بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید صفحه‌ى 601 ايشان مىپرسد كجايند شريكان من، در پاسخ مىگويند ما اعلام مىداريم كه هيچ يك از ما به داشتن شريك براى تو گواهى نمىدهد (47). در آن روز خدايانى را كه در دنيا مىپرستيدند نمىيابند و يقين مىكنند كه ديگر راه فرارى ندارند (48). آرى، انسان از طلب خير خسته نمىشود و همين كه دچار شر مىشود خيلى زود نوميد و مايوس مىگردد (49). اگر رحمتى از خود به او بچشانيم مخصوصا بعد از بلايى كه به او رسيده باشد حتما مىگويند اين از كاردانى خودم بود و من اصلا گمان نمىكنم قيامتى بپا شود و به فرض هم كه بپا شود در آن روز نيز محترم و داراى امتياز خواهيم بود (اينك اعلام مىداريم كه) به زودى كفار را به نتيجه آنچه مىكردند خبر خواهيم داد و به آنها از عذابى غليظ خواهيم چشانيد (50). و چون به انسان نعمتى ارزانى داريم روى مىگرداند و دورى مىكند و چون به شرى مبتلا مىشود دعاهايى طولانى دارد (51). بگو مرا خبر دهيد اگر فرضا اين قرآن از ناحيه خدا باشد و شما به آن كفر ورزيده باشيد در اين صورت گمراهتر از خود سراغ داريد كه در خلافى ريشهدار قرار گرفتهايد؟ (52). به زودى آيات خود را هم در آفاق و خارج از وجود آنان و هم در داخل وجودشان نشان خواهيم داد تا روشن گردد كه خدا حق است آيا اين شهادت براى پروردگار تو بس نيست كه او ناظر و گواه بر هر چيزى است (53). ولى تو بدان كه منشا همه اين بهانهجوييها اين است كه در مساله معاد در شكند و بدان كه خدا به هر چيزى احاطه دارد (54). بيان آيات در اين آيات بار ديگر به مساله قرآن و كفر مشركين بدان- با اينكه آياتش روشن و مقامش بلند است- برگشت شده و بىانصافىها و كوتاهىهايى كه در باره آن كردند و تهمتهايى كه به آورندهاش زدند، و لجبازيهايى كه در برابر حق نموده، و كفرى كه نسبت به آيات آن ورزيدند، و آثار و توابعى كه اين رفتارهايشان داشت، برشمرده و سوره را پايان مىدهد. و آيه اولى يعنى آيه" إِنَّ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي آياتِنا ..." به منزله برزخ و رابطى است
لطفا منتظر باشید ...
