ده چيز که سبب نگراني بچه‌ها از رفتن به مدرسه مي‌شود

همه ي ما اين انتظار را داريم که کودکان مان با رسيدن نخستين روز مدرسه هيجان زده و کمي مضطرب باشند. اولين گام براي غلبه بر ترس ها آگاهي يافتن از آن هاست. در اين جا به ده موردي که سبب اضطراب کودکان هنگام ورود به مدرسه مي شود، اشاره مي کنيم:
موقعيت جديد: چه قرار باشد که فرزندتان وارد پايه جديدي شود و چه پا به مدرسه ي جديدي بگذارد، طبيعي است که از روبه رو شدن با اين موقعيت جديد احساس نگراني کند. با او درباره ي اين که نخستين روز مدرسه اش چگونه خواهد بود صحبت کنيد. به باور يک روان شناس، "وقتي کودکان مي فهمند که چه موقعيتي در انتظارشان است کمتر دچار نگراني مي شوند". به کودک خود خاطرنشان کنيد که همه ي بچه ها روز اول مدرسه کمي مضطرب اند و به او زمان بدهيد تا خودشان را با موقعيت جديد سازگار کند. به او اين وعده را بدهيد که به زودي همه چيز عادي مي شود و احساس راحتي مي کند. اگر براي تان ممکن است برنامه هاي خود را طوري تنظيم کنيد که در چند روز اول بيشتر در کنار فرزند خود باشيد، به ويژه درست پس از برگشتنش از مدرسه.
شکست: ممکن است نگراني فرزندتان از اين باشد که تکاليفش در مدرسه بيش از حد سخت باشد به طوري که از پس انجام آن برنيايد، يا سؤالي پرسيده شود که جواب درست آن را نداند. اين آگاهي را به کودک خود بدهيد که هر کسي ممکن است اشتباه کند و همزمان تلاش او را تحسين کنيد.
ترس از تجربه: بسياري از کودکان از اين که موقعيت هاي جديد را تجربه کنند مي ترسند. آن ها پيشاپيش دچار نگراني مي شوند و وقتي زمان تجربه ي موقعيت فرا مي رسد نمي توانند درست عمل کنند. يک راه ياري رساندن به چنين کودکي آن است که در هنگام درس خواندن به او کمک کنيد تا احساس آمادگي کند. به او گوشزد کنيد که اطلاعاتش خوب است و شما مطمئن هستيد که به خوبي از پس کارش بر مي آيد.
ترس از جمع: کودکان از جا کردن خود در جمع، دوست پيدا کردن، قضاوت ديگران، مسخره شدن و طرد شدن نگران اند. فرزند خود را تشويق کنيد که به جاي کنار کشيدن خود از جمع، وارد آن شود و برايش از راه هاي مختلف دوست يابي صحبت کنيد. بر اساس نظر انجمن ملي روان شناسان مدرسه (NASP) اگر به کودکان خود مهارت هاي اجتماعي، روش هاي حل مسئله، و رفع درگيري را بياموزيم، سلامت رواني آن ها را تقويت کرده ايم.
نمره: بعضي از بچه ها از اين نگران اند که مبادا بهترين نمره را در رياضي نگيرند، شاگرد اول نشوند يا معدل شان از حد معيني کمتر شود. به فرزند خود يادآوري کنيد که از آن ها توقع نداريد که بهترين باشند.
تنش: بعضي بچه ها وقتي که حس مي کنند که محيط مدرسه شان نابسامان است يا در کلاس درس شان شرايطي غيرمنصفانه حاکم است، دچار اضطراب مي شوند. کارشناسان بر اين باورند که اگر والدين در موقعيت هاي پرتنش به ياري فرزندان شان بشتابند تا با هم راه چاره اي پيدا کنند، به اين روش به آن ها مي آموزند که چگونه در چنين مواقعي با مشکل خود برخوردي سازنده داشته باشند.
شرکت در گروه: اگر فرزندتان دوست دارد که عضو گروه سرود باشد، در تئاتر مدرسه نقشي بگيرد يا در تيم ورزشي مدرسه بازي کند، به هر حال، اهميت دارد که به او بگوييد قرار نيست که همه هميشه موفق باشند. اگر در يک مورد موفق نشد هميشه فرصت هاي ديگري هم در انتظار اوست و مي تواند در فعاليت ديگري شرکت کند. در تمرين هايش کنارش باشيد: همراهش ديالوگ هاي تئاتر يا اشعار سرودش را تمرين کنيد و ياري اش کنيد تا بتواند در فعاليتي که انتخاب کرده مهارت بيابد.
فشار همسالان: بچه ها دوست دارند که خود را در جمع جا کنند، و ممکن است انتظاراتي که همکلاسي هايشان از آن ها دارند باعث نگراني آن ها شود. آن ها را تشويق کنيد که درباره ي نگراني هاي شان براي تان صحبت کنند. گاهي بازگو کردن ترس ها براي شان سودمند است. به حرف هاي آن ها گوش بدهيد اما در برابر اين وسوسه که بخواهيد به طور مستقيم مسئله ي فرزندتان را حل کنيد مقاومت کنيد– به جاي اين کار، به همراه او به موضوع پيش آمده فکر کنيد و با هم به دنبال راه حل بگرديد. به کمک کودکان حل مسئله کنيد و نه به جاي آن ها. کودکان با ايفاي نقشي فعال در حل مسائل، مي آموزند که چگونه خودشان به طور مستقل به حل مسائل خود بپردازند.
ترس از قلدرها: بچه هاي ما از اين که بچه هاي ديگر به گونه اي آن ها را آزار بدهند نگران اند و اين احساس مي تواند برايشان بسيار عذاب آور باشد. نگراني آن ها را جدي بگيريد. به آن ها توضيح بدهيد که قلدرهاي مدرسه وقتي مي بينند که بچه هاي ديگر از آن ها مي ترسند بيشتر احساس قدرت مي کنند. با آن ها صحبت کنيد که چه طور مي شود بدون نشان دادن واکنشي که دلخواه فرد زورگوست، اوضاع را بهتر کرد. به فرزند خود ياد بدهيد که چگونه تحريک هاي تمسخرآميز فرد زورگو را ناديده بگيرد، راه خود را برود و در صورت نياز از يک بزرگ تر کمک بخواهد.
اوضاع خانه: به باور کارشناسان، گاهي ترس کودکان از مدرسه ربطي به خود مدرسه ندارد. ممکن است بچه ها احساس کنند که در نبود آن ها، يکي از والدينشان در خانه به دليل افسردگي يا تنش، به آن ها نياز دارد. اگر چنين باشد راه حل اين مشکل در پرداختن به مشکلات خانواده است.
اگر ترس کودک در طول سال تحصيلي ادامه يابد، بايد حتماً موضوع را به اطلاع معلم او رساند. در بسياري از مدارس يک مشاور، مددکار اجتماعي، يا روان شناس مدرسه حاضر است تا با کودکان صحبت کند و آن ها را در غلبه بر ترس هايشان ياري رساند. همچنين گاهي گروه هاي مشاوره اي در مدارس فعال اند که به نيازهاي کودکان رسيدگي مي کنند.
برگردان:
گروه مترجمان کتابک/مرجان مهدي پور
منبع:
http://www.education.com/magazine/article/10-kids-anxious-school/