حديث شماره : 341

حَنَانٌ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ كَانَ النَّاسُ أَهْلَ رِدَّةٍ بَعْدَ النَّبِيِّ ص إِلَّا ثَلَاثَةً فَقُلْتُ وَ مَنِ الثَّلَاثَةُ فَقَالَ الْمِقْدَادُ بْنُ الْأَسْوَدِ وَ أَبُو ذَرٍّ الْغِفَارِيُّ وَ سَلْمَانُ الْفَارِسِيُّ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ عَلَيْهِمْ ثُمَّ عَرَفَ أُنَاسٌ بَعْدَ يَسِيرٍ وَ قَالَ هَؤُلَاءِ الَّذِينَ دَارَتْ عَلَيْهِمُ الرَّحَى وَ أَبَوْا أَنْ يُبَايِعُوا حَتَّى جَاءُوا بِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع مُكْرَهاً فَبَايَعَ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ تَعَالَى وَ ما مُحَمَّدٌ إِلاّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلى أَعْقابِكُمْ وَ مَنْ يَنْقَلِبْ عَلى عَقِبَيْهِ فَلَنْ يَضُرَّ اللّهَ شَيْئاً وَ سَيَجْزِى اللّهُ الشّاكِرِينَ
((341- و نيز حنان از پدرش از امام باقر (عليه السلام ) روايت كند كه آنحضرت فرمود: مردم همگى پس از پيغمبر(صلى الله عليه و آله ) اهل رده (و بازگشت از راه راست ) بودند جز سه نفر، عرض كردم : آيا سه نفر چه كسانى بودند؟ فرمود: مقداد بن اسود، و ابوذر غفارى و سلمان فارسى كه رحمت خدا و بركاتش برايشان باد، آنگاه پس از گذشت مدت اندكى مردمان ديگرى هم به جريان آشنا شدند، و فرمود: اينان بودند كه چرخ دين بر آنها مى چرخيد و از بيعت (با خليفه اول ) سرباز زدند تا آن هنگامى كه بزور اميرمؤ منان (عليه السلام ) را آوردند و از آنحضرت بيعت گرفتند، و اين است معناى گفتار خداى تعالى : (و نيست محمد (صلى الله عليه و آله ) جز فرستاده اى كه پيش از او فرستادگانى در گذشته اند آيا اگر بميرد يا كشته شود به عقب باز گرديد و هر كه به عقب باز گردد زيانى به خدا نرساند و خداوند به سپاسگزاران پاداش نيك دهد) (سوره آل عمران آيه 144). ))

حديث شماره : 342

حَنَانٌ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ صَعِدَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْمِنْبَرَ يَوْمَ فَتْحِ مَكَّةَ فَقَالَ أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَذْهَبَ عَنْكُمْ نَخْوَةَ الْجَاهِلِيَّةِ وَ تَفَاخُرَهَا بِآبَائِهَا أَلَا إِنَّكُمْ مِنْ آدَمَ ع وَ آدَمُ مِنْ طِينٍ أَلَا إِنَّ خَيْرَ عِبَادِ اللَّهِ عَبْدٌ اتَّقَاهُ إِنَّ الْعَرَبِيَّةَ لَيْسَتْ بِأَبٍ وَالِدٍ وَ لَكِنَّهَا لِسَانٌ نَاطِقٌ فَمَنْ قَصَرَ بِهِ عَمَلُهُ لَمْ يُبْلِغْهُ حَسَبُهُ أَلَا إِنَّ كُلَّ دَمٍ كَانَ فِى الْجَاهِلِيَّةِ أَوْ إِحْنَةٍ وَ الْإِحْنَةُ الشَّحْنَاءُ فَهِيَ تَحْتَ قَدَمِى هَذِهِ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ
((342- و نيز از امام باقر (عليه السلام ) روايت كرده كه فرمود: در روز فتح مكه رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) به منبر رفت و فرمود: اى گروه مردم همانا خداوند نخوت و تكبر دوران جاهليت و افتخار كردن به پدران را از ميان شما برد، همانا شما همگى از آدم (عليه السلام ) هستيد، و آدم نيز از (خاك و) گل آفريده شده ، هان به راستى كه بهترين بندگان خدا آن بنده اى است كه از او بترسد، همانا عربى بودن (كه مايه افتخار شما است ) به اين نيست كه تولد از پدر عرب باشد بلكه به زبان گوياى به حق (و شهادتين ) است پس هر كس در عمل و كردار كوتاه باشد حسب (و نسب عربيت ) او را بجائى نرساند، بدانيد كه هر خونى كه در زمان جاهليت بوده يا هر كينه اى (كه در بين باشد) آنها در زير پاى من قرار دارد (و از بين رفته است ) تا روز قيامت . ))

حديث شماره : 343

حَنَانٌ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ قُلْتُ لَهُ مَا كَانَ وُلْدُ يَعْقُوبَ أَنْبِيَاءَ قَالَ لَا وَ لَكِنَّهُمْ كَانُوا أَسْبَاطَ أَوْلَادِ الْأَنْبِيَاءِ وَ لَمْ يَكُنْ يُفَارِقُوا الدُّنْيَا إِلَّا سُعَدَاءَ تَابُوا وَ تَذَكَّرُوا مَا صَنَعُوا وَ إِنَّ الشَّيْخَيْنِ فَارَقَا الدُّنْيَا وَ لَمْ يَتُوبَا وَ لَمْ يَتَذَكَّرَا مَا صَنَعَا بِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع فَعَلَيْهِمَا لَعْنَةُ اللَّهِ وَ الْمَلَائِكَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ
((343- و نيز از امام باقر (عليه السلام ) روايت كرده گويد: بدانحضرت عرض كردم : آيا فرزندان يعقوب پيغمبر نبودند؟فرمود: نه ، ولى آنها اسباط فرزندان پيغمبر بودند، و چنان بود كه از دنيا نرفتند جز آنكه اهل سعادت و رستگارى شدند (چونكه ) توبه كردند و متذكر كردار (بد) خود شدند، ولى شيخين از دنيا رفتند در صورتيكه توبه نكردند و متذكر رفتار بدى كه نسبت به اميرمؤ منان (عليه السلام ) انجام دادند نگشتند پس بر آن دو باد لعنت خدا و فرشتگان و مردمان همگى . ))

حديث شماره : 344

حَنَانٌ عَنْ أَبِى الْخَطَّابِ عَنْ عَبْدٍ صَالِحٍ ع قَالَ إِنَّ النَّاسَ أَصَابَهُمْ قَحْطٌ شَدِيدٌ عَلَى عَهْدِ سُلَيْمَانَ بْنِ دَاوُدَ ع فَشَكَوْا ذَلِكَ إِلَيْهِ وَ طَلَبُوا إِلَيْهِ أَنْ يَسْتَسْقِيَ لَهُمْ قَالَ فَقَالَ لَهُمْ إِذَا صَلَّيْتُ الْغَدَاةَ مَضَيْتُ فَلَمَّا صَلَّى الْغَدَاةَ مَضَى وَ مَضَوْا فَلَمَّا أَنْ كَانَ فِى بَعْضِ الطَّرِيقِ إِذَا هُوَ بِنَمْلَةٍ رَافِعَةٍ يَدَهَا إِلَى السَّمَاءِ وَاضِعَةٍ قَدَمَيْهَا إِلَى الْأَرْضِ وَ هِيَ تَقُولُ اللَّهُمَّ إِنَّا خَلْقٌ مِنْ خَلْقِكَ وَ لَا غِنَى بِنَا عَنْ رِزْقِكَ فَلَا تُهْلِكْنَا بِذُنُوبِ بَنِى آدَمَ قَالَ فَقَالَ سُلَيْمَانُ ع ارْجِعُوا فَقَدْ سُقِيتُمْ بِغَيْرِكُمْ قَالَ فَسُقُوا فِى ذَلِكَ الْعَامِ مَا لَمْ يُسْقَوْا مِثْلَهُ قَطُّ
((344- ابوالخطاب از امام هفتم (عليه السلام ) روايت كند فرمود: در زمان حضرت سليمان بن داود مردم به قحطى سختى دچار شدند، پس به نزد آن حضرت آمده و از قحطى شكايت كردند و از او خواستند كه از خداى تعالى براى ايشان باران طلب كند، حضرت سليمان فرمود: همينكه نماز صبح را خواندم بطلب باران خواهم رفت ، و چون نماز صبح را خواند بطلب باران رفت و مردم همه با او برفتند، مقدارى كه راه رفت مورچه اى را ديد كه دستها را به آسمان بلند كرده و پاهاى خود را بر زمين نهاده مى گويد: بار خدايا ما هم آفريده اى از آفريدگان تو هستيم و از روزى تو بى نياز نباشيم پس ما را بوسيله گناهان فرزندان آدم هلاك منما، حضرت سليمان به مردم فرمود: برگرديد كه بوسيله ديگرى باران نصيب شما خواهد شد، فرمود: بارانى در آن سال براى آنها آمد كه تا كنون مانندش نيامده بود. ))

حديث شماره : 345

عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ سَعِيدٍ عَنْ خَلَفِ بْنِ عِيسَى عَنْ أَبِى عُبَيْدٍ الْمَدَائِنِيِّ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ لِلَّهِ تَعَالَى ذِكْرُهُ عِبَاداً مَيَامِينَ مَيَاسِيرَ يَعِيشُونَ وَ يَعِيشُ النَّاسُ فِى أَكْنَافِهِمْ وَ هُمْ فِى عِبَادِهِ بِمَنْزِلَةِ الْقَطْرِ وَ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِبَادٌ مَلَاعِينُ مَنَاكِيرُ لَا يَعِيشُونَ وَ لَا يَعِيشُ النَّاسُ فِى أَكْنَافِهِمْ وَ هُمْ فِى عِبَادِهِ بِمَنْزِلَةِ الْجَرَادِ لَا يَقَعُونَ عَلَى شَيْءٍ إِلَّا أَتَوْا عَلَيْهِ
((345- ابوعبيد مدائنى از امام باقر (عليه السلام ) روايت كند كه فرمود: همانا خداى عزوجل را بندگانى است ميمون و با بركت و گشاده خوى اينان روزگار خود را بسر برند و مردم نيز در سايه آنان (بخوشى و نعمت ) زندگى خود را بسر برند، اينها در ميان بندگان خدا همانند باران هستند (كه به مردم خير و بركت دهند) و در برابر خداى عزوجل را بندگانى است كه از رحمت حق دور و بى خير و بركت هستند، نه خود آنها زندگانى خوشى دارند و نه مردم در پناهشان بخوشى زندگى كنند، اينان در ميان بندگان خدا همانند (آفت ) ملخ هستند كه به چيزى نرسند جز آنكه نابودش سازند. ))

حديث شماره : 346

الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى جَمِيعاً عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمِ بْنِ أَبِى سَلَمَةَ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ شَاذَانَ الْوَاسِطِيِّ قَالَ كَتَبْتُ إِلَى أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا ع أَشْكُو جَفَاءَ أَهْلِ وَاسِطٍ وَ حَمْلَهُمْ عَلَيَّ وَ كَانَتْ عِصَابَةٌ مِنَ الْعُثْمَانِيَّةِ تُؤْذِينِى فَوَقَّعَ بِخَطِّهِ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَخَذَ مِيثَاقَ أَوْلِيَائِنَا عَلَى الصَّبْرِ فِى دَوْلَةِ الْبَاطِلِ فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ فَلَوْ قَدْ قَامَ سَيِّدُ الْخَلْقِ لَقَالُوا يا وَيْلَنا مَنْ بَعَثَنا مِنْ مَرْقَدِنا هذا ما وَعَدَ الرَّحْمنُ وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ
((346- حسن بن شاذان واسطى گويد: به امام هشتم حضرت رضا (عليه السلام ) نامه اى نوشتم و از جفاى مردم واسط و حملاتى كه به من مى كردند بدانحضرت شكايت كردم و آنها (كه به من جفا مى كردند) جمعى از طرفداران عثمان بدند كه مرتبا مرا آزار مى دادند.
پس آنحضرت به دستخط شريف خود به من نوشت :
همانا خداى تبارك و تعالى از دوستان ما عهد و پيمان گرفته كه در دوران باطل شكيبائى و صبر ورزند، پس در برابر حكم پروردگارت شكيبا باش ، و در آن هنگامى كه آقاى خلق (مجلسى (رحمة الله عليه ) گويد يعنى امام زمان (عليه السلام ) ظهور كند اينها خواهند گفت : (اى واى بر ما كيست كه ما را از خوابگاهمان بر انگيخت ؟ اين است آنچه خداى رحمان وعده كرده بود و پيغمبران راست گفتند) (سوره يس آيه 51). ))

حديث شماره : 347

مُحَمَّدُ بْنُ سَالِمِ بْنِ أَبِى سَلَمَةَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الرَّيَّانِ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَمِيلِ بْنِ دَرَّاجٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لَوْ يَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِى فَضْلِ مَعْرِفَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَا مَدُّوا أَعْيُنَهُمْ إِلَى مَا مَتَّعَ اللَّهُ بِهِ الْأَعْدَاءَ مِنْ زَهْرَةِ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ نَعِيمِهَا وَ كَانَتْ دُنْيَاهُمْ أَقَلَّ عِنْدَهُمْ مِمَّا يَطَئُونَهُ بِأَرْجُلِهِمْ وَ لَنُعِّمُوا بِمَعْرِفَةِ اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ وَ تَلَذَّذُوا بِهَا تَلَذُّذَ مَنْ لَمْ يَزَلْ فِى رَوْضَاتِ الْجِنَانِ مَعَ أَوْلِيَاءِ اللَّهِ إِنَّ مَعْرِفَةَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ آنِسٌ مِنْ كُلِّ وَحْشَةٍ وَ صَاحِبٌ مِنْ كُلِّ وَحْدَةٍ وَ نُورٌ مِنْ كُلِّ ظُلْمَةٍ وَ قُوَّةٌ مِنْ كُلِّ ضَعْفٍ وَ شِفَاءٌ مِنْ كُلِّ سُقْمٍ ثُمَّ قَالَ ع وَ قَدْ كَانَ قَبْلَكُمْ قَوْمٌ يُقْتَلُونَ وَ يُحْرَقُونَ وَ يُنْشَرُونَ بِالْمَنَاشِيرِ وَ تَضِيقُ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِرُحْبِهَا فَمَا يَرُدُّهُمْ عَمَّا هُمْ عَلَيْهِ شَيْءٌ مِمَّا هُمْ فِيهِ مِنْ غَيْرِ تِرَةٍ وَتَرُوا مَنْ فَعَلَ ذَلِكَ بِهِمْ وَ لَا أَذًى بَلْ مَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَنْ يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ فَاسْأَلُوا رَبَّكُمْ دَرَجَاتِهِمْ وَ اصْبِرُوا عَلَى نَوَائِبِ دَهْرِكُمْ تُدْرِكُوا سَعْيَهُمْ
((347- جميل بن دراج از امام صادق (عليه السلام ) روايت كند كه فرمود: اگر مردم مى دانستند چه فضيلتى درمعرفت و شناسائى خدا است (هيچگاه ) چشم نمى دوختند بدانچه خداوند به دشمنان خود داده است از شكوفائى زندگانى دنيا و نعمتهاى آن ، و دنياى آنها (يعنى دشمنان خدا) در نظر ايشان پست تر بود از آنچه را كه در زير پاى خود لگد كنند، و بهره مند گردند به همان معرفت و شناسائى خداى عزوجل و شادكام باشند بدان همانند شاد كامى كسى كه پيوسته در باغهاى بهشت با اولياء خدا بسر مى برد.
به راستى كه معرفت خداى عزوجل انس بخش از هر وحشتى و يار و همدم هر تنهائى ، و روشنائى هر تاريكى و نيرو بخش هر ناتوانى و درمان هر دردى است .
سپس فرمود: حقا پيش از شما مردمانى بودند كه كشته مى شدند و آنها را مى سوزاندند و با اره آنها را اره مى كردند و زمين با اين پهناورى كه دارد بر آنها تنگ مى شد و تمام اين احوال و اوضاع آنها را از عقيده اى كه داشتند بر نمى گرداند، و كسانى كه بر سر آنها اين بلاها را مى آورند نه به خاطر مطالبه خونى يا آزارى بود كه از آنها مى كردند، بلكه هيچ عيب و ايرادى بدانها نداشتند جز آنكه آنها به خداى نيرومند ستوده ايمان داشتند، پس از پروردگار خويش درجات آنها را درخواست كنيد و بر ناگواريهاى روزگار خويش شكيبائى كنيد تا به سعى و كوشش آنها برسيد. ))

حديث شماره : 348

مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ سَعِيدِ بْنِ جَنَاحٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَا خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ خَلْقاً أَصْغَرَ مِنَ الْبَعُوضِ وَ الْجِرْجِسُ أَصْغَرُ مِنَ الْبَعُوضِ وَ الَّذِى نُسَمِّيهِ نَحْنُ الْوَلَعَ أَصْغَرُ مِنَ الْجِرْجِسِ وَ مَا فِى الْفِيلِ شَيْءٌ إِلَّا وَ فِيهِ مِثْلُهُ وَ فُضِّلَ عَلَى الْفِيلِ بِالْجَنَاحَيْنِ
((348- از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده اند كه فرمود: خداى عزوجل آفريده اى كوچكتر از پشه نيافريده ، وجرجس كوچكتر از پشه است ، و آنچه را ما ولع مى ناميم از جرجس هم كوچكتر است و چيزى نيست كه در بدن فيل باشد جز آنكه مانند آن در بدن همين حيوان وجود دارد، و بلكه زياده از اعضاء فيل دو بال هم دارد (كه فيل آنرا ندارد).
شرح :
بگفته مرحوم مجلسى (رحمة الله عليه ) بعيد نيست اين حصر اضافى باشد چنانچه ظاهر آن است كه بايد آن را مخصوص به پرندگان دانست ، زيرا ما مى دانيم كه حيوانات كوچكتر از پشه هاى ريز هم بسيار است ، خصوصا امروزه كه جانوران ذره بينى بسيارى كشف شده كه وقتى مليونها از آن حيوانات در يكجا جمع شوند حجم بدم يك پشه ريز را تشكيل مى دهند. ))

حديث شماره : 349

مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ وَ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ جَمِيعاً عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَيْدٍ عَنْ يَحْيَى الْحَلَبِيِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْكَانَ عَنْ زَيْدِ بْنِ الْوَلِيدِ الْخَثْعَمِيِّ عَنْ أَبِي الرَّبِيعِ الشَّامِيِّ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَجِيبُوا لِلّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاكُمْ لِما يُحْيِيكُمْ قَالَ نَزَلَتْ فِى وَلَايَةِ عَلِيٍّ ع قَالَ وَ سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلاّيَعْلَمُه ا وَ لا حَبَّةٍ فِى ظُلُماتِ الْأَرْضِ وَ لارَطْبٍ وَ ل ا يابِسٍ إِلاّ فِى كِتابٍ مُبِينٍ قَالَ فَقَالَ الْوَرَقَةُ السِّقْطُ وَ الْحَبَّةُ الْوَلَدُ وَ ظُلُمَاتُ الْأَرْضِ الْأَرْحَامُ وَ الرَّطْبُ مَا يَحْيَى مِنَ النَّاسِ وَ الْيَابِسُ مَا يُقْبَضُ وَ كُلُّ ذَلِكَ فِى إِمَامٍ مُبِينٍ قَالَ وَ سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ قُلْ سِيرُوا فِى الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلُ فَقَالَ عَنَى بِذَلِكَ أَيِ انْظُرُوا فِي الْقُرْآنِ فَاعْلَمُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَ مَا أَخْبَرَكُمْ عَنْهُ قَالَ فَقُلْتُ فَقَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ إِنَّكُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَيْهِمْ مُصْبِحِينَ وَ بِاللَّيْلِ أَ فَلا تَعْقِلُونَ قَالَ تَمُرُّونَ عَلَيْهِمْ فِى الْقُرْآنِ إِذَا قَرَأْتُمُ الْقُرْآنَ تَقْرَأُ مَا قَصَّ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْكُمْ مِنْ خَبَرِهِمْ
((349- ابوالربيع شامى گويد: از امام صادق (عليه السلام ) از گفتار خداى عزوجل پرسيدم (كه فرمايد): (اى كسانى كه ايمان آورده ايد خدا را اجابت كنيد و پيغمبر را نيز اجابت كنيد زيرا شما را به چيزى كه زندگيتان مى دهد دعوت كند) (سوره انفال آيه 24)، حضرت فرمود: اين آيه درباره ولايت على (عليه السلام ) نازل شده ، (زيرا ولايت على (عليه السلام ) است كه مايه زندگى جان و دل و خرد است ).
گويد: و از آنحضرت از گفتار خداى عزوجل پرسيدم : (و هيچ برگى نيفتد مگر آنكه آن را (خدا) بداند، و نه دانه اى در تاريكيهاى زمين و نه تر و نه خشكى هست جز آنكه در نامه بيان كننده هست ...) (سوره انعام آيه 59) فرمود: مقصود از (برگ ) (جنين ) سقط (شده ) است ، و مقصود از (دانه ) فرزند است ، و (تاريكيهاى زمين ) رحمها است ، و (تر) مردمان زنده است و (خشك ) آنانكه جانشان گرفته شده (و مرده اند). و همه اينها در نزد امامى بيان كننده (محفوظ است (و آنها را مى داند).
گويد: و از آنحضرت پرسيدم از اينكه خداى عزوجل فرمايد: (بگو در زمين گردش كنيد و بنگريد كه چگونه بوده است سرانجام كسانى كه پيش از شما بودند) (سوره روم آيه 42) فرمود: مقصود اين است كه در قرآن بنگريد و سرانجام كسانى را كه پيش از شما بودند و هم گزارشى را كه از وضع آنان به شماها داده است بدانيد.
گويد: عرض كردم : پس گفتار خداى عزوجل (چيست كه فرمايد): (و به راستى شما بر آنها گذر مى كرديد هنگامى كه صبح مى كنيد و در شب آيا تعقل نمى كنيد) (سوره صافات آيه 137) فرمود: در موقع خواندن قرآن به (داستان ) آنها گذر مى كنيد، و داستان آنها را كه خداى عزوجل براى شما بيان كرده مى خوانيد.
توضيح :
آيه 42 سوره روم چنين است (قل سيروا فى الارض فانظروا كيف كان عاقبة الذين من قبل ) و لفظ (قبلكم ) در آن نيست ، و مجلسى (رحمة الله عليه )گفته اين اختلاف يا براى آن است كه شايد در مصحف ائمه (عليهم السلام ) چنين بوده و يا نسخه نويسان اشتباه كرده اند، و احتمال دومى ظاهرتر است . ))

حديث شماره : 350

عَنْهُ عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْجَبَلِ لَمْ يُسَمِّهِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع عَلَيْكَ بِالتِّلَادِ وَ إِيَّاكَ وَ كُلَّ مُحْدَثٍ لَا عَهْدَ لَهُ وَ لَا أَمَانَةَ وَ لَا ذِمَّةَ وَ لَا مِيثَاقَ وَ كُنْ عَلَى حَذَرٍ مِنْ أَوْثَقِ النَّاسِ فِى نَفْسِكَ فَإِنَّ النَّاسَ أَعْدَاءُ النِّعَمِ
((350- مردى از اهل جبل از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه فرمود: بر تو باد به (دوستان ) ديرينه ، و بپرهيزاز (دوستان ) تازه اى كه عهد و امانت و قول و پيمانى ندارند، و از هر كس كه در نزد تو بيشتر مورد اعتماد است بر حذر باش زيرا كه مردم (بطور عموم ) دشمن نعمتها هستند (يعنى بدارنده نعمت رشگ برند و به هر ترتيبى هست مى خواهند نعمت را از صاحب آن زائل كنند، و از اينرو ممكن است آنكس كه اعتماد تو را بيش از ديگران جلب كرده است در همين فكر و نقشه باشد). ))

حديث شماره : 351

يَحْيَى الْحَلَبِيُّ عَنْ أَبِي الْمُسْتَهِلِّ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ خَالِدٍ قَالَ سَأَلَنِى أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ مَا دَعَاكُمْ إِلَى الْمَوْضِعِ الَّذِى وَضَعْتُمْ فِيهِ زَيْداً قَالَ قُلْتُ خِصَالٌ ثَلَاثٌ أَمَّا إِحْدَاهُنَّ فَقِلَّةُ مَنْ تَخَلَّفَ مَعَنَا إِنَّمَا كُنَّا ثَمَانِيَةَ نَفَرٍ وَ أَمَّا الْأُخْرَى فَالَّذِى تَخَوَّفْنَا مِنَ الصُّبْحِ أَنْ يَفْضَحَنَا وَ أَمَّا الثَّالِثَةُ فَإِنَّهُ كَانَ مَضْجَعَهُ الَّذِى كَانَ سَبَقَ إِلَيْهِ فَقَالَ كَمْ إِلَى الْفُرَاتِ مِنَ الْمَوْضِعِ الَّذِى وَضَعْتُمُوهُ فِيهِ قُلْتُ قَذْفَةُ حَجَرٍ فَقَالَ سُبْحَانَ اللَّهِ أَ فَلَا كُنْتُمْ أَوْقَرْتُمُوهُ حَدِيداً وَ قَذَفْتُمُوهُ فِى الْفُرَاتِ وَ كَانَ أَفْضَلَ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ لَا وَ اللَّهِ مَا طُقْنَا لِهَذَا فَقَالَ أَيَّ شَيْءٍ كُنْتُمْ يَوْمَ خَرَجْتُمْ مَعَ زَيْدٍ قُلْتُ مُؤْمِنِينَ قَالَ فَمَا كَانَ عَدُوُّكُمْ قُلْتُ كُفَّاراً قَالَ فَإِنِّى أَجِدُ فِى كِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا فَإِذا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقابِ حَتّى إِذا أَثْخَنْتُمُوهُمْ فَشُدُّوا الْوَثاقَ فَإِمّا مَنًّا بَعْدُ وَ إِمّا فِداءً حَتّى تَضَعَ الْحَرْبُ أَوْزارَها فَابْتَدَأْتُمْ أَنْتُمْ بِتَخْلِيَةِ مَنْ أَسَرْتُمْ سُبْحَانَ اللَّهِ مَا اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَسِيرُوا بِالْعَدْلِ سَاعَةً
((351- سليمان بن خالد گويد: امام صادق (عليه السلام ) از من پرسيد و فرمود: چه چيز واداشت شما را كه زيد (بن على ) را در آنجائى كه گذارديد بگذاريد؟ عرض كردم : سه چيز سبب اينكار شد: يكى كمى افرادى كه با ما بجاى ماندند، چونكه ما هشت نفر بوديم ، و ديگر آنكه ترسيديم صبح شود و كار ما آشكار شود، و اما جهت سوم اين بود كه همان نقطه از زمين آرامگاه مقدر او بود (و ما نمى توانستيم بر خلاف تقدير كارى انجام دهيم ) فرمود: از آن نقطه كه او را دفن كرديد تا فرات چقدر فاصله بود گفتم : به اندازه پرتاب كردن يك سنگ ، فرمود: سبحان الله ، چرا آهن به بدن او نبستيد و در فرات بياندازيد؟ با اينكه اينكار بهتر بود؟ عرض كردم : قربانت گردم ، نه بخدا سوگند نتوانستيم چنين كارى بكنيم .
فرمود: روزيكه شما به همراه زيد خروج كرديد چگونه بوديد؟ عرض كردم : مؤ من بوديم ، فرمود دشمن شما چگونه بود؟ عرض كردم : كافر بودند، فرمود: من در كتاب خداى عزوجل يافتم كه فرموده اى كسانى كه ايمان آورده ايد (چون بكسانى كه كفر مى ورزند بر خورد كرديد گردن بزنيد تا چون آنها را بسيار كشتيد بندهاى آنها را محكم ببنديد (و آنها را به اسارت گيريد) و پس از آن يا بر آنها منت نهيد (و آزادشان كنيد) يا فديه گيريد تا اينكه جنگ بارهاى سنگين خود را فرو نهد) (و حال صلح استوار گردد). (سوره محمد (صلى الله عليه و آله ) آيه 4) و شماها خود آغاز كرديد به رها كردن كسانى كه اسير كرديد: سبحان الله ! شما يكساعت هم نتوانستيد به عدالت رفتار كنيد. ))

حديث شماره : 352

يَحْيَى الْحَلَبِيُّ عَنْ هَارُونَ بْنِ الْخَارِجَةِ عَنْ أَبِى بَصِيرٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَعْفَى نَبِيَّكُمْ أَنْ يَلْقَى مِنْ أُمَّتِهِ مَا لَقِيَتِ الْأَنْبِيَاءُ مِنْ أُمَمِهَا وَ جَعَلَ ذَلِكَ عَلَيْنَا
((352- ابوبصير از امام صادق (عليه السلام ) روايت كند كه فرمود: همانا خداى عزوجل پيغمبر شما را معاف داشت از اينكه بكشد از دست امت خود آنچه را پيمبران ديگر از دست امتهاى خود كشيدند و آن را براى ما مقرر داشت . ))

حديث شماره : 353

يَحْيَى عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْكَانَ عَنْ ضُرَيْسٍ قَالَ تَمَارَى النَّاسُ عِنْدَ أَبِى جَعْفَرٍ ع فَقَالَ بَعْضُهُمْ حَرْبُ عَلِيٍّ شَرٌّ مِنْ حَرْبِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ قَالَ بَعْضُهُمْ حَرْبُ رَسُولِ اللَّهِ ص شَرٌّ مِنْ حَرْبِ عَلِيٍّ ع قَالَ فَسَمِعَهُمْ أَبُو جَعْفَرٍ ع فَقَالَ مَا تَقُولُونَ فَقَالُوا أَصْلَحَكَ اللَّهُ تَمَارَيْنَا فِى حَرْبِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ فِى حَرْبِ عَلِيٍّ ع فَقَالَ بَعْضُنَا حَرْبُ عَلِيٍّ ع شَرٌّ مِنْ حَرْبِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ قَالَ بَعْضُنَا حَرْبُ رَسُولِ اللَّهِ ص شَرٌّ مِنْ حَرْبِ عَلِيٍّ ع فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع لَا بَلْ حَرْبُ عَلِيٍّ ع شَرٌّ مِنْ حَرْبِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ أَ حَرْبُ عَلِيٍّ ع شَرٌّ مِنْ حَرْبِ رَسُولِ اللَّهِ ص قَالَ نَعَمْ وَ سَأُخْبِرُكَ عَنْ ذَلِكَ إِنَّ حَرْبَ رَسُولِ اللَّهِ ص لَمْ يُقِرُّوا بِالْإِسْلَامِ وَ إِنَّ حَرْبَ عَلِيٍّ ع أَقَرُّوا بِالْإِسْلَامِ ثُمَّ جَحَدُوهُ
((353- ضريس گويد: مردم در محضر امام باقر (عليه السلام ) به بحث پرداخته برخى گفتند: جنگ كنندگان با على بدتر بودند از جنگ كنندگان با رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) و برخى گفتند: جنگ كنندگان با رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) بدتر از جنگ كنندگان با على ، امام باقر (عليه السلام ) سخن آنها را شنيده فرمود: چه مى گوئيد؟ عرض كردند: خدا كارت را اصلاح كند بحث ما درباره جنگ كنندگان با رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) و جنگ كنندگان با على (عليه السلام ) است برخى از ما مى گوئيم : جنگ كنندگان با على (عليه السلام ) بدتر بودند از جنگ كنندگان با رسول خدا (صلى الله عليه و آله )، و برخى مى گوئيم : جنگ كنندگان با رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) بدتر بودند از جنگ كنندگان با على (عليه السلام ).
امام باقر (عليه السلام ) فرمود: نه بلكه جنگ كنندگان با على بدتر بودند از جنگ كنندگان با رسول خدا (صلى الله عليه و آله )، من عرض كردم : قربانت ! آيا به راستى جنگ كنندگان با على (عليه السلام ) بدتر بودند از جنگ كنندگان با رسول خدا(صلى الله عليه و آله )؟ فرمود: آرى ، و اكنون من جهت آن را براى تو مى گويم ، همانا جنگ كنندگان با رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) (كسانى بودند كه ) اقرار به اسلام نداشتند، ولى جنگ كنندگان با على (عليه السلام ) اقرار به اسلام كردند و سپس آن را منكر شدند. ))

حديث شماره : 354

يَحْيَى بْنُ عِمْرَانَ عَنْ هَارُونَ بْنِ خَارِجَةَ عَنْ أَبِى بَصِيرٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فِى قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ آتَيْناهُ أَهْلَهُ وَ مِثْلَهُمْ مَعَهُمْ قُلْتُ وُلْدُهُ كَيْفَ أُوتِيَ مِثْلَهُمْ مَعَهُمْ قَالَ أَحْيَا لَهُ مِنْ وُلْدِهِ الَّذِينَ كَانُوا مَاتُوا قَبْلَ ذَلِكَ بِآجَالِهِمْ مِثْلَ الَّذِينَ هَلَكُوا يَوْمَئِذٍ
((354- ابوبصير از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه در گفتار خداى عزوجل (كه درباره حضرت ايوب (عليه السلام ) فرمايد): (و كسانش را بدو داديم و نظيرشان را همراهشان ...) من عرض كردم : چگونه مانند فرزندانش ‍ بدو داده شد؟ فرمود: زنده كرد براى او از آن فرزندانش كه پيش از آن به اجل خود مرده بودند به اندازه همان فرزندانى كه در آنروز به هلاكت رسيده بودند. ))

حديث شماره : 355

يَحْيَى الْحَلَبِيُّ عَنِ الْمُثَنَّى عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فِى قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ كَأَنَّما أُغْشِيَتْ وُجُوهُهُمْ قِطَعاً مِنَ اللَّيْلِ مُظْلِماً قَالَ أَ مَا تَرَى الْبَيْتَ إِذَا كَانَ اللَّيْلُ كَانَ أَشَدَّ سَوَاداً مِنْ خَارِجٍ فَلِذَلِكَ هُمْ يَزْدَادُونَ سَوَاداً
((355- ابوبصير از از امام صادق (عليه السلام ) روايت كند كه در گفتار خداى عزوجل : (گويا چهره هاشان را پاره هائى از شب تار پوشانيده ) (سوره يونس آيه 27) فرمود: آيا نبينى كه چون شب شود درون خانه تاريكتر از برون آن است ، و بدين ترتيب آنان نيز در سياهيشان افزوده گردد.
شرح :
مجلسى (رحمة الله عليه )فرمايد: اين آيه در بيان حال گنهكاران و كافران در روز قيامت است ، و مقصود شدت سياهى روى آنان است كه خداوند بيان فرموده كه سياهى آنان چنان است كه گويا پاره هائى از شب تار چهره هاى ايشانرا پوشانده ، و مقصود امام (عليه السلام ) آن است كه اگر چه مستلزم تاريكى و ظلمت است ولى با اينحال برخى از جاها است كه در شب تاريكتر از جاهاى ديگر است مانند درون خانه نسبت به برون آن و خداى تعالى سياهى صورت آنانرا تشبيه فرموده بدانجائى كه پاره هائى از تاريكى شب تار آن را پوشانده باشد. ))

حديث شماره : 356

الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنِ الْمُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنِ الْحَارِثِ بْنِ الْمُغِيرَةِ قَالَ سَمِعْتُ عَبْدَ الْمَلِكِ بْنَ أَعْيَنَ يَسْأَلُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع فَلَمْ يَزَلْ يُسَائِلُهُ حَتَّى قَالَ فَهَلَكَ النَّاسُ إِذاً قَالَ إِى وَ اللَّهِ يَا ابْنَ أَعْيَنَ فَهَلَكَ النَّاسُ أَجْمَعُونَ قُلْتُ مَنْ فِى الْمَشْرِقِ وَ مَنْ فِى الْمَغْرِبِ قَالَ إِنَّهَا فُتِحَتْ بِضَلَالٍ إِى وَ اللَّهِ لَهَلَكُوا إِلَّا ثَلَاثَةً
((356- حارث بن مغيرة گويد: شنيدم كه عبدالملك بن اعين از امام صادق (عليه السلام ) مسئله مى پرسيد وسئوالات خود را ادامه داد تا جائى كه گفت : با اينوضع پس همه مردم هلاك شدند؟ فرمود: آرى به خدا همه مردم هلاك شدند، من عرض كردم : هر كه در مشرق بود و هر كه در مغرب بود؟ فرمود: به راستى كه شهرها از روى گمراهى فتح شد، آرى به خدا هلاك شدند جز سه تن .
شرح :
مقصود از سه تن همانها هستند كه امام باقر (عليه السلام ) در حديث 341 فرمود: كه عبارت از سلمان و ابوذر و مقداد بوده . ))

حديث شماره : 357

مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ يَزِيدَ عَنْ مِهْرَانَ عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ وَ عِدَّةٍ قَالُوا كُنَّا عِنْدَ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع جُلُوساً فَقَالَ ع لَا يَسْتَحِقُّ عَبْدٌ حَقِيقَةَ الْإِيمَانِ حَتَّى يَكُونَ الْمَوْتُ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنَ الْحَيَاةِ وَ يَكُونَ الْمَرَضُ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنَ الصِّحَّةِ وَ يَكُونَ الْفَقْرُ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنَ الْغِنَى فَأَنْتُمْ كَذَا فَقَالُوا لَا وَ اللَّهِ جَعَلَنَا اللَّهُ فِدَاكَ وَ سُقِطَ فِى أَيْدِيهِمْ وَ وَقَعَ الْيَأْسُ فِى قُلُوبِهِمْ فَلَمَّا رَأَى مَا دَاخَلَهُمْ مِنْ ذَلِكَ قَالَ أَ يَسُرُّ أَحَدَكُمْ أَنَّهُ عُمِّرَ مَا عُمِّرَ ثُمَّ يَمُوتُ عَلَى غَيْرِ هَذَا الْأَمْرِ أَوْ يَمُوتُ عَلَى مَا هُوَ عَلَيْهِ قَالُوا بَلْ يَمُوتُ عَلَى مَا هُوَ عَلَيْهِ السَّاعَةَ قَالَ فَأَرَى الْمَوْتَ أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ الْحَيَاةِ ثُمَّ قَالَ أَ يَسُرُّ أَحَدَكُمْ أَنْ بَقِيَ مَا بَقِيَ لَا يُصِيبُهُ شَيْءٌ مِنْ هَذِهِ الْأَمْرَاضِ وَ الْأَوْجَاعِ حَتَّى يَمُوتَ عَلَى غَيْرِ هَذَا الْأَمْرِ قَالُوا لَا يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ فَأَرَى الْمَرَضَ أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ الصِّحَّةِ ثُمَّ قَالَ أَ يَسُرُّ أَحَدَكُمْ أَنَّ لَهُ مَا طَلَعَتْ عَلَيْهِ الشَّمْسُ وَ هُوَ عَلَى غَيْرِ هَذَا الْأَمْرِ قَالُوا لَا يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ فَأَرَى الْفَقْرَ أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ الْغِنَى
((357- ابان بن تغلب و جمعى ديگر گويند: در محضر امام صادق (عليه السلام ) نشسته بوديم حضرت فرمود: هيچ بنده اى شايسته حقيقت ايمان نگردد تا زمانى كه مرگ در نزد او محبوبتر از زندگى باشد و بيمارى در پيش او محبوبتر از تندرستى و ندارى در بر او محبوبتر از دارائى باشد آيا شماها اينچنين هستيد؟ گفتند: نه به خدا قسم قربانت گرديم و همگى شرمنده و سر به زير شدند و يكسره نوميدى اعماق دلهاشان را فرا گرفت ، امام (عليه السلام ) كه شرمندگى و نوميدى آنها را مشاهده كرد بدانها فرمود: آيا دوست داريد يكى از شماها كه هر چه خواهد در اينجهان عمر كند و پس از آن بر غير از اين عقيده (شيعه گرى ) بميرد يا اينكه (پيش از آنكه آن عمر طولانى را بكند) هم اكنون بر اين عقيده كه دارد بميرد (و آن عمر طولانى را بدون افتخار داشتن اين عقيده نكند) فرمود: پس معلوم شد كه مرگ نزد شما محبوبتر از زندگى است .
سپس فرمود: آيا دوست دارد يكى از شماها كه زنده بماند آنچه خواهد و هيچيك از اين بيماريها و دردها به او نرسد با اينكه بدون داشتن اين عقيده بميرد؟ گفتند: نه اى فرزند رسول خدا، فرمود: و بدين ترتيب هم معلوم شد بيمارى در نزد شما محبوبتر از تندرستى است .
سپس فرمود: آيا دوست دارد يكى از شماها كه تمام (دارائى اينجهان و) آنچه خورشيد بر آن مى تابد از آن او باشد ولى بر غير اين مذهب و عقيده باشد؟ همه گفتند: نه ، اى فرزند رسول خدا (صلى الله عليه و آله )، فرمود: و بدين ترتيب نيز معلوم شد كه ندارى در نزد شما محبوبتر از دارائى است . ))

حديث شماره : 358

مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ حَمَّادٍ اللَّحَّامِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّ أَبَاهُ قَالَ يَا بُنَيَّ إِنَّكَ إِنْ خَالَفْتَنِي فِي الْعَمَلِ لَمْ تَنْزِلْ مَعِيَ غَداً فِي الْمَنْزِلِ ثُمَّ قَالَ أَبَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يَتَوَلَّى قَوْمٌ قَوْماً يُخَالِفُونَهُمْ فِى أَعْمَالِهِمْ يَنْزِلُونَ مَعَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ كَلَّا وَ رَبِّ الْكَعْبَةِ
((358- حماد لحام از امام صادق (عليه السلام ) روايت كند كه پدرش به آنحضرت فرمود: اى پسر جان به راستى اگرتو در كردار با من مخالفت داشته باشى در فرداى قيامت با من هم منزل نخواهى بود، سپس فرمود: خداى عزوجل نخواسته است كه مردمى سرپرستى مردم ديگرى را به عهده گيرند و آنان كه در زير سرپرستى آنها قرار دارند در كردار با سرپرستان خو مخالفت كنند و با اينحال در روز قيامت هم منزل آنان باشند، نه به خداى كعبه سوگند هرگز! ))

حديث شماره : 359

الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِيُّ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَيْلِ عَنْ أَبِى حَمْزَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ مَا أَحَدٌ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ يَدِينُ بِدِينِ إِبْرَاهِيمَ ع إِلَّا نَحْنُ وَ شِيعَتُنَا وَ لَا هُدِيَ مَنْ هُدِيَ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ إِلَّا بِنَا وَ لَا ضَلَّ مَنْ ضَلَّ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ إِلَّا بِنَا
((359- ابوحمزة گويد: شنيدم از امام باقر (عليه السلام ) كه مى فرمود: هيچيك از افراد اين امت نيست كه ديندار بدين ابراهيم (عليه السلام ) باشد جز ما و شيعيانمان ، و هدايت نشد هر كس كه از اين امت هدايت شد جز بوسيله ما خاندان ، و گمراه نشد هر آنكس كه گمراه شد جز بواسطه مخالفت با ما. ))

حديث شماره : 360

عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ عَطِيَّةَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ كُنْتُ عِنْدَهُ وَ سَأَلَهُ رَجُلٌ عَنْ رَجُلٍ يَجِى ءُ مِنْهُ الشَّيْءُ عَلَى حَدِّ الْغَضَبِ يُؤَاخِذُهُ اللَّهُ بِهِ فَقَالَ اللَّهُ أَكْرَمُ مِنْ أَنْ يَسْتَغْلِقَ عَبْدَهُ وَ فِى نُسْخَةِ أَبِى الْحَسَنِ الْأَوَّلِ ع يَسْتَقْلِقَ عَبْدَهُ
((360- على بن عطية گويد: در محضر امام صادق (عليه السلام ) بودم مردى از آنحضرت پرسيد: اگر از مردى بواسطه خشم و غضب كارى سر زند آيا خداوندى او را بدان كار مؤ اخذه مى كند؟ حضرت فرمود: خداوند كريمتر از آن است كه بنده خود را در بن بست قرار دهد (و او را بدانحال مؤ اخذه كند).
و در برخى از نسخه ها حديث را از امام كاظم (عليه السلام ) روايت كرده اند كه (بجاى اين جمله فرمود از اينكه ) بنده اش را به پريشانى و بيچارگى دچار كند. ))

حديث شماره : 361

عَلِيٌّ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِى حَمْزَةَ وَ غَيْرِ وَاحِدٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ لَكُمْ فِى حَيَاتِى خَيْراً وَ فِى مَمَاتِى خَيْراً قَالَ فَقِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَمَّا حَيَاتَكَ فَقَدْ عَلِمْنَا فَمَا لَنَا فِى وَفَاتِكَ فَقَالَ أَمَّا فِى حَيَاتِى فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَالَ وَ ما كانَ اللّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ وَ أَمَّا فِى مَمَاتِى فَتُعْرَضُ عَلَيَّ أَعْمَالُكُمْ فَأَسْتَغْفِرُ لَكُمْ
((361- محمد بن ابى حمزة و ديگران از امام صادق (عليه السلام ) روايت كنند كه رسول الله (صلى الله عليه و آله )فرمود: به راستى شما را در زندگى من خير و بركت است و در مردنم نيز خير است ، عرض كردند: اى رسول خدا اما خير و بركت در زندگيت را دانستيم ولى در مردنت چگونه براى ما خير است ؟ فرمود: در زندگيم كه خداى عزوجل فرموده : (و خداوند چنان نيست كه تا تو در ميان ايشان هستى آنها را عذاب كند) (سوره انفال آيه 33) و اما در مردنم چنان است كه اعمال شما را بر من عرضه كنند و من براى شما درخواست آمرزش كنم . ))