توجّه امام به نماز شب
مرحوم حجة الاسلام والمسلمين حاج سيّد احمد آقا خميني مي گفت :
وقتي كه از عراق مي خواستيم به كويت برويم به دليل ممانعت برگشتيم . از ساعت پنج صبح براي اينكه كسي در نجف خبردار نشود بين الطّلوئين حركت كرديم به سوي كويت . در مرز كويت ما را راه ندادند. ما برگشتيم به مرز عراق . به بد ترين وجه با امام برخورد كردند. حتّي يك اتاق كه امام در آنجا استراحت بكند به ما ندارند. سرانجام امام عبايشان را انداختند در كنار يك اتاق مخروبه كه آنجا بود و دراز كشيدند. ساعت يازده دوازده شب بود كه از بغداد گفتند: به بصره برگرديد. ما به بصره برگشتيم . ساعت يك يا يك و نيم بعد از نيمه شب به شهر بصره رسيديم . يك ساعتي طول كشيد تا مقدّمات كار را انجام بدهيم . بالاخره ساعت دو بود كه امام خوابيدند.
طولي نكشيد كه من يك مرتبه ديدم زنگ ساعت به صدا درآمد. وقتي ساعت را نگاه كردم ديدم ساعت چهار نيمه شب است و امام براي نماز شب بلند شدند. يك پيرمرد كه از ساعت پنج صبح تا دو بعد از نصف شب نخوابيده وقتي مي خوابد يادش مي ماند ساعت را كوك كند كه براي نماز شب بيدار شود.
داستانهايي از علما / عليرضا حاتمي