بحث روايتى :(رواياتى در ذيل برخى آيات گذشته) - ترجمه تفسیر المیزان جلد 13

بخواهد خداوند سعيش را و كار نيكش را شكر مى‏گزارد".

پس معنا چنين مى‏شود" به خداى سبحان شرك مورز، تا كارت را بدينجا نكشاند كه زمين‏گير شوى و از سير به درجات قرب بمانى و خود را مذموم كنى و خدا هم كه ياورى جز او نيست ياريت نكند".

بعضى «1» از مفسرين گفته‏اند: قعود نه به معناى بازماندن از سير است، بلكه به معناى مذلت و عجز مى‏باشد.

بحث روايتى :(رواياتى در ذيل برخى آيات گذشته)

در كافى به سند خود از ابى عمرو زبيرى از امام صادق (ع) روايت كرده كه در تفسير جمله:" إِنَّ هذَا الْقُرْآنَ يَهْدِي لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ" فرموده است: كلمه" يهدى" به معناى" يدعو" است، يعنى اين قرآن دعوت مى‏كند «2».

و در تفسير عياشى از فضيل بن يسار از ابى جعفر (ع) روايت كرده كه در ذيل آيه" إِنَّ هذَا الْقُرْآنَ ..."، فرموده: مقصود از" لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ" ولايت است و به آن دعوت مى‏كند «3».

مؤلف: اين روايت از باب جرى و تطبيق كلى بر مصداق است، ممكن هم هست كه مقصود از آن، كمال معارف دينى باشد كه نزد امام است، و بخواهد بفرمايد: قرآن به سوى آن دين كامل و معارف كامله دينى كه نزد امام است دعوت مى‏كند، مؤيد اين احتمال اين است كه در بعضى از روايات دارد: قرآن به سوى امام هدايت مى‏كند «4».

در روايت ابى الجارود از ابى جعفر (ع) نقل كرده كه در ذيل آيه" وَ كُلَّ إِنسانٍ أَلْزَمْناهُ طائِرَهُ فِي عُنُقِهِ" مى‏فرمود: چه خيرش و چه شرش با او است، هر جا كه باشد و به هيچ وجه نمى‏تواند از آن جدا شود، تا روزى كه كتابش را كه همان اعمال و كرده‏هاى او است به دستش بدهند «5».

(1) روح المعانى، ج 15، ص 53.

(2) فروع كافى، ج 5، ص 13، ح 1.

(3) تفسير عياشى، ج 2، ص 283، ح 25.

(4) برهان، ج 2، ص 409، ح 2.

(5) نور الثقلين، ج 3، ص 144، ح 105.