امر به خوش زبانى و اجتناب از درشتگويى
" وَ قُلْ لِعِبادِي يَقُولُوا الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّيْطانَ يَنْزَغُ بَيْنَهُمْ".از سياق برمىآيد كه مقصود از كلمه" عبادى" مؤمنيناند، و اضافه بندگان به" من" تشريفى است و معناى جمله اين است كه به بندگان من دستور بده كه ... و كلمه" يقولوا" در مقام امر است، و هم جواب امر" قل"، و به همين جهت مجزوم شده، و معناى جمله" الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ" كلماتى است كه احسن و از نظر مشتمل بودن بر ادب و خالى بودن از خشونت و ناسزا و توالى فاسده ديگر، نيكوتر باشد.اين آيه و دو آيه بعد از آن، داراى يك سياقند، و خلاصه مضمون آن دو دستور به نيكو(1) خدا فرمايد شما اگر از حال (زندگانى) خود آگاه بوديد، مىدانستيد كه مدت درنگتان در دنيا (با آنكه چند سال بود باز) بسيار اندك بود. سوره مؤمنون، آيه 114.(2) و روزى كه ساعت قيامت برپا شود بدكاران قسم ياد كنند كه (دنيا و قبر و برزخ) ساعتى بيش درنگ نكردند. همين گونه از راستى و حقيقت به ناراستى و دروغپردازند. و آنان كه به مقام علم و ايمان رسيدهاند به آن فرقه بدكار گويند شما تا روز قيامت كه هم امروز است در عالم علم خدا مهلت يافتيد. سوره روم، آيه 55 و 56.