ترجمه تفسیر المیزان جلد 13

درك نكنند، به اين معنا كه گفته‏هاى تو را نفهمند و هم نفهمند كه نمى‏فهمند.

اين بود كه وجوهى كه در معناى" حِجاباً مَسْتُوراً" گفته‏اند، و به نظر ما سه معناى آخرى از همه وجوه سخيف‏تر و بى‏پايه‏تر است.

" وَ جَعَلْنا عَلى‏ قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ وَ فِي آذانِهِمْ وَقْراً وَ إِذا ذَكَرْتَ رَبَّكَ فِي الْقُرْآنِ وَحْدَهُ وَلَّوْا عَلى‏ أَدْبارِهِمْ نُفُوراً".

كلمه" اكنه" جمع" كن" با صداى زير كاف است كه بنا به گفته راغب به معناى ظرفى است كه چيزى در آن پنهان و محفوظ شود «1»، و كلمه" وقر" به معناى سنگينى گوش است.

و در مجمع البيان گفته كلمه" نفور" جمع نافر است و اين نحو جمع، جمع قياسى و عمومى است، يعنى به طور كلى در هر اسم فاعلى كه از فعلى مشتق شده باشد كه مصدرش فعول بوده باشد مانند ركوع و سجود و شهود كه جمع اسم فاعل آن نيز ركوع و سجود و شهود مى‏آيد «2».

و جمله" وَ جَعَلْنا عَلى‏ قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً ..." به منزله بيان حجابى است كه در آيه قبلى بود، و رويهمرفته معناى آن دو چنين مى‏شود كه:" وقتى تو قرآن مى‏خوانى ما دلهاى ايشان را با پرده‏هايى مى‏پوشانيم تا قرآن را نفهمند و گوشهايشان را هم كر و سنگين مى‏كنيم تا قرآن را به گوش قبول نشنوند و با فهم ايمان صدق آن را نفهمند" البته همه اينها كيفر كفر و فسق ايشان است.

و عبارت" وَ إِذا ذَكَرْتَ رَبَّكَ فِي الْقُرْآنِ وَحْدَهُ" يعنى و چون در قرآن پروردگار خود را با وصف يكتايى ذكر مى‏كنى و شريك را از او نفى مى‏نمايى" ولوا على ادبارهم نافرين" از شنيدن آن در حالى كه پشت مى‏كنند اعراض مى‏نمايند.

" نَحْنُ أَعْلَمُ بِما يَسْتَمِعُونَ بِهِ إِذْ يَسْتَمِعُونَ إِلَيْكَ ...".

كلمه" نجوى" مصدر است، و به همين جهت با آن مفرد و تثنيه و جمع و مذكر و مؤنث را وصف مى‏كنند، و ظاهر خود آن تغيير نمى‏كند، و همين خود شاهد اين است كه مصدر است، زيرا مصدر چنين خاصيتى دارد.

اين آيه به منزله دليلى است براى مضمون آيه قبل كه مى‏فرمود:" بر دلهايشان پرده‏

(1) مفردات راغب، ماده" كن".

(2) مجمع البيان، ج 4، ص 54.