بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
و در همان كتاب از زرارة و حمران و محمد بن مسلم از امام ابى جعفر و امام صادق (ع) از معناى اين آيه سؤال شد، فرمودند: مقصود از كتابى كه در قيامت به گردن هر كسى است، همان مقدراتى است كه برايش تقدير كردهاند «1».و نيز در همان كتاب از خالد بن يحيى از امام صادق (ع) نقل كرده كه در تفسير جمله:" اقْرَأْ كِتابَكَ ..." فرمود: بنده تمامى آنچه را كه كرده بياد مىآورد، و با آنچه كه در آن كتاب ضبط شده مطابق مىبيند، آن چنان كه گويى همين الآن آن عمل را انجام داده است، آن گاه مىگويد:" يا وَيْلَتَنا ما لِهذَا الْكِتابِ لا يُغادِرُ صَغِيرَةً وَ لا كَبِيرَةً إِلَّا أَحْصاها- واى بر ما اين چه كتابيست كه از هيچ كوچك و بزرگى (از اعمال ما) چشمپوشى نكرده، و همه را برشمرده" «2».باز در همان كتاب از حمران از ابى جعفر (ع) نقل كرده كه جمله" أَمَرْنا مُتْرَفِيها" را" امرنا" با تشديد قرائت كرد، كه به معناى" كثرنا" مىباشد و فرمود: من آن را بدون تشديد نخواندهام «3».مؤلف: و در حديثى ديگر از حمران از آن جناب آمده كه جمله مزبور را به معناى" بزرگانشان را دستور داديم" تفسير فرموده «4».و در جمله:" وَ يَدْعُ الْإِنْسانُ بِالشَّرِّ ..." و در آيه:" وَ جَعَلْنَا اللَّيْلَ وَ النَّهارَ آيَتَيْنِ ..." در تفسير آيه" وَ كُلَّ إِنسانٍ أَلْزَمْناهُ طائِرَهُ ..." از طرق شيعه و سنى از رسول خدا (ص) و على (ع) و سلمان و غير سلمان رواياتى آمده كه چون مورد تاييد كتاب و سنت نبود و دليل عقل هم آن را تاييد نمىكرد و سند معتبرى هم نداشت لذا از مطرح كردن آنها خوددارى نموديم.
گفتارى در چند فصل پيرامون قضاء
فصل 1- در معنا و حدود آن:
1- معنا و حدود قضاى تكوينى و تشريعى
هيچ حادثهاى از حوادث نيست مگر آنكه وقتى با علت و سببهاى مقتضاى خود(1) تفسير عياشى، ج 2، ص 284، ح 32.(2) تفسير عياشى، ج 2، ص 284، ح 33.(3) تفسير عياشى، ج 2، ص 284، ح 34.(4) برهان، ج 2، ص 412، ح 2.
لطفا منتظر باشید ...
