ترجمه تفسیر المیزان جلد 5

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

ترجمه تفسیر المیزان - جلد 5

سید محمدحسین طباطبایی؛ ترجمه: سید محمدباقر موسوی همدانی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

صاحب تفسير طبرى به سند خود از قتاده روايت كرده كه گفت: خداى تعالى اين آيه را به اين جهت نازل كرد كه مى‏دانست به زودى عده‏اى از مردم از دين بر مى‏گردند، همين كه رسول خدا (ص) از دنيا رفت عموم عرب از اسلام برگشتند، مگر سه مسجد، اهل مدينه، اهل مكه و اهل بحرين كه گفتند: نماز مى‏خوانيم ولى زكات نمى‏دهيم و به خدا سوگند نمى‏گذاريم اموال ما غصب شود، ابو بكر در اين باره با اطرافيانش مشورت كرد، بعضى‏ها به ايشان (در نسخه‏اى ديگر آمده: به وى) گفتند: اگر مسلمانان اين خلافت را فهميده بودند (يعنى آن را مشروع مى‏دانستند) زكات را هم مى‏دادند و بلكه بيشتر مى‏دادند، ابو بكر گفت:

نه به خدا سوگند من ميان" نماز و زكات" دو چيز كه خدا بين آن دو جمع كرده، جدايى نمى‏اندازم، حتى اگر از يك تكه طناب كه پاى شتر را به آن مى‏بندند از زكات كه خدا واجبش كرده مضايقه كنند با آنها مى‏جنگم، آن گاه خداى تعالى جمعيتى را مبعوث كرد تا در خدمت ابى بكر قتال كنند بر سر همان چيزى كه رسول خدا (ص) بر سر آن جنگ كرد تا آنجا كه انسانهايى را كه از دين برگشته بودند و زكات نمى‏دادند اسير گرفت و كشت و با آتش سوزانيد و آن قدر با آنها جنگيد تا در كمال خوارى به ماعون- كه همان زكات باشد- اقرار كردند (تا آخر حديث). «1»

مؤلف: اين روايت را الدر المنثور از عبد بن حميد و ابن جرير و ابن منذر و ابى الشيخ و بيهقى و ابن عساكر از قتاده نقل كرده و همچنين از ضحاك و حسن نيز روايت كرده است. «2»

و عبارت حديث روشن‏ترين شاهد است بر اينكه حديث صرف تطبيق نظريه شخصى با آيه شريفه است نه اينكه آيه در خصوص اين مورد نازل شده باشد و در چنين وضعى همان اشكالى كه به ساير روايات داشتيم، در اين روايت نيز وارد است، براى اينكه وقايع و جنگ‏ها مشتمل بر حوادث و امورى است و در اين جنگ‏ها افرادى شركت جستند كه تاريخ براى آنها در همان جنگ‏ها و بعد از آن جنگ‏ها گناهان و جنايات و مظالمى ضبط كرده، نظير خالد و مغيرة بن شعبه و بسر بن ارطاة و سمرة بن جندب و اين جنايات نمى‏گذارد آيه:" يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ ..." بر آنان صادق و منطبق شود، حال اين بر عهده خود خواننده است كه نخست شرح حال اينگونه افراد را در تاريخ ببيند و سپس در معنايى كه ما براى آيه كرديم دقت كند.

بعضى از مفسرين آن قدر افراط كرده‏اند كه گفته‏اند: اين نظريه بسيار عجيب و غريب‏

(1) جامع البيان ج 6 ص 183.

(2) در المنثور ج 2 ص 292.

/ 657