حديث شماره : 515
أَبَانٌ عَنْ أَبِى بَصِيرٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ كَانَتْ نَاقَةُ رَسُولِ اللَّهِ ص الْقَصْوَاءُ إِذَا نَزَلَ عَنْهَا عَلَّقَ عَلَيْهَا زِمَامَهَا قَالَ فَتَخْرُجُ فَتَأْتِى الْمُسْلِمِينَ قَالَ فَيُنَاوِلُهَا الرَّجُلُ الشَّيْءَ وَ يُنَاوِلُهُ هَذَا الشَّيْءَ فَلَا تَلْبَثُ أَنْ تَشْبَعَ قَالَ فَأَدْخَلَتْ رَأْسَهَا فِى خِبَاءِ سَمُرَةَ بْنِ جُنْدَبٍ فَتَنَاوَلَ عَنَزَةً فَضَرَبَ بِهَا عَلَى رَأْسِهَا فَشَجَّهَا فَخَرَجَتْ إِلَى النَّبِيِّ ص فَشَكَتْهُ
((515- ابوبصير از امام صادق (عليه السلام ) روايت كند كه فرمود: ماده شتر رسول خدا كه به (قصواء) معروف بودچنان بود كه چون رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) از آن پياده مى شد افسارش را بگردنش مى انداخت و رهايش مى كرد آن شتر به نزد مسلمانان مى رفت و هر كس چيزى به آن شتر مى داد و طولى نمى كشيد كه سير مى شد، روزى آن ماده شتر سرش را ميان چادر سمرة بن جندب كرد و او (بجاى آنكه خوراكى به او بدهد) عصاى پيكان دارى بر سرش كوفت و سرش را شكست ، آن حيوان از آنجا يكسره به نزد رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) رفت و از سمرة بدانحضرت شكايت كرد. ))
حديث شماره : 516
أَبَانٌ عَنْ رَجُلٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ مَرْيَمَ ع حَمَلَتْ بِعِيسَى ع تِسْعَ سَاعَاتٍ كُلُّ سَاعَةٍ شَهْراً
((516- مردى از امام صادق (عليه السلام ) روايت كند كه فرمود: همانا مريم (سلام الله عليها) نه ساعت به عيسى حامله شد كه هر ساعتى بجاى يك ماه بود. ))
حديث شماره : 517
أَبَانٌ عَنْ عُمَرَ بْنِ يَزِيدَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ الْمُغِيرِيَّةَ يَزْعُمُونَ أَنَّ هَذَا الْيَوْمَ لِهَذِهِ اللَّيْلَةِ الْمُسْتَقْبَلَةِ فَقَالَ كَذَبُوا هَذَا الْيَوْمُ لِلَّيْلَةِ الْمَاضِيَةِ إِنَّ أَهْلَ بَطْنِ نَخْلَةَ حَيْثُ رَأَوُا الْهِلَالَ قَالُوا قَدْ دَخَلَ الشَّهْرُ الْحَرَامُ
((517- عمربن يزيد گويد: به امام صادق (عليه السلام ) عرض كردم : مغيرية (پيروان مغيرة بن سعيد بجلى كه ازمنحرفين و دروغگويان بر امام باقر (عليه السلام ) بوده ) چنين پندارند كه امروز از شب آينده محسوب است ؟ فرمود: دروغ گفته اند، امروز از شب گذشته محسوب است ، همانا مردم بطن نخلة چون ماه را ديدند گفتند: ماه حرام داخل شد (و پيش از آمدن شب حكم به دخول ماه حرام نكردند و از اينرو ابتداى حساب در روز و ماه و سال شب است و هر روزى مربوط به شب گذشته است نه شب آينده ). ))
حديث شماره : 518
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ سَلَّارٍ أَبِي عَمْرَةَ عَنْ أَبِي مَرْيَمَ الثَّقَفِيِّ عَنْ عَمَّارِ بْنِ يَاسِرٍ قَالَ بَيْنَا أَنَا عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ ص إِذْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ الشِّيعَةَ الْخَاصَّةَ الْخَالِصَةَ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ فَقَالَ عُمَرُ يَا رَسُولَ اللَّهِ عَرِّفْنَاهُمْ حَتَّى نَعْرِفَهُمْ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ مَا قُلْتُ لَكُمْ إِلَّا وَ أَنَا أُرِيدُ أَنْ أُخْبِرَكُمْ ثُمَّ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَنَا الدَّلِيلُ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ عَلِيٌّ نَصْرُ الدِّينِ وَ مَنَارُهُ أَهْلُ الْبَيْتِ وَ هُمُ الْمَصَابِيحُ الَّذِينَ يُسْتَضَاءُ بِهِمْ فَقَالَ عُمَرُ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَمَنْ لَمْ يَكُنْ قَلْبُهُ مُوَافِقاً لِهَذَا فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَا وُضِعَ الْقَلْبُ فِى ذَلِكَ الْمَوْضِعِ إِلَّا لِيُوَافِقَ أَوْ لِيُخَالِفَ فَمَنْ كَانَ قَلْبُهُ مُوَافِقاً لَنَا أَهْلَ الْبَيْتِ كَانَ نَاجِياً وَ مَنْ كَانَ قَلْبُهُ مُخَالِفاً لَنَا أَهْلَ الْبَيْتِ كَانَ هَالِكاً
((518- عمار بن ياسر گويد هنگامى من در خدمت رسول خدا(صلى الله عليه و آله ) بودم آنحضرت فرمود: شيعيان خاص و خالص از ما خاندان هستند، عمر گفت : اى رسول خدا آنها را براى ما معرفى كن تا ما نيز ايشانرا بشناسيم . رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) فرمود: من اين مطلب را به شما نگفتم جز آنكه خواستم شما را بدان خبر دهم سپس رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) فرمود: منم دليل و راهنماى بر خداى عزوجل ، و على ياور دين و نور دهنده و وسيله راهنمائى اهل بيت است ، و اهل بيت نيز چراغهائى هستند كه (ساير مردم ) از آنها كسب نوز و روشنى كنند.
عمر گفت :اى رسول خدا هر كس دلش با اين مطلب همراه و موافق نباشد (چه مى شود)؟ رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) فرمود: دل را در اينجا ننهاده اند جز براى آنكه (با اين مطلب ) موافقت كند و يا مخالف آن باشد، پس هر كه دلش موافق ما خاندان بود اهل نجات است ، و هر كه دلش مخالف ما خاندان بود اهل هلاكت و نابودى است . ))
حديث شماره : 519
أَحْمَدُ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ قُتَيْبَةَ الْأَعْشَى قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ عَادَيْتُمْ فِينَا الْآبَاءَ وَ الْأَبْنَاءَ وَ الْأَزْوَاجَ وَ ثَوَابُكُمْ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَمَا إِنَّ أَحْوَجَ مَا تَكُونُونَ إِذَا بَلَغَتِ الْأَنْفُسُ إِلَى هَذِهِ وَ أَوْمَأَ بِيَدِهِ إِلَى حَلْقِهِ
((519- قتيبه اعشى گويد: شنيدم از امام صادق (عليه السلام ) كه مى فرمود: شماها به خاطر ما با پدران و پسران وهمسران (خويش ) دشمنى كرديد و در عوض پاداش شما بر خداى عزوجل مى باشد، و بدانيد كه نيازمندترين وقت شما (به ولايت و دوستى ما) آنوقتى است كه جانها به اينجا رسد - و با دست ، اشاره به گلوى خويش كرد. ))
حديث شماره : 520
عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ دَاوُدَ بْنِ سُلَيْمَانَ الْحَمَّارِ عَنْ سَعِيدِ بْنِ يَسَارٍ قَالَ اسْتَأْذَنَّا عَلَى أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَا وَ الْحَارِثُ بْنُ الْمُغِيرَةِ النَّصْرِيُّ وَ مَنْصُورٌ الصَّيْقَلُ فَوَاعَدْنَا دَارَ طَاهِرٍ مَوْلَاهُ فَصَلَّيْنَا الْعَصْرَ ثُمَّ رُحْنَا إِلَيْهِ فَوَجَدْنَاهُ مُتَّكِئاً عَلَى سَرِيرٍ قَرِيبٍ مِنَ الْأَرْضِ فَجَلَسْنَا حَوْلَهُ ثُمَّ اسْتَوَى جَالِساً ثُمَّ أَرْسَلَ رِجْلَيْهِ حَتَّى وَضَعَ قَدَمَيْهِ عَلَى الْأَرْضِ ثُمَّ قَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِى ذَهَبَ النَّاسُ يَمِيناً وَ شِمَالًا فِرْقَةٌ مُرْجِئَةٌ وَ فِرْقَةٌ خَوَارِجُ وَ فِرْقَةٌ قَدَرِيَّةٌ وَ سُمِّيتُمْ أَنْتُمُ التُّرَابِيَّةَ ثُمَّ قَالَ بِيَمِينٍ مِنْهُ أَمَا وَ اللَّهِ مَا هُوَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ وَ رَسُولُهُ وَ آلُ رَسُولِهِ ص وَ شِيعَتُهُمْ كَرَّمَ اللَّهُ وُجُوهَهُمْ وَ مَا كَانَ سِوَى ذَلِكَ فَلَا كَانَ عَلِيٌّ وَ اللَّهِ أَوْلَى النَّاسِ بِالنَّاسِ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ ص يَقُولُهَا ثَلَاثاً
((520- سعيد بن يسار گويد: من و حارث بن مغيرة نصرى و منصور صيقل از امام صادق (عليه السلام ) اجازه ملاقات خواستيم و حضرت وعده ملاقات و ديدار ما را در خانه طاهر نوكر خود قرار داد، ما نماز عصر را خوانديم و بدانجا رفتيم و ديديم كه آنحضرت بر تختى كه فاصله اش با زمين نزديك بود تيكه زده ما در گرد او نشستيم پس آنحضرت بر خاسته نشست و پاهاى خود را از روى تخت دراز كرد و گامها را بر زمين گذارد سپس فرمود: ستايش خداى را است كه مردم براست و چپ رفتند، جمعى مرجئة شدند و دسته خوارج گشتند، و گروهى قدريه و شما را هم ترابية ناميدند، سپس دست راست خود را بلند كرده فرمود: بدانيد به خدا سوگند كه آن (يعنى حقيقت دين و ايمان ) نيست جز خداى يگانه اى كه شريك ندارد و رسول او و خاندان رسولش (عليهم السلام ) و شيعيان ايشان كرم الله وجوههم ، و هرچه جز اين باشد چيزى نيست ؛ و به خدا سوگند على (عليه السلام ) پس از رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) شايسته ترين مردم بود بسر پرستى و راهنمائى مردم - و اين كلام را سه بار تكرار كرد. ))
حديث شماره : 521
عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْمُسْتَوْرِدِ النَّخَعِيِّ عَمَّنْ رَوَاهُ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ مِنَ الْمَلَائِكَةِ الَّذِينَ فِى سَمَاءِ الدُّنْيَا لَيَطَّلِعُونَ عَلَى الْوَاحِدِ وَ الِاثْنَيْنِ وَ الثَّلَاثَةِ وَ هُمْ يَذْكُرُونَ فَضْلَ آلِ مُحَمَّدٍ ع فَيَقُولُونَ أَ مَا تَرَوْنَ هَؤُلَاءِ فِى قِلَّتِهِمْ وَ كَثْرَةِ عَدُوِّهِمْ يَصِفُونَ فَضْلَ آلِ مُحَمَّدٍ ع فَتَقُولُ الطَّائِفَةُ الْأُخْرَى مِنَ الْمَلَائِكَةِ ذلِكَ فَضْلُ اللّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ وَ اللّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ
((521- از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده اند كه فرمود: همانا فرشتگانى كه در آسمان دنيا هستند به يك نفر،دو نفر، سه نفرى كه (نشسته و) فضيلت آل محمد (عليهم السلام ) را مذاكره مى كنند سركشيده و به هم گويند: آيا ننگريد كه اينان با اينكه افرادشان كم است و دشمنانشان بسيارند (چسان ) فضيلت آل محمد (عليهم السلام ) را بيان مى كنند، دسته اى از فرشتگان بدانها گويند: (اين فضل و كرم خدا است كه آن را به هر كه خواهد بدهد و خدا كرم بزرگى دارد). ))
حديث شماره : 522
عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ عُمَرَ بْنِ حَنْظَلَةَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ يَا عُمَرُ لَا تَحْمِلُوا عَلَى شِيعَتِنَا وَ ارْفُقُوا بِهِمْ فَإِنَّ النَّاسَ لَا يَحْتَمِلُونَ مَا تَحْمِلُونَ
((522- عمر بن حنظلة گويد: امام صادق (عليه السلام ) فرمود: اى عمر به شيعيان ما (كارهاى سخت و اسرار و رموزما را) تحميل نكنيد و با آنها مدارا كنيد، زيرا مردم نتوانند تحمل كنند آنچه را شما تحمل مى كنيد. ))
حديث شماره : 523
مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ الْقُمِّيُّ عَنْ عَمِّهِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الصَّلْتِ عَنْ يُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ حُسَيْنٍ الْجَمَّالِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فِى قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى رَبَّنا أَرِنَا الَّذَيْنِ أَضَلاّنا مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ نَجْعَلْهُما تَحْتَ أَقْدامِنا لِيَكُونا مِنَ الْأَسْفَلِينَ قَالَ هُمَا ثُمَّ قَالَ وَ كَانَ فُلَانٌ شَيْطَاناً
((523- حسين جمال از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه در گفتار خداى تبارك و تعالى : (كسانى كه كافرندگويند): پروردگارا آن دو تن ما را به گمراهى انداختند از جن و انس به ما نشان ده تا آنها را زير گامهاى خويش نهيم و پست شوند) فرمود: مقصود: آن دو هستند، سپس فرمود: و فلانى شيطان بود.
شرح :
مقصود از آندو: ابوبكر و عمر هستند، و مقصود از فلانى هم ابوبكر است و محتمل است عمر باشد، چنانچه مجلسى (رحمة الله عليه ) و ديگران گفته اند. ))
حديث شماره : 524
يُونُسُ عَنْ سَوْرَةَ بْنِ كُلَيْبٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فِى قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى رَبَّنا أَرِنَا الَّذَيْنِ أَضَلاّنا مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ نَجْعَلْهُما تَحْتَ أَقْدامِنا لِيَكُونا مِنَ الْأَسْفَلِينَ قَالَ يَا سَوْرَةُ هُمَا وَ اللَّهِ هُمَا ثَلَاثاً وَ اللَّهِ يَا سَوْرَةُ إِنَّا لَخُزَّانُ عِلْمِ اللَّهِ فِى السَّمَاءِ وَ إِنَّا لَخُزَّانُ عِلْمِ اللَّهِ فِى الْأَرْضِ
((524- سورة بن كليب از امام صادق (عليه السلام ) روايت كند كه در آيه فوق (كه در حديث بالا گذشت ) فرمود: اى سورة به خدا مقصود آندو هستند همان دو - تا سه بار - به خدا سوگند اى سورة مائيم خزينه داران علم خدا در آسمان و مائيم خزينه داران خدا در زمين . ))
حديث شماره : 525
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ سُلَيْمَانَ الْجَعْفَرِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع يَقُولُ فِي قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى إِذْ يُبَيِّتُونَ ما لا يَرْضى مِنَ الْقَوْلِ قَالَ يَعْنِى فُلَاناً وَ فُلَاناً وَ أَبَا عُبَيْدَةَ بْنَ الْجَرَّاحِ
((525- سليمان جعفرى گويد: شنيدم از حضرت ابوالحسن (عليه السلام ) (امام كاظم يا حضرت رضا (عليه السلام )كه در گفتار خداى تبارك و تعالى : (وقتى كه شبانه به سخن خلاف رضاى خدا بپردازند...) (سوره نساء آيه 108) مى فرمود: مقصود فلانى و فلانى و ابوعبيدة جراح هستند.))
حديث شماره : 526
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِيلَ وَ غَيْرُهُ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ يُونُسَ عَنِ ابْنِ أُذَيْنَةَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ النَّجَاشِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ فِى قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أُول ئِكَ الَّذِينَ يَعْلَمُ اللّهُ ما فِى قُلُوبِهِمْ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَ عِظْهُمْ وَ قُلْ لَهُمْ فِى أَنْفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغاً يَعْنِى وَ اللَّهِ فُلَاناً وَ فُلَاناً وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلاّ لِيُطاعَ بِإِذْنِ اللّهِ وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّهَ تَوّاباً رَحِيماً يَعْنِى وَ اللَّهِ النَّبِيَّ ص وَ عَلِيّاً ع مِمَّا صَنَعُوا أَيْ لَوْ جَاءُوكَ بِهَا يَا عَلِيُّ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ مِمَّا صَنَعُوا وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِيماً فَلا وَ رَبِّكَ لايُؤْمِنُونَ حَتّ ى يُحَكِّمُوكَ فِيما شَجَرَ بَيْنَهُمْ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع هُوَ وَ اللَّهِ عَلِيٌّ بِعَيْنِهِ ثُمَّ لايَجِدُوا فِى أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمّ ا قَضَيْتَ عَلَى لِسَانِكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ يَعْنِى بِهِ مِنْ وَلَايَةِ عَلِيٍّ وَ يُسَلِّمُوا تَسْلِيماً لِعَلِيٍّ
((526- عبدالله نجاشى گويد: شنيدم از امام صادق (عليه السلام ) كه در تفسير گفتار خداى عزوجل (اينان همان كسانى هستند كه خدا مى داند در دلهاشان چيست از آنها روى بگردان و پندشان ده و بگو درباره خودشان گفتارى رسا) (سوره نساء آيه 63) فرمود: مقصود به خدا سوگند فلان و فلان است ، (و در آيه بعد) (و هيچ پيغمبرى نفرستاديم مگر اينكه به اذن خدا فرمانش ببرند، و اگر آنها وقتى بخودشان ستم كردند پيش تو آمده و از خدا آمرزش خواسته بودند و پيغمبر براى ايشان آمرزش خواسته بود قطعا خدا را توبه پذير و مهربان مى يافتند) فرمود: به خدا مقصود پيغمبر (صلى الله عليه و آله ) و على (عليه السلام ) است كه در پيش آنها (بيايند و) از كرده خود آمرزش خواهند، يعنى اى على اگر به نزد تو مى آمدند و از كرده هاى خود از خدا آمرزش مى خواستند و پيغمبر نيز براى ايشان آمرزش خواسته بود قطعا خدا را توبه پذير و مهربان مى يافتند، (و در آيه بعد از آن ) (نه ، به پروردگارت سوگند ايمان ندارند تا تو را در اختلاف ميان خويش حاكم سازند) امام صادق (عليه السلام ) فرمود: مقصود از اختلاف ميان آنها همان على (عليه السلام ) است (سپس در دلهاى خويش ملالى نيابند از آنچه تو حكم كرده اى ) يعنى به زبان تو اى رسول خدا يعنى درباره اعلام ولايت على (عليه السلام ) (و بى چون و چرا تسليم شوند) يعنى تسليم خلافت و ولايت على (عليه السلام ) شوند. ))
حديث شماره : 527
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلَّادٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع يَقُولُ رُبَّمَا رَأَيْتُ الرُّؤْيَا فَأُعَبِّرُهَا وَ الرُّؤْيَا عَلَى مَا تُعَبَّرُ
((528- معمر بن خلاد گويد: شنيدم از حضرت ابوالحسن (عليه السلام ) كه مى فرمود: چه بسا كه من خوابى ببينم وخودم آنرا تعبير كنم ، و خواب به هر طور تعبير شود همانطور مى شود. ))
حديث شماره : 528
عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ جَهْمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع يَقُولُ الرُّؤْيَا عَلَى مَا تُعَبَّرُ فَقُلْتُ لَهُ إِنَّ بَعْضَ أَصْحَابِنَا رَوَى أَنَّ رُؤْيَا الْمَلِكِ كَانَتْ أَضْغَاثَ أَحْلَامٍ فَقَالَ أَبُو الْحَسَنِ ع إِنَّ امْرَأَةً رَأَتْ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ ص أَنَّ جِذْعَ بَيْتِهَا قَدِ انْكَسَرَ فَأَتَتْ رَسُولَ اللَّهِ ص فَقَصَّتْ عَلَيْهِ الرُّؤْيَا فَقَالَ لَهَا النَّبِيُّ ص يَقْدَمُ زَوْجُكِ وَ يَأْتِى وَ هُوَ صَالِحٌ وَ قَدْ كَانَ زَوْجُهَا غَائِباً فَقَدِمَ كَمَا قَالَ النَّبِيُّ ص ثُمَّ غَابَ عَنْهَا زَوْجُهَا غَيْبَةً أُخْرَى فَرَأَتْ فِى الْمَنَامِ كَأَنَّ جِذْعَ بَيْتِهَا قَدِ انْكَسَرَ فَأَتَتِ النَّبِيَّ ص فَقَصَّتْ عَلَيْهِ الرُّؤْيَا فَقَالَ لَهَا يَقْدَمُ زَوْجُكِ وَ يَأْتِى صَالِحاً فَقَدِمَ عَلَى مَا قَالَ ثُمَّ غَابَ زَوْجُهَا ثَالِثَةً فَرَأَتْ فِى مَنَامِهَا أَنَّ جِذْعَ بَيْتِهَا قَدِ انْكَسَرَ فَلَقِيَتْ رَجُلًا أَعْسَرَ فَقَصَّتْ عَلَيْهِ الرُّؤْيَا فَقَالَ لَهَا الرَّجُلُ السَّوْءُ يَمُوتُ زَوْجُكِ قَالَ فَبَلَغَ ذَلِكَ النَّبِيَّ ص فَقَالَ أَلَّا كَانَ عَبَّرَ لَهَا خَيْراً
((528- حسن بن جهم گويد: شنيدم از حضرت ابوالحسن (عليه السلام ) كه مى فرمود: خواب مطابق تعبير واقع مى شود، من عرض كردم : برخى از اصحاب ما روايت كرده اند كه خواب پادشاه (مصر كه خدا داستانش را در سوره يوسف بيان فرموده ) از خوابهاى پريشان (و بى تعبير) بوده (و به خاطر تعبيرى كه حضرت يوسف (عليه السلام ) كرد واقعيت پيدا كرد)؟ حضرت ابوالحسن (عليه السلام ) فرمود: زنى در زمان رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) در خواب ديد كه ستون خانه اش شكسته ، پس به نزد رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) آمد و خواب خود را نقل كرد، رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) فرمود: شوهرت با حال خوشى از سفر مى آيد، و شوهر آن زن به سفر رفته بود، و چنانچه پيغمبر (صلى الله عليه و آله ) فرموده بود از سفر بازگشت .
بار ديگر شوهرش به سفرى رفت و آن زن دوباره در خواب ديد كه ستون خانه اش شكسته اين بار مرد چپ و شومى را ديدار كرد و خوابش را براى او گفت آنمرد بد سرشت به او گفت : شوهرت خواهد مرد، اين خبر بگوش پيغمبر (صلى الله عليه و آله ) رسيد فرمود: چرا اين مرد خواب آن زن را خوب تعبير نكرد! ))
حديث شماره : 529
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ وَ عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ جَمِيعاً عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ غَالِبٍ عَنْ جَابِرِ بْنِ يَزِيدَ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ كَانَ يَقُولُ إِنَّ رُؤْيَا الْمُؤْمِنِ تُرِفُّ بَيْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ عَلَى رَأْسِ صَاحِبِهَا حَتَّى يُعَبِّرَهَا لِنَفْسِهِ أَوْ يُعَبِّرَهَا لَهُ مِثْلُهُ فَإِذَا عُبِّرَتْ لَزِمَتِ الْأَرْضَ فَلَا تَقُصُّوا رُؤْيَاكُمْ إِلَّا عَلَى مَنْ يَعْقِلُ
((529- جابربن يزيد از امام باقر (عليه السلام ) روايت كند كه رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) مى فرمود: هماناخواب مؤ من (چون پرنده اى ) ميان زمين و آسمان بر سر صاحبش بال بگشايد تا وقتى كه خودش آن را تعبير كند يا ديگرى مانند خودش آنرا برايش تعبير كند، و چون تعبير شد به زمين آيد، پس خواب خود را جز براى شخص خردمند باز نگوئيد.))
حديث شماره : 530
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ عُرْوَةَ عَنْ أَبِى بَصِيرٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص الرُّؤْيَا لَا تُقَصُّ إِلَّا عَلَى مُؤْمِنٍ خَلَا مِنَ الْحَسَدِ وَ الْبَغْيِ
((530- ابوبصير از امام صادق (عليه السلام ) روايت كند كه رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) فرمود: خواب را نبايدگفت جز براى شخص مؤ منى كه از حسد و ستم دور باشد. ))
حديث شماره : 531
حُمَيْدُ بْنُ زِيَادٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْكِنْدِيِّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحَسَنِ الْمِيثَمِيِّ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ رَجُلٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ كَانَ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ ص رَجُلٌ يُقَالُ لَهُ ذُو النَّمِرَةِ وَ كَانَ مِنْ أَقْبَحِ النَّاسِ وَ إِنَّمَا سُمِّيَ ذُو النَّمِرَةِ مِنْ قُبْحِهِ فَأَتَى النَّبِيَّ ص فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَخْبِرْنِى مَا فَرَضَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيَّ فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص فَرَضَ اللَّهُ عَلَيْكَ سَبْعَ عَشْرَةَ رَكْعَةً فِى الْيَوْمِ وَ اللَّيْلَةِ وَ صَوْمَ شَهْرِ رَمَضَانَ إِذَا أَدْرَكْتَهُ وَ الْحَجَّ إِذَا اسْتَطَعْتَ إِلَيْهِ سَبِيلًا وَ الزَّكَاةَ وَ فَسَّرَهَا لَهُ فَقَالَ وَ الَّذِى بَعَثَكَ بِالْحَقِّ نَبِيّاً مَا أَزِيدُ رَبِّى عَلَى مَا فَرَضَ عَلَيَّ شَيْئاً فَقَالَ لَهُ النَّبِيُّ ص وَ لِمَ يَا ذَا النَّمِرَةِ فَقَالَ كَمَا خَلَقَنِى قَبِيحاً قَالَ فَهَبَطَ جَبْرَئِيلُ ع عَلَى النَّبِيِّ ص فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ رَبَّكَ يَأْمُرُكَ أَنْ تُبَلِّغَ ذَا النَّمِرَةِ عَنْهُ السَّلَامَ وَ تَقُولَ لَهُ يَقُولُ لَكَ رَبُّكَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَ مَا تَرْضَى أَنْ أَحْشُرَكَ عَلَى جَمَالِ جَبْرَئِيلَ ع يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص يَا ذَا النَّمِرَةِ هَذَا جَبْرَئِيلُ يَأْمُرُنِى أَنْ أُبَلِّغَكَ السَّلَامَ وَ يَقُولُ لَكَ رَبُّكَ أَ مَا تَرْضَى أَنْ أَحْشُرَكَ عَلَى جَمَالِ جَبْرَئِيلَ فَقَالَ ذُو النَّمِرَةِ فَإِنِّى قَدْ رَضِيتُ يَا رَبِّ فَوَ عِزَّتِكَ لَأَزِيدَنَّكَ حَتَّى تَرْضَى
((531- مردى از امام صادق (عليه السلام ) روايت كند كه فرمود: در زمان رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) مردى بودكه به او (ذوالنمرة ) مى گفتند و در صورت از زشت ترين مردم بود، و جهت اينكه بدو (ذوالنمرة ) مى گفتند نيز به خاطر همان زشتى او بود (چون نمرة در لغت به معناى لكه صورت است كه از رنگ آن نباشد) پس آنمرد به نزد رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) آمده عرض كرد: اى رسول خدا به من خبر ده كه خداى عزوجل چه چيزهائى بر من واجب كرده است ؟ رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) فرمود: خدا بر تو واجب كرده است هفده ركعت نماز در هر شبانه روز، و روزه ماه رمضان را اگر درك كردى (و زنده ماندى ) و حج را اگر استطاعت پيدا كردى و زكوة را، و آن را براى او شرح داد، آنمرد گفت : سوگند بدان خدائى كه تو را به حق به نبوت مبعوث فرموده من براى پروردگار خود زياده بر آنچه بر من واجب كرده چيزى انجام نخواهم داد، پيغمبر (صلى الله عليه و آله ) فرمود: چرا اى ذوالنمرة ؟
عرض كرد: براى آنكه مرا اينطور زشت آفريده !
در اين هنگام جبرئيل بر پيغمبر (صلى الله عليه و آله ) نازل شده عرض كرد:اى رسول خدا همانا پروردگارت به تو دستور دهد كه ذوالنمرة را از طرف او سلام برسانى و به او بگوئى : پروردگارت تبارك و تعالى مى فرمايد: آيا خوشنود نيستى كه در روز قيامت تو را به زييائى جبرئيل محشور گردانم .
رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) به او فرمود: اى ذوالنمرة اين جبرئيل است كه به من دستور داده تو را سلام رسانم و پروردگارت به تو مى فرمايد: آيا خوشنود نيستى كه من تو را (در روز قيامت ) به زيبائى جبرئيل محشور گردانم .
ذوالنمرة گفت : پروردگارا من راضى شدم و به عزتت سوگند من هم در عوض براى تو (در اعمال بدان اندازه ) بيفزايم تا خوشنود شوى . ))
حديث شماره : 532
(حَدِيثُ الَّذِى أَحْيَاهُ عِيسَى ع )
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِى جَمِيلَةَ عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ وَ غَيْرِهِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ سُئِلَ هَلْ كَانَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ أَحْيَا أَحَداً بَعْدَ مَوْتِهِ حَتَّى كَانَ لَهُ أَكْلٌ وَ رِزْقٌ وَ مُدَّةٌ وَ وَلَدٌ فَقَالَ نَعَمْ إِنَّهُ كَانَ لَهُ صَدِيقٌ مُوَاخٍ لَهُ فِى اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ كَانَ عِيسَى ع يَمُرُّ بِهِ وَ يَنْزِلُ عَلَيْهِ وَ إِنَّ عِيسَى غَابَ عَنْهُ حِيناً ثُمَّ مَرَّ بِهِ لِيُسَلِّمَ عَلَيْهِ فَخَرَجَتْ إِلَيْهِ أُمُّهُ فَسَأَلَهَا عَنْهُ فَقَالَتْ مَاتَ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ أَ فَتُحِبِّينَ أَنْ تَرَاهُ قَالَتْ نَعَمْ فَقَالَ لَهَا فَإِذَا كَانَ غَداً فَآتِيكِ حَتَّى أُحْيِيَهُ لَكِ بِإِذْنِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى فَلَمَّا كَانَ مِنَ الْغَدِ أَتَاهَا فَقَالَ لَهَا انْطَلِقِى مَعِى إِلَى قَبْرِهِ فَانْطَلَقَا حَتَّى أَتَيَا قَبْرَهُ فَوَقَفَ عَلَيْهِ عِيسَى ع ثُمَّ دَعَا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَانْفَرَجَ الْقَبْرُ وَ خَرَجَ ابْنُهَا حَيّاً فَلَمَّا رَأَتْهُ أُمُّهُ وَ رَآهَا بَكَيَا فَرَحِمَهُمَا عِيسَى ع فَقَالَ لَهُ عِيسَى أَ تُحِبُّ أَنْ تَبْقَى مَعَ أُمِّكَ فِى الدُّنْيَا فَقَالَ يَا نَبِيَّ اللَّهِ بِأَكْلٍ وَ رِزْقٍ وَ مُدَّةٍ أَمْ بِغَيْرِ أَكْلٍ وَ لَا رِزْقٍ وَ لَا مُدَّةٍ فَقَالَ لَهُ عِيسَى ع بِأَكْلٍ وَ رِزْقٍ وَ مُدَّةٍ وَ تُعَمَّرُ عِشْرِينَ سَنَةً وَ تَزَوَّجُ وَ يُولَدُ لَكَ قَالَ نَعَمْ إِذاً قَالَ فَدَفَعَهُ عِيسَى إِلَى أُمِّهِ فَعَاشَ عِشْرِينَ سَنَةً وَ تَزَوَّجَ وَ وُلِدَ لَهُ
((داستان آن كسى كه عيسى (عليه السلام ) زنده اش كرد:
532- از امام صادق (عليه السلام ) پرسيدند كه آيا عيسى بن مريم كسى را پس از مردنش زنده كرد بطورى كه خوراك و روزى داشته باشد و عمر دوباره و فرزندى پيدا كند؟
فرمود: آرى عيسى (عليه السلام ) دوست و رفيقى داشت كه در دين و عقيده به خداى تبارك و تعالى برادر (دينى ) او محسوب مى شد، و عيسى (عليه السلام ) (به او رفت و آمد داشت ) به او گذر مى كرد و به خانه اش مى رفت تا اينكه مدتى از او دور شد و پس از آن به سراغ او رفت تا به او سلامى بدهد، هنگامى كه بدر منزلش رفت مادرش از خانه بيرون آمد، عيسى (عليه السلام ) از حال آنمرد پرسيد، مادرش گفت : اى رسول خدا او از دنيا رفت ، عيسى فرمود: ميل دارى او را ببينى ؟ عرض كرد: آرى .
عيسى فرمود: چون فردا شود من به نزد تو خواهم آمد و به اذن خداى تبارك و تعالى او را برايت زنده مى كنم ، چون فردا شد به نزد آن زن آمد و بدو فرمود: مرا بر سر قبرش ببر، آن زن به همراه حضرت سر قبر آنمرد آمدند، عيسى (عليه السلام ) در آنجا ايستاد و به درگاه خداى عزوجل دعا كرد، قبر شكافته شد و پسر آن زن زنده از قبر بيرون آمد، همينكه چشم مادر و فرزند به يكديگر افتاد گريستند، و عيسى (عليه السلام ) دلش به حال آندو سوخت و از اينرو بدان مرد فرمود: آيا دوست دارى با مادرت در دنيا زندگى كنى ؟ عرض كرد: اى پيغمبر آيا به خوراك و روزى و مدتى معين يا بدون خوراك و روزى و مدت (يعنى مدتى اندك )؟
عيسى فرمود: به خوراك و روزى و مدتى معين ، و عمرى بيست ساله كه در آن مدت زن بگيرى و فرزند دار هم بشوى ؟ عرض كرد: با اين ترتيب آرى (مى خواهم زنده بمانم ) پس حضرت عيسى آنمرد را به مادرش سپرد و بيست سال ديگر عمر كرد و زن گرفت و بچه دار هم شد. ))
حديث شماره : 533
ابْنُ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِى وَلَّادٍ وَ غَيْرُهُ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فِى قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَنْ يُرِدْ فِيهِ بِإِلْحادٍ بِظُلْمٍ فَقَالَ مَنْ عَبَدَ فِيهِ غَيْرَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَوْ تَوَلَّى فِيهِ غَيْرَ أَوْلِيَاءِ اللَّهِ فَهُوَ مُلْحِدٌ بِظُلْمٍ وَ عَلَى اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَنْ يُذِيقَهُ مِنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ
((533- از امام صادق (عليه السلام ) روايت شده كه در گفتار خداى عزوجل : (و هر كه در آنجا (يعنى مسجد الحرام )اراده تجاوز و ستمى كند (او را عذابى دردناك بچشانيم ) (سوره حج آيه 25) فرمود: هر كه در آنجا غير خداى عزوجل را پرستش كند يا غير اولياء خدا را دوست بدارد چنين كسى تجاوز كار به ستم مى باشد و بر خداى تبارك و تعالى است كه او را عذاب دردناك خويش بچشاند. ))
حديث شماره : 534
ابْنُ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ الْأَحْوَلِ عَنْ سَلَّامِ بْنِ الْمُسْتَنِيرِ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع فِى قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلاّ أَنْ يَقُولُوا رَبُّنَا اللّهُ قَالَ نَزَلَتْ فِى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ عَلِيٍّ وَ حَمْزَةَ وَ جَعْفَرٍ وَ جَرَتْ فِي الْحُسَيْنِ عَلَيْهِمُ السَّلَامُ أَجْمَعِينَ
((534- سلام بن مستنير از امام باقر (عليه السلام ) روايت كند كه در گفتار خداى تبارك و تعالى : (آنانكه از خانمانشان بيرون شده اند به ناحق و بدون سبب جز آنكه مى گفتند پروردگار ما خدا است ) (سوره حج آيه 40) فرمود: اين آيه درباره رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) و على و حمزة و جعفر (عليه السلام ) نازل گشت و درباره حسين (عليه السلام ) نيز جارى است (يعنى آنحضرت نيز مشمول اين آيه است ). ))
حديث شماره : 535
ابْنُ مَحْبُوبٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ بُرَيْدٍ الْكُنَاسِيِّ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ يَوْمَ يَجْمَعُ اللّهُ الرُّسُلَ فَيَقُولُ ما ذا أُجِبْتُمْ قالُوا لا عِلْمَ لَنا قَالَ فَقَالَ إِنَّ لِهَذَا تَأْوِيلًا يَقُولُ مَا ذَا أُجِبْتُمْ فِى أَوْصِيَائِكُمُ الَّذِينَ خَلَّفْتُمُوهُمْ عَلَى أُمَمِكُمْ قَالَ فَيَقُولُونَ لَا عِلْمَ لَنَا بِمَا فَعَلُوا مِنْ بَعْدِنَا
((535- يزيد كناسى گويد: از امام باقر (عليه السلام ) تفسير گفتار خداى عزوجل را پرسيدم كه فرمايد: (روزى كه خداوند پيمبران را گرد آورد و گويد: چگونه اجابتتان كردند؟ (پيمبران ) گويند: ما چيزى ندانيم ).
(سوره مائده آيه 109) فرمود: اين آيه تاويلى دارد، مى فرمايد: چگونه اجابتتان كردند درباره اوصيائى كه پس از خود بر امتهاى خويش جانشين كرديد؟ فرمود: آنها گويند: ما ندانيم كه آنها پس از ما چه كردند. ))