يك جرعه شير
محمدحسين فكور
ماهنامنه پرسمان شماره 32
آمديم؛ همه آمديم؛ از مكه به شهر پيامبر، كه تا آن روز، يثربش مي‏گفتند و از آن روز كه به قدوم پيامبر صلي‏الله‏عليه‏وآله متبرك شد، در يك اتفاق ناگفته، آن را «مدينه» ناميدند.
آن روز كه پيامبر صلي‏الله‏عليه‏وآله آمدند، ولوله‏اي بود در شهر. مردم، سرودخوانان و شادي‏كنان، به استقبال آمده بودند. ما، مهاجران شهر مكه هم كه زودتر از پيامبر آمده بوديم، همپاي آنان بوديم؛ در شادي‏ها و سرود خواندن‏ها. شتر پيامبر كه از دور پيدا شد، بزرگان قبايل دويدند و افسار شتر را گرفتند و اصرار، پشت اصرار كه بايد در قبيله ما فرود بيايي و در منزل ما، منزل كني. پيامبر صلي‏الله‏عليه‏وآله لبخندي زد و گفت: «راه شترم را رها كنيد كه خودش دستور دارد» و شتر جايي نايستاد و همچنان آمد تا به محله «بني نجار» رسيد. در ميان شهر و در قطعه زميني كه خالي بود، ناگهان زانوهايش را خماند و خوابيد. آن جا نزديك خانه «ابوايوب» بود. ابوايوب بي‏معطلي دويد و بار و بنه حضرت را به كول گرفت و به خانه رفت.
دوباره صداي مردم درآمد: «اي رسول خدا! خانه و قبيله ما را منور كن». پيامبر صلي‏الله‏عليه‏وآله اين بار گفت: «مرد، با بار و بنه خويش است».
شهر پيامبر همه چيز داشت؛ جز مسجد. پيامبر صلي‏الله‏عليه‏وآله روز بعد همان زمين جلوي خانه ابوايوب را خريد و فرمان داد تا مسجد بسازيم. همه مشغول كار شديم و من هم. خود رسول خدا صلي‏الله‏عليه‏وآله هم آمدند و مثل يكي از ما كار مي‏كردند. من دلم نمي‏خواست رسول خدا صلي‏الله‏عليه‏وآله در آن گرما خشت و سنگ به دوش بگيرد. دلم مي‏خواست به جاي حبيبم هم كار مي‏كردم. سنگ‏هاي بزرگ را مي‏آورديم تا پايه‏هاي مسجد را بسازيم. همه مسلمانان، يك سنگ حمل مي‏كردند؛ ولي من هر بار كه مي‏آمدم و مي‏رفتم، دو سنگ مي‏آوردم؛ يكي براي خودم و يكي به نيت حبيبم رسول خدا صلي‏الله‏عليه‏وآله. دوستان مسلمانم نيز گاهي سر به سرم مي‏گذاشتند و يك سنگ ديگر هم روي سنگ‏ها مي‏گذاشتند. يك بار سينه به سينه حبيبم به هم رسيديم؛ من از شوخي دوستانم شكايت كردم و گفتم: «اينها مرا مي‏كشند»! حبيبم با مهرباني گرد و خاك را از موهايم پاك كرد و گفت: «نه عمار! تو را گروهي ستمكار مي‏كشد. تو آنها را به بهشت مي‏خواني و آنها تو را به دوزخ» و آن گاه دوباره نگاهم كرد و گفت: «افسوس... و آخرين توشه تو از دنيا، جرعه‏اي شير است». من ديگر چيزي نگفتم؛ اما همه مسلمانان، آن روز، اين سخن پيامبر را شنيدند و يادشان ماند.
آه... امروز ديگر، خيلي سال از آن روز گذشته، ديگر پيرمرد شده‏ام. نود سال از خدا عمر گرفته‏ام و چشمانم سياهي مي‏رود؛ به خود مي‏آيم. ديگر رمقي برايم نمانده است. سر اسب را به سختي برمي‏گردانم. جنگ، روزهاست كه ادامه دارد. هر روز جنگيده‏ايم؛ حمله، پشت حمله و حالا... با ضربه‏اي كه «ابوعاديه» به پهلويم زده، خون از پهلويم بيرون مي‏زند و روي زين اسب چكه مي‏كند. مي‏آيم تا به صف رزمندگان خودمان برسم. ديگر توان نشستن روي اسب را ندارم. از درد به خود مي‏پيچم. رزمندگان از اسب پياده‏ام مي‏كنند؛ روي زمين زانو مي‏زنم و مي‏گويم: «آب، آب...».
غلامم «رشد» مي‏دود. مشك كوچكي را از زين اسبش باز مي‏كند و كاسه‏اي كوچك هم در مي‏آورد. سر مشك را مي‏گشايد؛ كاسه را پر مي‏كند و به دستم مي‏دهد. به كاسه نگاه مي‏كنم. شگفتا! آب نيست؛ شير است. مي‏گويم: «صدق رسول الله؛ حبيبم، پيامبر خدا صلي‏الله‏عليه‏وآله چه راست گفت»! رزمندگان با شگفتي مي‏گويند؛ «ابو يقظان! چه شده است»؟ مي‏گويم: «حبيبم گفته است آخرين توشه تو از دنيا، جرعه‏اي شير است...».
دوباره به ظرف نگاه مي‏كنم؛ شير موج بر مي‏دارد. جواني را مي‏بينم كه مي‏آيد و دست روي شانه‏ام مي‏گذارد. تازه جنگ صفين شروع شده است. جوان مي‏گويد: «اي ابويقظان! مرا علي عليه‏السلام فرستاده است. من در شك و ترديدم و نمي‏توانم با اينها بجنگم؛ آخر سپاهيان معاويه هم مثل ما مسلمانند؛ نماز مي‏خوانند؛ صداي قرآن خواندنشان تا اين طرف جبهه مي‏آيد؛ نمي‏دانم چه كنم! علي عليه‏السلام گفته است كه پيش تو بيايم». به او مي‏گويم: «آن پرچم سياه را مي‏بيني كه آن جا در قلب لشگر شام، روي خيمه معاويه در اهتزاز است»؟ مي‏گويد: «آري». مي‏گويم: «ما با اين پرچم، سه بار در زمان رسول خدا صلي‏الله‏عليه‏وآله جنگيده‏ايم و اينك اين همان پرچم است كه دوباره به اهتزاز در آمده است. اينها به ظاهر مسلمانند. معاويه و پدرش وقتي در مقابل قدرت اسلام، قافيه را باختند، مسلمان شدند؛ اما هميشه در كمين بودند تا زهر خود را بريزند و امروز همان روز است. اين گروه ستم‏كار براي رسيدن به دنياي آلوده‏شان برابر جانشين پيامبر، صف‏آرايي كرده‏اند. امروز شيطان سر از كمين‏گاه خود بيرون آورده است؛ برو و خاطرجمع باش كه اميرالمؤمنين علي عليه‏السلام پيشواي بر حق است».
كاسه شير در دستم مي‏لرزد. از فكر بيرون مي‏آيم. «رشد» مي‏گويد: چرا نمي‏نوشي؟ بعد كمكم مي‏كند؛ كاسه را به دهان مي‏گذارم و شير را مي‏نوشم. اين وعده حبيبم رسول خدا صلي‏الله‏عليه‏وآله است؛ روي زمين مي‏افتم و بار ديگر حبيبم را مي‏بينم. اين بار او به طرف من مي‏آيد؛ آغوش باز مي‏كنم و به سويش مي‏روم...!