بنى اَسلم : شاخه‌‌اى از

قبيله قحطانى خزاعه

آنان از تبار اسلم‌‌بن اَفصى بن حارثة

بن عمرو بن مزيقيا (عامر)، از عرب قحطانى و از زيرشاخه‌‌هاى خزاعه دانسته شده‌‌اند.[1]

از تيره‌‌هاى همنام بنى‌‌اسلم مى‌‌توان به اَسلم بن الحاف و اسلم بن ربيعه از سعد‌‌بن

حِمْيَر اشاره كرد كه هر دو به قحطانيان نسب مى‌‌برند[2]

و در اين مقاله مدّ نظر نيستند. بنا به نقلى، پيامبر(صلى الله عليه وآله)، اسلميها

را از تبار اسماعيل(عليه السلام)خواند؛ اما ابن حَجَر، با اين استدلال كه در اين

صورت، همه عرب قحطانى از نسل آن حضرت خواهند بود اين روايت را نپذيرفته است[3]،

ضمن آنكه در ميان عرب عدنانى نيز، تيره‌‌اى از بنى‌‌قَمْعه به نام اسلم وجود دارد.[4]

نسل اسلم از دو فرزندش سلامان و هَوازن استمرار‌‌يافت.[5]

اسلميها در مسير مكه به مدينه و در

همسايگى قبيله بنى‌‌غفار استقرار داشتند. مناطق منتسب به ايشان عبارت است از:

«جَمدان» (كوهى در حجاز حد فاصل قُديد و عُسْفان)[6]،

«ضَجْنان» (متعلق به اسلم، هُذَيل و غاضره[7])،

شَبَكه شَدَخ (آبى از آن اسلم و غفار)[8]،

«وَبْرَه» (قريه‌‌اى داراى نخلستان از مناطق پيرامونى مدينه[9]).

آنان همچنين در «مر‌‌الظهران» نخلستانهايى داشتند[10]،

از اين رو به نظر مى‌‌رسد، عمده اشتغال اسلميان، كشاورزى و دامدارى بوده است.

از آداب، ايام و مسائل مربوط به عصر

جاهلى آنان گزارشى ارائه نشده است، جز آنكه همپيمان قبيله غفار بودند[11]

و در تيراندازى مهارت داشتند[12]،

چنان‌‌كه پيامبر(صلى الله عليه وآله)به آنان فرمود: پدر شما از تيراندازان بود.[13]