تعلیم و تربیت در نهج البلاغه نسخه متنی

80. يوسف (12) آيه 76: بايد دانست كه ظاهر جمله «ذي علم » اين است كه مقصود از آن علمى است كه عارض بر عالم مى شود و زايد بر ذات اوست (زيرا كلمه «ذى » دلالت بر مصاحبت و مقارنت دارد)، نه علم خداى تعالى كه صفت ذات و عين اوست، زيرا علم خداوند غير محدود است، همان طور كه ذاتش نامحدود است و علم او از حيطه اطلاقات كلامى خارج است. اين احتمال هم هست كه معناى اين جمله چنين باشد: خداى تعالى فوق هر صاحب علمى است و مراد از عليم، خداى تعالى باشد و تنكير دراين جا از باب تعظيم باشد. ر.ك: سيدمحمدحسين طباطبائى، تفسير الميزان.

81. معارج (70) آيه 19 .

82. عاديات (100) آيه 8 .

83. ملا مهدى نراقى، جامع السعادات، ج 2، ص 101.

84. همانجا

85. همانجا

86. نهج البلاغه، خطبه 2.

87. همان، خطبه 50.

88. همان، نامه 65 .

89. همان، خطبه 87 .

90. عبدالحسين امينى، الغدير، ج 1، ص 47 و ساير مصادر روايى شيعه و سنى.

91. صحيح مسلم، ج 7، ص 122; سنن بيهقى، ج 2، ص 147 و ساير مصادر روايى شيعه و سنى.

92. آل عمران (3) آيه 144.

93. اعراف (7) آيه 179.

94. فرقان (25) آيه 44.

95. گلستان سعدى.

96. اعراف (7) آيه 99.

97. نهج البلاغه، حكمت 90.

98. همان، خطبه 108.

99. محمد (47) آيه 12.

100. اعراف (7) آيه 179.

101. بقره (2) آيه 74.

102. بحارالانوار، ج 71، ص 281.

103. حسين نورى، مستدرك الوسائل، ج 12، ص 96.

104. بحارالانوار، ج 78، ص 176.

105. نهج البلاغه، خطبه 166.

106. توبه (9) آيه 122.

107. ر.ك: اصول كافى، ج 1، ص 31 و 32; اخوان حكيمى، الحياة، ج 1، ص 54.

108. روم (30) آيه 21.

109. همان، آيه 23.

110. همان، آيه 22.

111. همان، آيه 24.

112. در مورد استحاله احاطه و اكتناه، در مطالب آينده تحت عنوان «شناخت صفات خداى تعالى » بحث مى شود.

113. نهج البلاغه، حكمت 70.

114. شرح بيشتر در زمينه اعتدال و ميانه روى در بحث آيين زندگى خواهد آمد.

115. نهج البلاغه، حكمت 288.

116. بحارالانوار، ج 1، ص 196.

117. اعراف (7) آيه 100، توبه (9) آيه 87 ، يونس (10) آيه 74، نحل (16) آيه 108، غافر (40) آيه 35.

118. اصول كافى، ج 2، ص 422، باب فى ظلمة قلب المنافق.

119. ملك (67) آيه 22.

120. مرآة العقول، ج 11، ص 260.