احاديث امامت - دانش نامه امیر المؤمنین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ جلد 2

احاديث امامت

امام، كه به لحاظ واژه‏شناسى، همان «پيشرو، پيشتاز،
سرپرست و پيشواى قوم و قبيله» است، ¹ بى‏گمان، در فرهنگ قرآنى و دينى، پيشواىِ امّت
در ابعاد گونه‏گون و عهده‏دار اداره امور جامعه است. اين
حقيقت را از جمله مى‏توان از دو نامه كه ميان مولا
على عليه السلام و معاويه مبادله شده است، دريافت.

على عليه السلام در ضمن نامه‏اى دراز دامن، از جايگاه خود و
اهل بيت قدس سرهما سخن مى‏گويد و وصايت و جانشينى
خويش را از پيامبر خدا، يادآور مى‏شود. معاويه، در
جواب به صراحت مى‏گويد:

محمّد، مُبلّغى بود با رسالتِ رساندن كلام و سخن پروردگارش و بس!

معناى كلام معاويه اين است كه پيامبر خدا، نه پيشوا
بود، نه زعيم، نه زمامدار سياسى، و نه....

على عليه السلام در ردّ كلام معاويه، به صراحت مى‏نويسد:

و آنچه از امامتِ محمّد صلي الله عليه و آله انكار كردى و پنداشتى كه او پيامبر بود و پيشوا نبود، به انكار همه پيامبرانِ پيشوا مى‏انجامد؛ امّا ما گواهى مى‏دهيم كه او فرستاده، پيامبر، و پيشوا بود.
²
اين گفتگو، به روشنى نشانگر جايگاه امام در انديشه
اسلامى و بيانگر چرايى ستيز بنى اميّه با اين عنوان است.
اين گفتگو مى‏تواند عمق اخبار و احاديث بسيارى را كه
پيامبر خدا در آنها بر امامت على عليه السلام تأكيد كرده است،
نشان دهد. از جمله

1 -  العين: ماده
«أمم».

2 -  الغارات: 1 / 203.