ابوالفضل هادي منش
اهميت رضا به قضاي الهي
خداوند بلند مرتبه فرموده است: بنده مؤمنم را به سوي هيچ چيزي نگردانم مگر آنكه آن را خير او سازم؛ پس بايد به قضايم راضي باشد و بر بلايم صبر كند و نعمتهايم را شكر گزارد. اي محمد! [نام] او را در زمره صديقين نزد خودم مي نويسم.
1. داناترين مردم: عَنِ الصّادق عليه السلام قالَ: « اِنَّ أعْلَمَ النّاسِ بِاللهِ أرضاهُم بقَضاءِ اللهِ؛ 11 به راستي د اناترين مردم نسبت به خدا، راضي ترين آنهاست به قضاي خدا.»
2. ركن ايمان: قالَ أميرُ المؤْمِنين عليه السلام: « لِلايمانِ أربَعَةُ أرْكانٍ: الرِّضا بِقَضاءِ اللهِ وَالتّوكُّلُ عَلَي اللهِ وَتَفويضُ الأمْرِ إلَي اللهِ وَالتَّسليمُ لامْرِ اللهِ؛ 12 ايمان چهار ركن دارد: رضا به قضاي الهي، توكل بر خدا، واگذاري امور به خدا و تسليم شدن در برابر فرمان خدا.»
3. شناخت كامل خدا: عن ابي الحسن الاوّل عليه السلام قال: « ينْبَغي لِمَن عَقَلَ عَنِ اللهِ أنْ لايستَبْطِئَهُ في رِزْقِهِ وَلايتَّهِمَهُ في قَضَاءِهِ؛ 13 سزاوار است هر كه خداي را شناخته است او را در رساندن روزي اش به كندي منسوب ندارد و او را در حكم و قضايش متهم نسازد.»
4. در زمره صديقين: عن الصادق عليه السلام، قال: قالَ اللهُ عَزَّ وَجَلَّ عَبدِي المُؤمِنَ لا أُصَرِّفُهُ في شَيءٍ إلاّ جَعَلْتُهُ خَيراً لَهُ فَلْيرْضِ بِقَضائِي وَلْيصْبِرْ عَلَي بَلائي وَلْيشْكُر نَعْمائي أكتُبُهُ يا مُحَمَّدُ مِنَ الصِّدِّيقِينَ عِنْدي؛ 14 خداوند بلند مرتبه فرموده است: بنده مؤمنم را به سوي هيچ چيزي نگردانم مگر آنكه آن را خير او سازم؛ پس بايد به قضايم راضي باشد و بر بلايم صبر كند و نعمتهايم را شكر گزارد. اي محمد! [نام] او را در زمره صديقين نزد خودم مي نويسم.»
5. نشانه ايمان: ابن سنان مي گويد: « به امام صادق عليه السلام عرض كردم: مؤمن چگونه بداند كه مؤمن است؟ امام فرمود: « بِالتَّسليمِ لِلهِ وَالرِّضا فيما وَرَدَ عَلَيهِ مِنْ سُرُورٍ أوْ سَخَطٍ؛ 15 به واسطه تسليم به امر خدا و راضي بودن بر آنچه كه بر او از شادي و غم وارد مي شود.»
ما را خواهي زخويشتن دست بشوي خود را يله كن پس آنگهي ما را جوي
***
تا شعله عشق تو بر افروخته شد جان و دل عشاق همه سوخته شد
آن را كه دلش به وصلت افروخته شد از هر دو سراي چشم او دوخته شد
تقدم رضاي خدا
روزي جمعي از شيعيان به خانه امام باقر عليه السلام آمدند. آن روز يكي از فرزندان امام به شدت بيمار و بستري بود و اين مسئله سبب ناراحتي امام شده بود؛ به گونه اي كه مهمانان، نگران حال امام شدند و با خود گفتند اگر حادثه اي براي فرزند امام رخ دهد حتماً از شدت ناراحتي براي او اتفاقي مي افتد. چندي نگذشت كه صداي شيون زنان از اتاق مجاور بلند شد و امام سراسيمه داخل اتاق رفت. همگي دانستند كه فرزند حضرت از دنيا رفته است. آنها بيشتر نگران حال امام شدند، اما وقتي آن حضرت از اتاق بيرون آمد، برخلاف انتظار، او را نگران نيافتند. علت را از او پرسيدند. وي در پاسخ فرمود: « ما نيز دوست داريم كه عزيزانمان در سلامتي به سر برند، امّا وقتي كه امر خداوند نازل شد، رضاي او را بيشتر دوست مي داريم و تسليم امر او مي-شويم.» 16
پي نوشت:
11) اصول كافي، ج4، ص190 (شش جلدي).
12) همان، ص 180.
13) همان، ص 194.
14) همان.
15) همان، ص 196.
16) بحار الانوار، ج46، ص 301؛ اصول كافي، ج3، ص14.
منبع: ماهنامه اطلاع رساني، پژوهشي، آموزشي مبلغان شماره 71.