نتيجه اهانت به قرآن
آيت‌الله شيخ مجتبي قزويني، رحمه‌الله عليه، عارف و استاد بزرگ اخلاق و معنويت، فرمودند:از صحن مبارك حضرت رضا، (ع)، عبور مي‌كردم، شخصي را ديدم كه در يكي از غرفه‌هاي اطراف صحن، مشغول تلاوت قرآن بود، شخصي به او نزديك شد و با پايش به دست او زد، قرآن به روي زمين پرت شد و با پرخاش گفت: اين چيست كه خودت را به آن سرگرم كرده‌اي؟ من از اين حادثه خيلي ناراحت شدم و ناگهان آيه‌اي به قلبم خطور كرد و ديدم كه آن مرد، در همان لحظه، دلش درد گرفت و ناله‌اش بلند شد. من به آن شخص نزديك شدم و به او گفتم: آيه‌اي از قرآن كريم در نظرم آمد و تو را اين‌گونه دردمند و عاجز كرده است. آيا اين دليل بر حقانيت قرآن نيست؟ آن شخص شروع به التماس كرد تا او را از آن حالت جانكاه بدر آورم. برايش دعا كردم و حالش خوب شد. مدتي از اين ماجرا سپري شد. تا اين كه يك روز، شخصي با ظاهري خداپسند، نزد من آمد و گفت: آيا مرا مي‌شناسي؟ گفتم: خير. گفت: من همان فردي هستم كه آن حادثه برايم پيش آمد و از آن روز به بعد، به بركت نفس قدس و قرآني شما، در طريق هدايت قرار گرفتم و زندگيم كاملاً دگرگون شده است.[1]

[1] . مجلّه بشارت، سال دوم، شماره دهم، ص 31.