ابوالفضل هادي منش
اهميت دوستي اهل بيت عليهم السلام
دوستي با من و خاندانم با خون امتم آميخته شده، از اين رو است که آنها مرا بر پدران و مادران و بر خودشان ترجيح مي دهند
1. دليل دوستي: عن النبي صلي الله عليه و آله أنَّهُ قالَ: « حُبِّي و حُبُّ أهلِ بَيتي خَالِطٌ دِماءَ أُمَّتي مِنها يؤْثِرُونَنِي عَلي الآباءِ وَ عَلَي الأُمَّهاتِ وَ عَلَي أنفُسِهِمْ؛ 94 دوستي با من و خاندانم با خون امتم آميخته شده، از اين رو است که آنها مرا بر پدران و مادران و بر خودشان ترجيح مي دهند.»
2. عنوان نامه عمل مؤمن: عن النبي صلي الله عليه و آله أنَّهُ قالَ: « عُنوانُ صَحِيفَةِ المُؤْمِنِ حُبُّ عَلَي بنِ ابي طالبٍ؛ 95 سر لوحة نامة اعمال هر مؤمني، دوستي و محبت علي ابن ابي طالب عليه السلام است.»
پاداش دوستي اهل بيت عليهم السلام
1. ايمني روز قيامت: عن رسول الله صلي الله عليه و آله أنَّهُ قال: « مَنْ أحَبَّنا أهْلَ البَيتِ حَشَرَهُ اللهَ آمِناً يوْمَ الْقِيمَةِ؛ 96 هر کس ما اهل بيت را دوست داشته باشد، خداوند در روز قيامت ايمن محشورش مي کند.»
2. ايمني در عقبه هاي هفتگانه مرگ: عن رسول الله صلي الله عليه و آله أنَّهُ قالً: « حُبِّي و حُبُّ أهلِ بَيتي نافِعٌ فِي سَبْعِ مَوَاطِنَ أهوَالُهُنَّ عَظِيمةٌ؛ عِندَ الوَفاةِ وَ فِي الْقَبْرِ و عِنْدَ النُّشُورِ و عِنْدَ الْکِتابِ وَ عِنْدَ الْحِسابِ وَ عِنْدَ الْمِيزانِ وَ عِنْدَ الصِّراطِ؛ 97 دوستي با من و اهل بيتم در هفت جايگاه که ترس از آن عظيم است سودمند خواهد بود؛ هنگام مردن، در قبر، هنگام برانگيخته شدن، هنگام تحويل گرفتن نامه اعمال، هنگام حساب رسي اعمال، هنگام سنجش اعمال و هنگام گذشتن از پل صراط.»
شيعه، يا دوست اهل بيت عليهم السلام
شخصي به امام حسن عليه السلام عرضه داشت: « من از شيعيان شما هستم.» حضرت فرمود: اي بندة خدا! اگر مطيع اوامر و نواهي ما هستي که راست گفته اي وگر نه به صرف ادعايت به گناهان خود افزوده اي، زيرا به چنين مقامي نرسيده اي پس ادعاي آن را هم نبايد بکني. بنابراين مگو من شيعه شما هستم. بلکه بگو من از دوستان و محبين شما هستم و با دشمنان شما دشمن مي باشم. در اين صورت تو خوبي و به سوي خوبيها حرکت مي کني. 98 »
شفايابي در نتيجه دوستي اهل بيت عليهم السلام
مرحوم آيت الله بروجردي رحمه الله فرموده اند: « در دوراني که در بروجرد بودم يک مدت چشمانم کم نور شده بود و به شدت درد مي کرد. تا اين که روز عاشورا هنگامي که دسته هاي عزاداري در شهر به راه افتاده بودند، مقداري گِل از سر يکي از بچه هاي عزادار دسته ـ که به علامت عزاداري گل به سر ماليده بود ـ برداشتم و به چشم خود کشيدم و در نتيجه چشمانم ديد و نور خود را بازيافت و دردش تمام شد.» 99
پي نوشت:
94) ملا محمد مهدي نراقي، جامع السعادات، قم، انتشارات اسماعيليان، بي تا، ج 16، ص 361.
95) همان، ج 27، ص 142، ج 39، ص 229.
96) همان، ج 27، ص 79.
97) شيخ صدوق، الخصال، قم، انتشارات جامعه مدرسين، 1403 ق، ص 360؛ بحار الانوار، ج7، ص 248.
98) بحار الانوار، ج 65، ص 156.
99) سيماي فرزانگان، ص 190.
منبع: ماهنامه اطلاع رساني، پژوهشي، آموزشي مبلغان شماره 71.