يا سَماءُ أَقْلِعِي وَ غِيضَ الْماءُ وَ قُضِيَ الْأَمْرُ».[1]
به زمين خطاب شد كه فوراً آب را فرو بر و به آسمان امر شد كه باران را قطع كن و آب به يك لحظه خشك شد و حكم «قهر الهي» انجام يافت، دريافتم كه نمي‎توان با قرآن معارضه نمود، لذا دست برداشتم.
دومين نفر گفت: هنگامي كه من به آيه ذيل رسيدم كه مي‎گويد:
«فَلَمَّا اسْتَيْأَسُوا مِنْهُ خَلَصُوا نَجِيًّا».[2]
چون برادران يوسف از پذيرفتن خواهش خود مأيوس شدند با خود خلوت كرده و سخن سر خود به ميان آوردند.
نا اميد شدم و از معارضه با قرآن دست برداشتم. در همين هنگام بود كه امام جعفر صادق (ع) از نزد آنان عبور كرد، و آيه ذيل را از باب معجزه براي ايشان تلاوت كرد وفرمود:
«قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلى أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هذَا الْقُرْآنِ لا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ».[3]
بگو اگر انسانها و پريان اتّفاق كنند كه همانند اين قرآن را بياورند همانند آن را نخواهند آورد.
هنگامي كه آنان اين معجزه را از امام صادق (ع) ديدند متحيّر و نااميد و محكوم گرديدند.

[1] - سوره هود: آيه 46.
[2] - سوره يوسف: آيه 80.
[3] - سوره اسراء: آيه 88.