لطفا منتظر باشید ...
قول به جواز شفاعت پيغمبر (ص) و ائمه معصومين (ع) و اولياء اللَّه شرك نيست
و ليكن بعضى از مفسرين خواستهاند قائلين به جواز شفاعت پيغمبر و معصومين از ذريه آن جناب و يا اولياى كرام از امتش را نيز مشمول آيه قرار داده و آنان را هم مشرك بدانند، و گفتهاند: اين آيه علاوه بر بتپرستان منطبق بر معتقدين به شفاعت نيز هست. و هر كس اين حضرات را در باره حاجتى از حوائج دنيا و آخرت خود شفيع درگاه خدا قرار دهد نيز مشرك است. و گويا از اين معنا غفلت ورزيدهاند كه پروردگار متعال، خودش شفاعت را در صورتى كه به اذن او باشد در كلام مجيدش بدون تقييد به دنيا و آخرت اثبات كرده و فرموده است:" مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ"«1» علاوه بر اينكه فرموده:" وَ لا يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفاعَةَ إِلَّا مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ" «2» و بطورى كه مىبينيد شفاعت را حق علمايى دانسته كه به حق شهادت مىدهند، و قدر متيقن از اينگونه علما، انبيا (ع) هستند كه از جمله آنان نبى محترم ما است.پس اگر در شفاعت اولياى كرام از امت هم بتوان تشكيك نمود، شفاعت اين برگزيدگان خلق به هيچ وجه قابل تشكيك نيست، مخصوصا رسول اللَّه (ص) كه(1) كيست آن كسى كه بدون اذن او در درگاه او شفاعت كند. سوره بقره آيه 255(2) چيزهايى كه مشركين آنها را به جاى خدا معبود خود گرفتهاند مالك شفاعت نيستند، مگر علمايى كه به حق شهادت داده باشند. سوره زخرف آيه 86
