بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید صفحه‌ى 41 و روى سخن با هر كسى است كه بشنود، همان طور كه در آيه" وَ تَرَى الْفُلْكَ فِيهِ مَواخِرَ" كه در آيه قبلى بود، و نيز در آيه" وَ تَرَى الشَّمْسَ إِذا طَلَعَتْ" «1» و آيه" وَ تَحْسَبُهُمْ أَيْقاظاً وَ هُمْ رُقُودٌ" «2» منظور همه كسانى است كه مىتوانند ببينند. بحث روايتى [(رواياتى در باره تشبيه رستاخيز به احياء زمين با باران، و در ذيل آيه:" إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ ...")] در تفسير قمى در ذيل جمله" كَذلِكَ النُّشُورُ" مىگويد: پدرم از ابن ابى عمير از جميل بن دراج از امام صادق (ع) برايم نقل كرد كه فرمود: خداوند وقتى بخواهد خلق را مبعوث كند، چهل شبانه روز باران بر زمين مىباراند، در نتيجه مفاصل بدنها جمع شده، و گوشت بر آنها روييده مىشود «3». مؤلف: در اين معنا تعدادى روايت ديگر نيز هست. و در الدر المنثور است كه: طيالسى، احمد، عبد بن حميد، ابن منذر، ابن ابى حاتم، ابن مردويه، و بيهقى در كتاب اسماء و صفات، از ابى رزين عقيلى روايت آوردهاند كه گفت: از رسول خدا (ص) پرسيدم خداى تعالى چگونه مردگان را زنده مىكند؟ فرمود: آيا هيچ از سرزمينهاى بىآب و علف گذشتهاى و آيا پس از چندى از همان سرزمين عبور كرده و ديدهاى چگونه در همان زمين گياهان روييده و برافراشتهاند؟ عرضه داشت (م) بلى. فرمود: خداى تعالى مردگان را هم همين طور زنده مىكند، و قيامت هم همين طور به پا مىخيزد «4». و در تفسير قمى در روايت ابى الجارود، از ابى جعفر (ع) آمده كه فرمود: رسول خدا (ص) فرمود: براى هر سخنى مصداقى از عمل است كه يا آن را تصديق مىكند و يا تكذيب، پس وقتى انسان سخنى بگويد و با عمل خود سخن خود را تصديق كند، يعنى به گفته خود عمل كند، آن عمل گفتار او را به سوى خدا بالا مىبرد، و اگر عملش مخالف گفتارش باشد، گفتارش را نيز روى عمل خبيثش گذاشته، در آتش _______________ (1) و مىبينى خورشيد را هنگامى كه طلوع مىكند. سوره كهف، آيه 17. (2) و آنها را بيدار پنداشتى و حال آنكه در خواب بودند. سوره كهف، آيه 18. (3) تفسير قمى، ج 2، ص 253. (4) الدر المنثور، ج 5، ص 245.
لطفا منتظر باشید ...
