ترجمه تفسیر المیزان جلد 5

از طرف خدا است (111).

و كسى كه خود مرتكب خطايى يا گناهى مى‏شود، سپس آن را به گردن بى‏گناهى مى‏اندازد بهتان و گناهى آشكار گردن گرفته است (112).

و اگر فضل خدا و رحمتش از تو دستگيرى نمى‏كرد چيزى نمانده بود كه طايفه‏اى از كفار تو را گمراه كنند هر چند كه جز خودشان را گمراه نمى‏كنند و خردلى به تو ضرر نمى‏زنند چون خدا كتاب و حكمت بر تو نازل كرده و چيزهايى به تو آموخته كه نه مى‏دانستى و نه مى‏توانستى بدانى و فضل خدا بر تو بزرگ بود (113).

در بيشتر سخنان بيخ گوشى‏شان هيچ چيزى نيست، مگر آنكه سفارش به صدقه دادنى يا نيكويى كردنى يا اصلاحى بين مردم باشد، و هر كس به منظور جلب رضاى خدا چنين كند پاداشى بزرگ مى‏دهيم (114).

و هر كس بعد از آنكه حق برايش روشن شد مخالفت رسول كند و روشى غير راه مؤمنين اتخاذ نمايد، وى را به همان وضعى كه دوست دارد واگذاريم و به جهنم در آريم كه چه بد سر انجامى است (115).

خدا به هيچ وجه نمى‏بخشد كه به او شرك آورند، و گناهان كوچكتر از آن را از هر كس بخواهد مى‏بخشد و هر كه به خدا شرك بورزد به گمراهى افتاده است (116).

مشركين جز جماداتى بى اثر و اثر پذير را نمى‏خوانند و در واقع جز شيطانى سركش را نمى‏پرستند (117).

كه خدا لعنتش كرده، او در روز نخست گفته بود: از بندگانت سهمى معين خواهم گرفت (118).

و گمراهشان مى‏كنم و آرزومندشان مى‏سازم و وادارشان مى‏كنم، تا به عنوان تحريم گوشت حيوانات حلال گوشت گوش آنها را بشكافند و دستورشان مى‏دهم تا خلقت خدا را دگرگون سازند،- اين است دعوت شيطان- و هر كس به جاى خدا، شيطان را دوست بگيرد، زيانى آشكار كرده (119).

وعده‏شان مى‏دهد، آرزومندشان مى‏كند، و جز فريب به ايشان وعده نمى‏دهد (120).

اينان جايشان جهنم است و از آن گريزگاهى نمى‏يابند (121).

و آن كسان كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردند به بهشتهايى داخلشان خواهيم كرد كه در دامنه آنها جويها روان است و در آن جاودانند اين وعده خداست، و كيست كه گفته‏اش از كلام خدا راست‏تر باشد (122).

داشتن احترام به درگاه خداوند نه به دلخواه شماست و نه به آرزوى اهل كتاب هر كس گناهى كند بدان كيفر داده مى‏شود و سواى خدا براى او يار و ياورى يافت نخواهد شد (123).

و هر كس از زن و مرد كارهاى شايسته كند، به شرطى كه ايمان داشته باشد، به بهشت داخل مى‏شود و حتى به قدر پوسته هسته خرما ستم نمى‏بيند (124).

كيست كه دين وى از آنكه به جان مطيع خدا شده و نيكوكار است و آئين معتدل ابراهيم را پيروى كرده، خوبتر باشد؟ در حالى كه خدا ابراهيم را دوست خود گرفته است (125).