اعتكاف: توقف در مسجد به قصد عبادت

اعتكاف، مصدر باب افتعال از ريشه «ع‌ـ‌ك‌ـ‌ف» به معناى محبوس كردن و روى‌آوردن

به چيزى است.[1] راغب

گويد: اعتكاف به معناى روى آوردن و ملازمت با چيزى، همراه با تعظيم آن است[2] و در

اصطلاح فقه، عبارت است از توقف در مسجد به قصد عبادت.[3]واژه

اعتكاف در قرآن نيامده; ولى مشتقات ماده «عكف» از ثلاثى مجرد به‌صورت اسم فاعل 7

بار و در شكل اسم مفعول و مضارع هر كدام يك بار آمده است.

پيشينه اعتكاف:

از برخى آيات قرآن برمى‌آيد كه اين عبادت* در اديان توحيدى پيشين نيز مطرح

بوده و پيامبران الهى و موحدان گاه براى راز و نياز با خداوند، مدتى از زندگى و

جامعه دورى مى‌گزيدند و به مسجد*الحرام يا معابد ديگر پناه مى‌بردند و مدتى خود را

براى عبادت با خدا و راز و نياز با او محبوس مى‌كردند.[4] از

جمله آيه‌125 بقره/2 است كه خداوند در آن به ابراهيم و فرزندش اسماعيل، فرمان مى‌دهد

تا مسجدالحرام را براى طواف كنندگان و معتكفان پاكيزه گردانند: «وعَهِدنا اِلى اِبرهيمَ واِسمـعيلَ اَن

طَهِّرا بَيتِىَ لِلطّائِفينَ والعـكِفينَ».[5]از اين آيه، افزون بر اينكه استفاده مى‌شود سنت

اعتكاف در شريعت حضرت ابراهيم(عليه السلام) بوده، اهميت فوق‌العاده اين عبادت در

شريعت آن حضرت و ديگر اديان توحيدى كه نشئت گرفته از شريعت ابراهيم(عليه

السلام)است نيز فهميده مى‌شود، زيرا خداوند از سويى دو پيامبر خود را مأمور كرده

است تا مقدمات اين عبادت را فراهم سازند واز سوى ديگر، خانه خود را كه بهترين مكان

در روى زمين است، جايگاه اين عبادت قرار داده است.