بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
اين روايت مؤيد گفتار قبلى ما است كه گفتيم: مراد از اولى الامر در آيه دومى همان اولى الامر در آيه اول است.و در تفسير عياشى از عبد اللَّه بن عجلان از امام ابى جعفر (ع) روايت كرده كه در ذيل جمله:" وَ لَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَ إِلى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ" فرمود: منظور امامان هستند. «1»مؤلف: اين معنا از عبد اللَّه بن جندب از حضرت رضا (ع) نيز روايت شده، به اين صورت كه آن جناب در باره واقفى مذهبان نامهاى به عبد اللَّه نوشت و در آن اين معنا را تذكر داد «2»، شيخ مفيد نيز در كتاب اختصاص «3» آن را در ضمن حديثى طولانى از اسحاق بن عمار از امام صادق (ع) روايت كرده است.و در تفسير عياشى از محمد بن فضيل از ابى الحسن (ع) روايت كرده كه در معناى جمله:" وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ" فرمود: فضل رسول خدا (ص) است و رحمت امير المؤمنين (ع) است. «4»و در همان كتاب از زراره از امام ابى جعفر (ع) و از حمران از امام صادق (ع) روايت آورده كه فرمودند: در آيه" وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ"، فضل خدا، رسول اللَّه (ص) و رحمتش ولايت ائمه (ع) است. «5»و در همان كتاب از محمد بن فضل از عبد صالح (موسى بن جعفر) (ع) روايت كرده كه فرمود: رحمت خدا، رسول گرامى او است و فضل، على بن ابى طالب (ع) است. «6»مؤلف: اين روايات نمىخواهند بگويند معناى كلمه" فضل خدا" و" رحمت خدا" چنين است بلكه مىخواهند هر يك از اين دو عنوان كلى را بر يكى از مهمترين مصاديق آن تطبيق كنند و مراد از رسول خدا (ص) و امير المؤمنين (ع) نيز شخص آن دو جناب منظور نيستند، بلكه منظور مقام آن دو جناب است يعنى مقام نبوت و مقام ولايت چون اين دو مقام سبب متصلى هستند كه خداى عزيز ما را به وسيله آن دو از پرتگاه ضلالت و از دام شيطان نجات بخشيد، اولى سبب مبلغ و دومى سبب مجرى است و روايت اخير از نظر(1 و 2) تفسير عياشى، ج 1 ص 260، ح 205 و 206، ط تهران.(3) اختصاص.(4) تفسير عياشى، ج 1 ص 261، ح 208.(5) تفسير عياشى، ج 1 ص 260، ح 207.(6) تفسير عياشى، ج 1 ص 261، ح 209.
لطفا منتظر باشید ...
