لطفا منتظر باشید ...
رواياتى راجع به اينكه در زمان پيامبر (ص) دشمنى با على (ع) علامت نفاق بوده است
و در مجمع البيان در ذيل جمله" وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ ..." از ابى سعيد خدرى روايت كرده كه گفته است:" لَحْنِ الْقَوْلِ" عبارت است از عداوتى كه با على بن ابى طالب داشتند. مىگويد: ما در زمان رسول خدا (ص) براى شناختن مؤمنين واقعى و منافقين اين محك را در دست داشتيم كه هر كس على را دوست مىداشت او را مؤمن مىدانستيم و هر كس دشمنش مىداشت مىفهميديم كه منافق است «2».صاحب مجمع البيان سپس مىگويد: نظير اين سخن از جابر بن عبد اللَّه انصارى نيز روايت شده. و باز مىگويد: از عبادة بن صامت روايت شده كه گفت: رسم ما اين بود كه فرزندان خود را با محبت به على بن ابى طالب مىآزموديم، اگر يكى از بچهها او را دوست نمىداشت، مىفهميديم رشد فكرى ندارد و واقع بين نيست «3».و در الدر المنثور است كه ابن مردويه از ابن مسعود روايت كرده كه گفت:ما منافقين را در عهد رسول خدا (ص) جز با محك دشمنى با على بن ابى طالب نمىشناختيم «4».و در امالى طوسى به سندى كه به على بن ابى طالب دارد از آن جناب روايت كرده كه: من چهار كلمه گفتهام كه خداى تعالى هم در كتابش گفته مرا تصديق فرموده: يكى اينكه من گفتهام:" المرء مخبوء تحت لسانه فاذا تكلم ظهر- شخصيت انسان در زير زبانش پنهان است، و همين كه سخن بگويد ظاهر مىشود" خداى تعالى هم در كلامش فرموده:" وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ" «5».(1) نور الثقلين، ج 5، ص 44 به نقل از توحيد.(2 و 3) مجمع البيان، ج 9، ص 106.(4) الدر المنثور، ج 6، ص 66.(5) نور الثقلين، ج 5، ص 44 به نقل از امالى شيخ طوسى.
